Geen weeën, geen persdrang, geen oerkracht maar piepjes en fel licht. (deel 1)

De mama gaat bevallen

Dat is zeker

En wordt zekerder naarmate de buik in omvang toeneemt,

meisje daarbinnen groeit

en eruit moet

eruit mag!

op de meest liefdevolle zachte manier

als mogelijk bij de oerknal van de bevalling

De mama bereid het voor

Denkt het uit

Droomt erover

Met de verloskundige bespreekt ze haar plan

Het plan van kaarsjes en zachte muziek

Van warm badwater dat helpt tegen de pijn

En om de schok naar het koude aardse

voor meisje te verzachten

Beetje spannend is het wel

Maar de mama weet

dat elke vrouw dit kan

En dan

Dan loopt het anders

Zo, zo intens anders

Geen weeën

Geen oerkracht

Geen oerknal

Stilte

Stilte en felle lampjes

En piepjes

En heel veel mensen

De mama doet niet mee

Het meisje komt niet lief en zacht ter wereld

ook al wordt ze door zorgvuldige handschoenen uit de buik geschept

en op de borst bij mama gelegd

De mama houd haar vast en kijkt

Terwijl de arts zijn werk voortzet

probeert meisje

op de borst van mama

haar oogjes open te doen

Maar het licht is nog te fel

Meisje is nu groot

En hartstikke gelukkig

Zij weet niks van toen

En het maakt haar ook niet zoveel uit

Maar de mama...

Haar maag krimpt nog altijd een beetje samen

als ze terugdenkt aan dat felle licht

@mamaenmeisje

Tekst schrijver Nareha en Illustrator Bente zijn samen met hun (nu nog) 4 meisjes mamaenmeisje. Vandaag het verhaal over de geboorte van Bente haar oudste dochter Ronja, Geen weeën, geen oerkracht, geen oerknal, wel piepjes en fel licht. Over hoe een bevalling intens anders kan zijn dan ooit bedacht.

De keizersnee… Het klinkt sjiek, krachtig iets om trots op te zijn later; “ik ben een keizerskind”. En ik hoop dat zij er trots op kan zijn. Voor mij, de mama was het anders. Niet om de pijn, of het lange(re) herstel maar omdat het zo ver af stond van alles wat ik ooit met de geboorte van mijn kinderen associeerde. Want buiten het feit dat ik heel nieuwsgierig ben naar hoe nou een wee voelt (ja, ja dames het bestaat echt) vind ik het voor de baby gewoon niet zo lief, die keizersnee. En gunde ik ze een zachtere overgang, zo van het warme water in mijn buik naar het warme water in het bevalbad.

Want ja, dat bad dat stond vast! Ik ben een enorme bad liefhebber dus tijdens de maandelijkse rugpijnen lag ik graag in bad. En eerlijk, in de laatste loodjes van de zwangerschap soms wel twee keer per dag, niet dat de buikbaby daar echt profijt van had, want die stak mijlen ver boven het water uit.

Thuis bevallen, zonder al te veel poespas controles en gedoe. Ik had er rotsvast vertrouwen in. Meisje besloot anders, het was een draaikont en eentje die bij voorkeur met haar rug voor de uitgang ging liggen. Mijn nagenoeg perfecte zwangerschap eindigde toch met vrij veel ziekenhuis bezoekjes. Balen, ik nam langzaam afscheid van mijn thuisbevalling, want nadat meisjes door de gynaecoloog van buitenaf vakkundig in de juiste richting was gedraaid had ze het gepresteerd om terug te draaien.

Nieuw plan van aanpak; nogmaals draaien en dan inleiden om op die manier de kan op een vaginale geboorte zo groot mogelijk te laten zijn. Het grote loslaten was begonnen. Het bevalbad, mijn eigen verloskundige, de thuisbevalling allemaal pilaren rondom de geboorte die in de laatste week gesneuveld waren. Daar was ik verdrietig om en boos ook wel, want waarom mocht het nou niet gewoon lukken? En toch, toch had ik een vertrouwen in de geboorte. Wij gingen dit samen doen dit mensje en ik, ik wist het zeker, hiervoor was ik toch immers gemaakt?

Met een termijn van 38.6 melde we ons op donderdagochtend vroeg in het ziekenhuis. Parkeerplaatsoverleg; Die maxicosi, nu wel of niet al mee naar boven nemen? Zo snel zou het niet gaan toch? Of toch maar vast mee nemen? Staat dat dan niet raar alsof we er te licht over denken die geboorte? Of zijn we anders slecht voorbereid als we hem in de auto laten? Van die heerlijke naïeve vraagstukken van twee mensen die duidelijk nog geen kinderen hebben.

De tweede versie ging vrijwel pijnloos en eigenlijk nog makkelijker dan de eerste. Het inbrengen van het hormoonstaafje daarna had ik mij wel even flink op verkeken, bah wat onprettig! En toen het grote wachten… surrealistisch. Je weet dat er echt vandaag nog niks gebeuren gaat maar toch ben je, je ineens veel meer bewust van je lichaam, ieder krampje of steekje, zou het dan? Na het eten nog even een rondje buiten gelopen tussen de CTG’s door. Oef de trap weer naar binnen viel mij ineens vies tegen, er gebeurde dus toch wel wat want eerlijk daarvoor had ik mij nooit echt hoogzwanger gevoeld. Nu wel, die buik, de druk het gewicht man wat een gesjouw.

De volgende ochtend voelde ik de bui al hangen, er was niks gebeurd, dit zal wel gewoon weer een dag vol wachten worden. Hooguit met een nieuw hormoontabletje. Ik apte wat familie dat er nog niks gebeurd was en dat dit vandaag ook vast niet het geval ging zijn. Mijn man lag nog te slapen in de klapstoel. Oke even douchen dan maar? Fijn dat warme water, want die druk/zwaarte op mijn buik was er nog. Zo goed en zo kwaad als het ging droogde ik mijzelf af en toen kwam het moeilijke gedeelte; Ondergoed aantrekken. Half leunend op een kast probeerde ik met een voet het lapje stof omhoog te krijgen, jeetje wat was dit ongemakkelijk en hoezo was die buik ineens zo enorm?

PASTS, boven in mijn buik knapte er iets en direct voelde ik de eerste golf vruchtwater langs mijn benen stromen. Shit, ik heb net een schone onderbroek aan dacht ik wat zonde… Vreemd die gedachte. Ik strompelde met mijn knieën tegen elkaar terug naar bed, ik vond het gênant om de vloer zo nat te maken. Maar bij iedere beweging kwam er weer een golf. “Rob, wakker worden!!! Mijn vliezen zijn gebroken”. Beduusd werd hij wakker, het is geen ochtendmens die man van mij, nooit geweest. Dus ook nu duurde het enige tijd tot de situatie tot hem doordrong. “wil jij bellen? Ik kan er niet bij” vroeg ik.. “maar ik heb geen telefoon”. “Neee op de knop bedoel ik, de zusters knop zo dat ze lang komen”. Normaliter weet ik heel goed dat ik tegen hem beter niet kan praten in de ochtend laat staan een rechtstreekse vraag stellen, dit keer had ik daar wat minder begrip voor. Joehoeeee ons kind komt er aan!!!!

“Helaas mevrouw, als ik voel kom ik op de rug”. De tranen die toch al hoog zaten begonnen te stromen bij de conclusie van de gynaecologe. Die woorden sloegen ook mijn laatste wens; een vaginale bevalling, aan diggelen. Want ook ik snapte waar dit op ging uitdraaien, een keizersnede. Op de achtergrond hoor ik de verpleegkundige informeren naar een O.K. “Er is er nu een vrij dus we kunnen door” hoor ik haar zeggen tegen collega’s maar echt binnen komt het niet. Ik ben verdrietig, overvallen door dit nieuw. Naïef dat weet ik nu… Want he de kans op een keizersnede was eigenlijk best groot gezien de instabiele ligging van ons draakje.

Of we goed terug kijken op de geboorte van ons eerste wondertje kan je lezen in deel twee.

https://www.instagram.com/mamaenmeisje/

https://www.facebook.com/search/top/?q=mamaenmeisje