Geluk , en onmacht , mijn eerste tijd na de bevalling

Bevallen van een dochter, genaamd Tess. Weer een mooi moment uit mijn leven! Na een heftige bevalling kwam ons meisje ter wereld, een moment van pure blijdschap en liefde. Ze werd dan ook bij mij op de borst gelegd en kon ik fijn even van haar genieten, de borst geven lukte niet want ze hapte helaas niet aan, helaas kwam aan dit moment een abrupt einde, er was een verpleegster de kamer binnen gelopen... waarbij zij direct een kinderarts bij riep... zonder enige uitleg. Er kwam een kinderarts naar Tess kijken en zei "ze ademt niet goed en moet met spoed mee naar de afdeling waar we haar moeten stabiliseren" huh wat is er? wat gebeurt er? Er ging letterlijk van alles door mijn hoofd, ik had haar net een kwartiertje bij me, mijn placenta kwam er ook maar niet uit, en dan dit erbij? Ze was toch stabiel vroeg ik ? Dat klopte ook wel alleen er was toch iets mis met ons meisje.  Ik lag daar machteloos en kon niets doen, moest ik nou huilen, moest ik nou boos zijn, of moest ik me nou een slechte moeder vinden dat ik hier lig zonder mijn pas geboren kindje, of moest ik juist blij zijn dat ze er zo snel op gehandeld hebben? Ik wist tot op heden niet wat er nou aan de hand was behalve dat zij raar deed met adem halen. Je voelt je toch wel zo machteloos! Ik weet het nog goed dat mijn moeder eens vertelde wat zij hadden mee gemaakt met mijn geboorte ik had mijn navelstreng 3 keer om mijn nekje en het was kantje bord, ik moest met spoed ter wereld komen anders had het anders af kunnen lopen. Dankzij de juiste medische zorg hebben ze mij stabiel gekregen. Ik kreeg kippenvel bij het verhaal van mijn moeder en hoe machteloos zij zich gevoeld moest hebben... dat is niet te beschrijven. Toch moet je je sterk houden voor je kleine!

Eenmaal na een strijd met mijn placenta die met ruim een uur eruit kwam, werd ik naar een kraam suite gebracht, om daar zo tot rust te komen. Mijn partner was bij mij en mocht na een uurtje bij Tess langs, eenmaal na een uur kwam hij terug, zo fijn en zo hoorde ik ook het verhaal van mijn man wat er nou met Tess aan de hand was. (De kinderarts kwam later het verhaal uitleggen) ons meisje bleek een long ontsteking te hebben, een infectie die snel verholpen moest worden. Zij kreeg eerst beademing en er werden hartfilmpjes gemaakt. Het ging niet goed met ons meisje en ze kreeg al meteen antibiotica. Ik kreeg een foto te zien van Rick en ik kan een ding zeggen ik brak... je meisje in de couveuse met allerlei toeters en bellers, beademing plakkers op der borst met een verband om haar arm voor antibiotica... maar ze waren daar zo lief op die afdeling dat Rick heerlijk met haar mocht buidelen onder begeleiding van de artsen, dat gaf me een heel fijn gevoel. Ze was inmiddels stabiel en deed het goed met hulp van beademing.

Inmiddels lag ik nog steeds op bed en ging het met mij ondertussen steeds slechter, ik bleef veel bloed verliezen en mijn baarmoeder kromp niet goed. Tess had ik niet meer gezien alleen op de foto's van mijn man, de uren verstreken ik was half 11 bevallen in de ochtend en inmiddels was het 5 uur in de middag. Waarbij ik nog niet bij Tess mocht omdat ik niet stabiel was. Toen brak het noodlot toe bij mij, half 6 na de PO een plasje doen ging het ''MIS '' ik verloor zo veel stolsels na al een hele dag bloeden ik had toen al 2 liter bloed verloren maar die stolsels waren zo groot en zo veel, die hele bak lag vol! Ik stond op met hulp van de verpleegkundige en toen ging het mis, ik werd zo extreem slap en voelde me weg glijden ik riep ''ÍK VOEL ME NIET GOED'' en meteen drukte ze op een belletje en voor ik het wist (in een waas) stonden er wel 7 doctoren en verpleegsters naast mijn bed. Mijn man had op dat moment nog niets in de gaten. Mijn bed werd van hoofdeinde naar beneden gedaan en het voeteneind naar boven om het bloed naar mijn hoof te laten stromen, ik kreeg 2 kanten infusen met wel 4 zakken zouten vocht en nog meer! Toen, toen was het letterlijk een waas… ik wist niets meer, was er niet bij  viel steeds weg... en kort daarna werd ik weg gereden ''SPOED OK'' wat ik nog weet is dat ik lag op de OK tafel. Koud, ijs koud. En ik was als de dood voor de narcose... ik werd onwijs goed begeleid door super lieve artsen en viel heerlijk in slaap. Eenmaal wakker bleek er een stuk van 12 cm placenta rest nog in mijn baarmoeder te hebben gezeten,  in totaal 3,5 liter bloed verloren en nog maar een hb van 3,8. Ik was lijkbleek, extreem moe en kreeg ook nog voor de nacht een medicatie om mijn baarmoeder te laten krimpen (na weeën) de hele nacht na de operatie! Ik voelde me leeg, boos, verdrietig, of eigenlijk voelde ik niets, ik heb 7 uur gelegen zonder enig ingrijpen. Maar was ik boos op de artsen nee, mensen om mij heen wel. Mijn ouders zagen al bijna hun dochter verliezen, die waren wel even teleurgesteld in de zorg en dat er niet eerder gehandeld was. Maar ik, nee op dat moment was ik echt leeg, geen gevoel van emotie, ik wilde heel graag naar mijn dochter. Het was na de OK 10 uur in de avond en zo onwijs lief dat ze waren hebben ze kunnen regelen dat Tess even een kwartiertje bij mij mocht, ze mocht ook onder toezicht bij mij op de borst, wauw wat was dat een intens fijn gevoel. Even voelde ik weer het gevoel van liefde en geluk! Het mocht helaas maar kort duren want na 2 minuten ging het mis. Tess kreeg niet genoeg lucht en werd weer acuut mee genomen, en weer gestabiliseerd en beademd.

Wat een roller coaster was die dag en avond, ik kreeg 2 zakken bloed toegediend om aan te sterken en Tess kreeg op de afdeling waar ze lag weer zuurstof extra toegediend. Ze was in goede handen en de volgende morgen mochten we al bij haar om te kijken, al moest ik rustig aan doen want ik was enorm verzwakt. Daar lag ze zo ''mooi'' in die couveuse maar zo lief zo fijn. Ik was zo blij haar weer te zien en te horen dat ze een goede nacht had gehad! Al met al moest ik 6 dagen blijven in het ziekenhuis om aan te sterken en Tess ook. Die kreeg 7 dagen infuus (antibiotica) en mocht ik elke dag daar heen en haar wassen en flesjes geven, een kraamtijd hebben we niet echt gehad zoals ik het ken als bij Vince, maar in het flevoziekenhuis werden we wel super verzorgd, wat waren dat super lieve verpleegsters en artsen. Op dag 4 mocht Tess bij mij op de kamer blijven en dat was heel erg fijn! Eenmaal toen we naar huis zouden gaan kreeg ik van een arts een dikke map met alle verslagen en papieren van de afgelopen 7 dagen mee, hij zei "je krijgt nog een hoop te verwerken" en dat wist ik eigenlijk al wel... ik heb dit als zo anders ervaren als bij de eerste bevalling. Ik was bevallen en 2 uur later mocht ik naar huis, helemaal gelukkig trots en blij. Nu voelde ik me leeg (natuurlijk wel onwijs blij met onze dochter) maar er was zo veel gebeurt dat ik niet eens echt verdrietig was. Waar ik toen ik thuis kwam ook enorm van geschrokken was, hoe kan ik niet verdrietig zijn geweest?

Ik heb thuis nog een aantal mooie kraam dagen gehad waarbij ik eigenlijk al een hoop zelf deed, ik was die dagen in het zieken huis zo erg opgeknapt, dat ik meer een gezellig iemand in ons huis had rond lopen dan dat zij echt voor ons moest zorgen. Misschien wilde ik ook gewoon alleen zijn met ons meisje, lekker zelf voor haar zorgen en voor Vince. De weken daarna ging alles goed. Tess knapte zo goed op en ik was weer de oude. Ik had geen tijd gehad om te huilen of verdrietig te zijn tot ik 4 weken na mijn bevalling dacht ik ga het verslag eens lezen om te zien of dit helpt voor mijn verwerking of om het een plekje te geven. Ik brak en nu ik dit typ krijg ik er nog tranen van in mijn ogen. Mooi maar heftig en verdrietig om het terug te lezen! Ik ben achteraf zo blij dat ik dat gedaan had, ik voelde mij niet meer schuldig en wist dat ik er niets aan kon doen, ik ben iedereen nog steeds dankbaar voor hoe ze ons geholpen hebben er door heen hebben gesleept!

Twee jaar na de bevalling voelde ik nog geregeld de pijn van dat moment. Het moment van de eerste uren na de bevalling, de eerste week na de bevalling. Ik hield mij altijd groot en het leven gaat door,  maar ik besloot om EMDR te gaan doen bij mijn psycholoog. Wat heeft dat geholpen om het ergste randje wat zachter te maken en kan ik nu met een goed gevoel terug kijken op die tijd!