Het begin van een emotionele rollercoaster

Ik zal mij eerst even voorstellen.

Mijn naam is Manon, 30 jaar en was zwanger van een regenboog kindje. Vorig jaar heb ik helaas een miskraam gehad met 11 weken, dus maakte dat deze zwangerschap extra spannend.

De eerste 10 weken van mijn zwangerschap liepen echt geweldig, ik had helemaal nergens last van en voelde mij goed. Tuurlijk zat de spanning er wel in bij elk klein krampje wat ik voelde. Bij week 11 begon dan toch echt de ochtend misselijkheid te komen (helaas kwam ik hier de gehele zwangerschap dan ook niet meer van af).

Met 12 weken zwangerschap werd ik vroeg in de ochtend wakker en had ik wat last van "menstruatieachtige krampjes" toch maar uit bed gegaan en tot mijn grootste schrik was er echt overal bloed. Helemaal overstuur belde ik de verloskundige op en kon ik gelukkig gelijk terecht. Tijdens de echo was het kindje goed en actief te zien, en klopte het hartje goed. Pff wat een opluchting was dat zeg, maar het zat me dan toch niet helemaal lekker waarom ik dan zo bloedde. Met de uitwendige echo was niks te zien, dus werd ik naar huis gestuurd met de mededeling dat het bloeden met een paar dagen wel zou stoppen. Hier voelde ik me niet echt prettig bij, dus 2 dagen later toch weer aan de telefoon of ze niet nog een keer willen kijken. Die zelfde dag kreeg ik nog een inwendige echo, en bleek dat mijn placenta voor de baarmoedermond lag maar dat dit voor nu nog niet erg is en hij vanzelf wel de lucht in gaat. (Dit bleek later bij de 20 weken echo ook zo te zijn, toen lag hij er nog een klein stukje voor)

Gelukkig stopte het bloeden na een week ongeveer en was ik weer opgelucht. Alhoewel ik er wel voor in de plaats extreme pijn in mijn bekken voor terug kreeg, maar dat nam ik maar voor lief. 

Fast forward naar 27 weken zwangerschap. 12 februari 2022. Het was 4 uur in de ochtend en ik werd wakker met een ontzettende druk op mijn hoofd (alsof er een enorme strakke band omheen zat) nog geen 5 min later kreeg ik last van harde buiken, eerst schonk ik er nog niet zoveel aandacht aan want ik had wel vaker last van mijn darmen en dat voelde exact hetzelfde, totdat het pijn begon te doen.  Om 5 uur toch maar de verloskundige gebeld aangezien ik erg begon te zweten en over te geven, gelukkig was ze er binnen een half uurtje. De verloskundige wou toch even inwendig kijken en toen bleek dat ik al 1cm ontsluiting had  dus vond ze het verstandig om naar het ziekenhuis te gaan.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik gelijk aan allerlei infuusjes gehangen (mijn bloed druk was op dat moment extreem hoog 200/140) en kreeg ik weeën remmers, dit leek even te helpen maar na een paar uurtjes werden de weeën toch wel een stuk heftiger.  Rond 12 uur kwam er een arts kijken en die wou ook inwendig kijken, op dat moment leek het alsof mijn water brak echter was dit bloed. Vanaf dat moment is alles heel erg snel gegaan, mijn hartslag en die van de kleine gingen snel achteruit en werd ik met spoed naar de o.k. gebracht.

12:26 is Nouri geboren met 27 weken en 1 dag. Hij woog 950gram maar wat deed de kleine man het toch goed, hij ademende bijna zelfstandig (met alleen "sprietjes" in zijn neus) na een paar dagen kwam het eerste probleem, meneer "wou" niet poepen, alleen met een klysma kwam de ontlasting er uit. Nog geen week later kwam ik in een van mijn grootste nachtmerries terecht, Nouri werd super ziek en moest met spoed naar het WKZ in Utrecht.

To be continued...