Foetale nood 3/3

Donderdag 2 december

Ondertussen is de verloskundige gebeld en vroeg ze of de vliezen ook zijn gebroken. Behalve wat bloed in combinatie met slijm had ik geen water verloren. Ze gaf aan dat ik moest proberen te slapen en dat ze de volgende dag zou bellen voor een check.

Uren lig ik op de bank. Elke 8 minuten in een andere positie, als een balletje , hurkend. Alles deed ik om de pijn minder te voelen. Ondertussen is het half 7 , over een halfuur zou de wekker gaan. Ik probeer lars alvast wakker te maken om te vertellen dat hij Jaeley straks naar school brengt. Hij voelt zich schuldig dat hij niks mee heeft gekregen. Ik vond het belangrijk dat hij doorsliep , dan had er tenminste 1 van ons goed geslapen en ik zou in de nacht toch niks aan hem hebben.

De wekker gaat  , ik maak Jaeley wakker en leg haar uit dat de bevalling is begonnen. Na de bso haalt me tante haar op en blijft ze daar slapen.

Ze reageert vrij rustig, stapt de douch in en na het aankleden begint ze aan het ontbijt. Ondertussen komen de weeën achterelkaar. Ik hoop zo dat ik straks 4 a 5 centimeter ontsluiting heb , want dit hou ik niet langer meer vol. Lars brengt Jaeley naar school en we bellen daarna de verloskundige. Ze zou rond 10:00 komen om te checken. Gelukkig gaat de tijd snel en is ze er zelf voor 10. Ik mag op bed liggen en ze legt uit wat ze straks gaat doen. “ Ik ga eerst kijken of je ontsluiting hebt en daarna wil ik de hartslag van de baby controleren”

Foetale nood

Ze lacht “ Ja , het is zeker begonnen. Ik voel 5 a 6 centimeter ontsluiting”

Pff , gelukkig! Ik was zo bang dat er geen ontsluiting zou zijn.

“ Ik wil nu alleen de hartslag van het kindje controleren “

Ze legt de Doppler op mijn buik en je hoort het hartje meteen goed kloppen. We wachten op een wee , ze wilt horen hoe de baby reageert op een wee. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten , want de eerste wee is er na 2 minuten. Ze kijkt verbaasd en ik hoor het hartje steeds zachter kloppen. Ik dacht geen moment dat het aan het kindje zou liggen. Naar mijn gevoel deed het apparaat raar. Ze veegt m’n buik af en geeft aan dat de hartslag zakt. Dit voelt fout! Ze belt meteen het ziekenhuis om te overleggen  wat de volgende stappen zijn. Ze loopt naar de gang en ik hoor haar bellen. Ze praat angstig en snel. Ik probeer een paar woorden op te vangen en hoor “ Foetale nood” voorbij komen. Omdat ze nog aan de telefoon is google ik snel de betekenis 

“ Zijn hartslag was minder tijdens de wee en het word gezien als waarschuwingsteken.” 

Ze komt de kamer binnen en vraagt of ik alles al had ingepakt? De ambulance komt er nu aan en brengt je naar het ziekenhuis. We moeten de hartslag goed in de gaten houden, want hij daalt bij elke wee en dat is niet goed.

Ik weet niet wat ik hoor , wat gebeurt hier? Ik sta verstijfd in de deur opening. Mijn verloskundige geeft aan dat ze hoe dan ook mee gaat naar het ziekenhuis. We wachten buiten op de ambulance, in de tussentijd blijft ze het hartje controleren. Ze hoort het wel weer beter maar zoals het begin is het niet. De ambulance arriveert , de verloskundige helpt me in stappen en gaat naast me zitten. De ambulancebroeders stellen me een aantal vragen en zonder er bij na te denken geef ik antwoord. Ik probeer me groot te houden , maar er spoken zoveel gedachtes in m’n hoofd. Waarom zit ik in een ambulance? En niet met Lars in de auto onderweg naar het ziekenhuis. De hele rit worden zowel ik als de baby gecontroleerd. De verloskundige probeert me te troosten , maar door mijn eigen gehuil of laten we zeggen gejank hoor ik niet wat ze zegt. Als we er bijna zijn geeft ze aan dat ze hartslag al wat beter hoort. Maar dat ik toch aan de CTG moet , extra controle is op dit moment misschien het enige wat mij een beetje gerust kan stellen

Ziekenhuis overname

De ambulance stopt en snel daarna gaan de deuren open. Ik word naar een bevallingskamer toe gereden , waarin alles al klaar staat. Mijn gegevens staan al op het bord en als ik wat verder de kamer inkijk ligt daar een mini bedje met 2 kruikjes. Ik word meteen aan de CTG gelegd en er is een duidelijke hartslag te zien. Mijn verloskundige en de verloskundige van het ziekenhuis overleggen eventjes. Helaas word ik overgedragen aan het ziekenhuis , ik wou graag mijn eigen verloskundige erbij hebben. Maar ik ben haar dankbaar dat ze meeging tijdens de ambulance rit en dat ze daarna samen met mij bleef totdat Lars en m’n moeder er waren. Ze heeft mij geen moment in de steek gelaten.

Door alle spanning en zenuwen zakken de weeën af. Ik voel nog wel dat ze komen maar sterk zijn ze zeker niet meer. Ik probeer tussen de weeën door nog even te eten , straks heb ik vast geen trek. Maar de weeën komen af en toe en als ze komen , zijn ze niet sterk genoeg. Er word gevraagd of ik het erg vind als de vliezen worden gebroken.

“ Nee , doe maar gewoon wat het beste is. Zodat ik zo snel mogelijk beval. Alles is prima , ik wil gewoon de baby eruit.”  Om 11:23 breken ze de vliezen en kort daarna ga ik even onder de douch staan. Tussen 12 en 16 worden mijn weeën 2 keer opgewekt en is de ontsluiting van 5 naar 9,5 cm gegaan.

Om 16:30 komen ze weer controleren. Ik ben moe , ik ben op en ik lig erbij als een aangespoelde walrus. Na 100 keer te horen krijgen dat ik het goed doe , was ik het zo ontzettend beu. Super lief bedoelt maar nee , ik was klaar met alles.

“Zeg me alsjeblieft dat ik 10 cm ontsluiting heb , ik kan het echt niet meer aan “ snik ik met tranen in m’n ogen.

Ze gaat voor de laatste keer voelen

“9,5 cm ontsluiting “ een half? Hier had ik eerder nog niet van gehoord. Ze overleggen snel en geeft aan dat de bevalling de laatste fase in gaat. We gaan persen , maar wat ik eerst moest doen is het randje weg persen zodat het 10 cm wordt.

Om 16:45 start ik met persen , om 16:50 is het randje weg.

“ Oke , we gaan nu persen zodat hij er uit komt. En wat doe je het goed”

Ik was heel even vergeten dat het persen voelt alsof je een basketbal tussen je benen hebt. Oh god wat een pijn. Maar na een 15 minuten persen hoor ik gehuil. Lief gehuil , gehuil waar je naar verlangt na deze dag. Ze leggen hem op m’n borst en daar ligt hij dan. Een gezond , klein ventje en wat ben je mooi. We zijn meteen verliefd. Verliefd op hem en opnieuw op elkaar. Ik ben trots op mezelf , maar zeker ook op Lars. Alles wat ik vroeg , deed hij en is geen moment weggelopen en niks was hem te gek. 

“ Gefeliciteerd papa en mama , wat is de naam voor jullie zoontje  “

Nai - Jeadrion A.M Doedel

17:03 • 37,3 50 cm

Wil je ook deel 2 van de bevalling lezen? Klik hier!