Have a little faith in me

Carmen lag in een stuit. Haar linker beentje langs haar kleine lijfje, als een soort spagaat.. Wat voelde ze? Was ze bang? Had ze pijn?Helemaal blauw, toen de neonatoloog haar eindelijk had bevrijd. Uren lang had ze zo gelegen.. 

Het uurtje voor dat ze geboren werd, lag ik op de verloskamer. We besloten een pizzatje te bestellen. De verpleegster ging met een step door de gangen van het donkere Radboud umc om de pizza bij de hoofdingang op te halen. Ik voelde me niet zo lekker. Maar daar durfde ik niet aan toe te geven. Want als ik me zo zou gedragen als wat ik voelde? Dan zou ik gillen, huilen, en in complete paniek verzuipen. Dus: hoofd omhoog, ik zette mijn beste glimlach op. Want stress bij mij is stress bij mijn meisje. Rustig blijven..Na twee hapjes van de pizza, was ik wel klaar. Uitgeput. Ik kon de vermoeidheid niet langer verbergen. En probeerde een beetje te gaan slapen.Dat duurde niet lang. Na 5 minuten kwam er een heel team mijn kamer in rennen. Carmens hartje was gestopt met kloppen. Ik moest nu direct naar de OK voor een spoedkeizersnede.Ik kreeg het benauwd, alsof mijn keel dichtgeknepen werd. Dit is mijn kindje, ons kindje. Ik wil haar niet verliezen. Hoe zou ze zich voelen? De beelden en gedachten die door je hoofd schieten op dat moment zijn met geen pen te beschrijven. Intussen kon ik niet anders dan me overgeven aan het team van artsen.Ik wilde Carmen vasthouden, bevrijden, horen, zien ademen, haar huidje voelen. Weten dat het goed met haar ging. Maar ik had er helemaal niets meer over te zeggen, mijn lichaam was op, mijn hoofd voelde wollig en verdrietig. Hardop zei ik tegen mezelf: Girl, get a grip! Heb vertrouwen nu. Ik voelde niets, ik hoorde niets. Maar ze was al wel geboren. Het enige dat ik zag was een groen doek en een verpleegkundige die probeerde om mij gerust te stellen. Maar ik hoorde mijn dochter niet! Waarom hoorde ik geen huiltje... Mijn hart pompte uit mijn borst. De spanning was zo groot. De zijden draad tussen leven en dood. Ik voelde het letterlijk op dat moment. En eindelijk daar kwam ze... 26+3 weken.. In een boterhamzakje, in haar glazenhuisje. Helemaal blauw met een beademingsapparaat op haar neusje. Ik mocht mijn hand op haar buikje leggen. Heel eventjes maar. Dat wilde ik niet.. Heel eventjes? Ze moest bij haar mama zijn. Maar ook hier heb je geen keuze. Carmen werd de kamer uitgereden. Intussen was ik al netjes dichtgenaaid. Morfine deed gelukkig haar werk.Maar ik voelde me zwak en ziek. Carmen en ik waren als ET en Elliot. Ik voelde haar angst, haar pijn en haar verdriet. Tot op de dag van vandaag, droom ik iedere nacht over haar geboorte. Dan zie ik haar liggen. En kan het gevoel weer helemaal terug halen. Soms overvalt het me, uit het niets. Zou dit ooit minder worden? Volg je ons op Instagram? @misscadoinca