Geen weeën, geen persdrang, geen oerknal, wel piepjes en fel licht (Deel 2)

“Helaas mevrouw, als ik voel kom ik op de rug”. De tranen die toch al hoog zaten begonnen te stromen. Die woorden sloegen ook mijn laatste wens; een vaginale bevalling, aan diggelen.

Tussen de tranen door vraag ik op de gang onderweg naar de O.K. hoe lang dat eigenlijk duurt die operatie? “Ooh over een half uurtje zijn jullie ouders en met een beetje geluk zijn we over een uur wel weer terug”. Wat een half uur? Dan is ons kindje er al? En voor ik het weet zit ik al huilend op de operatie tafel, “adem maar diep in, dan ga ik de naald zetten” hoor ik achter mij. Het idee van een ruggenprik vind ik dood eng. Maar wonderwel voel ik niks, het lukt mij ook niet om echt op te focussen. Er zijn zo veel mensen in de kamer, maar Rob nog niet. Waar blijft hij?De naald zit in mijn rug. POEF, alles donker. Wat is dit? Wat gebeurd er? “dit is niet handig jongens, helemaal niet handig” bromt de anesthesist achter mij, met de naald nog in mijn rug. En voor ik het weet is er weer licht, iemand was op het lichtknopje gaan staan. Het is ook zo druk, kinderarts, co assistenten, anestasisten 3 man sterk, verloskundige in opleiding ect ect. De kamer stond vol. En daar was Rob, gelukkig daar is hij, gekleed in operatie kleding. Nu is het echt, we gaan ouders worden.

Het ijsklontje op mijn been voel ik niet, maar ook niet op mijn borst. Ik wordt misselijk, snel spuiten ze wat bij. De ruggenprik zit wat te hoog. Dus ik krijg ook wat moeite met ademhalen en duiziligheid. Gelukkig weten ze wat ze doen en snel ben ik weer helemaal bij. Het gezicht van Rob en de stem van de anesteshist is het enige wat ik echt mee krijg. Ik voel mij overgeleverd en machteloos op de tafel. Daar waar ik juist zo klaar was om zelf het zware werk te doen sta ik aan de zijlijn, ik doe niet mee.

Wat een gekke gewaarwording, dat getrek aan je buik, maar geen pijn helemaal niks. We gaan nu het doek laten zakken dan kunnen jullie kijken. “neee, dat wil ik niet”. Ik was zo wiebelig dat ik bang was om flauw te vallen als ik het bloed zou zien. Dat wilde ik voorkomen. Ik zag haar over mijn hoofd heen in de arme van de verpleegkundige. “Een meisje” hoorde ik Rob zeggen. Jeetje een dochter, we hebben een dochter. Het klopt mijn oer gevoel klopte een meisje. Wauw daar is ze, Ronja onze dochter.

Ze mag bij mij, wat is ze mooi. Nog dik in het huidsmeer maar zo mooi. Ze huilt niet, smakt wel en knurpt. Ik heb er echt geen ander woord voor. Dit zou de ook blijven doen de komende maanden, kleine knurpert, vooral als ze sliep. En haar oogjes, ze wil ze open doen, kijken de wereld in. Maar het licht is zo fel. Het lukt haar niet. 

Als de artsen klaar zijn vragen ze of ze haar over moeten nemen als ze mij over tillen, of ik haar echt goed genoeg vast heb. De leeuwin in mij wordt wakker, ja ik heb haar en ik laat haar niet meer los. Alles ging anders dan ik had bedacht dit laat ik mij niet afpakken, mijn kind hoort bij mij op mijn borst. zo dichtbij mogelijk.

Nog even naar de uitslaap kamer, daar hapte ze voor het eerst aan. Dat kleine donkere bolletje. Ronja onze eigen hartenrover. Terug op de kamer stuiter ik van de adrenaline. En een tikkie high van de morfine, want was mijn motto; als het dan toch een keizersnede moet worden dan wil ik ook helemaal niks voelen. Vaag herinner ik mij nog een iet wat strenge verpleegkundige met een spuugbakje, ik moest dat knopje maar niet zo veel gebruiken daar ga je dus van spugen. Leermomentje, bij dochter twee heb ik het morfine knopje nagenoeg niet gebruikt.

Die eerste dag is als een waas langs mij heen gegaan, zo veel mensen trekken aan ons voorbij. Ik wordt gewassen, de kinderarts komt meisje nog even checken, ze wordt goed gekeurd. De verloskundige in opleiding komt ons feliciteren, ook zij (het was de eerste keizersnede die ze zag) was ietwat opgewonden van de zojuist plaatsgevonden geboorte.

Opa’s en Oma’s komen ons meisje bewonderen. En ik, ik geniet, wil haar het liefst aan iedereen laten zien. Maar het heeft een keerzijde de drukte, de hoeveelheid mensen die betrokken waren bij de operatie, het ziekenhuis, de wisselende diensten. Ik kan niet slapen.. dit zal de komende nachten ook niet lukken. Als we na 2 dagen naar huis mogen kan het mij niet snel genoeg gaan. Ik wil stilte, rust mijn eigen bed.

Pijn heb ik niet, of niet noemenswaardig. De paracetamol laat ik thuis ook snel achterwege. Maar wakker en waaks blijf ik slapen lukt niet. Ondanks dat het een keizersnede uit een boekje was heeft het echt lang geduurd voor dat alles een beetje een plekje kon krijgen. Al die mensen, al die gezichten die er voorbij komen tijdens een ziekenhuis periode, vroege dienst, late dienst, nachtdienst, zo veel mensen. Te kort om echt een band op te bouwen, maar intens belangrijk want hé je bent net verse papa en mama geworden de wereld staat op de kop. Ieder woordje, advies, uitleg van de kraamzusters zuig je op.

Bij thuiskomt het grootste cadeau van mijn kraamtijd. Daar staat ze, klaar in haar witte kraamjas; mijn tante Alie! Wat bof ik dat het is gelukt, dat zij bij mij komt kramen bij mijn eerste kindje. Het cirkeltje is weer rond, want ook zij was het die aan het kraambed van mijn moeder stond toen ik geboren werd.

De borstvoeding duurde langer voor het op gang kwam, schijnbaar ook een gevolg van een keizersnede, het lichaam stort zich eerst op het herstel. Dankzij donormelk van mijn nichtje  had ik rust en op dag 5 of 6 was het er dus toch; Stuwing!! Het lukte, we kunnen het! En nog steeds drinkt het meisje graag. Mijn meisje, mijn dochter, mijn keizerskind

Nu is meisje groot, en wil ze soms het litteken bekijken waar ze uit kwam. Zeker nu er weer een baby in mijn buik groeit, groeit de interesse. Want waar komt die baby straks dan uit? "de baby komt uit de vagina hé mama?"  "ja, dat is wel het idee ja.."  "maar ik niet hé? ik kwam uit het sneetje, mag ik het zien?" En zonder pardon wordt mijn shirt omhoog gehesen. Heerlijk eigenwijze peuter. Dat jij je niet de wet laat dicteren bleek al in de buik, jij ging je eigen gang. Inmiddels kan ik mij er in berusten, de keizersnede. Dit was blijkbaar jou manier.. Maar dat neemt niet weg dat ik nieuwsgierig blijf naar de oerkracht, weeën en persdrang en het voor jou graag anders had gezien, liever, zachter, warmer en zonder piepjes, zonder dat felle licht. 

@mamaenmeisje

https://www.instagram.com/mamaenmeisje/

https://www.facebook.com/mamaenmeisje