Er was een kans dat we ons kindje konden verliezen

Mijn hoofd zit vol maar toch moet ik het een plekje geven.

Ik krijg de gedachten niet uit mijn hoofd, ik ga niet alles uitgebreid vertellen want ik vind het nog steeds onwijs lastig om er over te praten en heb ik er nog steeds dagelijks verdriet van en barst ik regelmatig in tranen uit omdat ik het nog niet verwerkt heb...

De uiterste week om de kleine te halen was 36 weken omdat anders de gevaren te groot waren en we zelfs ons kindje konden verliezen door de complicaties....

De dag van de geboorte.

Wat was het spannend, deze keer kreeg ik een keizersnede vanwege de risico’s er waren.

Ik voelde de adrenaline door me heen gieren en stond vol spanning ..ik hoopte dat de operatie snel voorbij was en we ons kindje veilig in onze armen konden houden.

08:25 is onze zoon gezond geboren.

In het begin had hij moeite met ze ademhaling en was het nog even spannend of hij aan de beademing moest, maar gelukkig was dat niet het geval.

Ik mocht hem heel eventjes vasthouden en daarna namen ze hem mee naar de kinderafdeling voor verder onderzoek. Hij is tenslotte te vroeg geboren (prematuur).

We kregen na de keizersnede te horen dat het risico als de kleine langer in me buik had gezeten zo hoog was  dat de bloedvaten hadden kunnen knappen en dat we daardoor ons kindje hadden kunnen verliezen..

Dat stukje krijg ik dus niet uit me hoofd. Gewoon het gevoel dat je bijna je kindje had kunnen verliezen terwijl je nog maar een paar weekjes had gemoeten qua zwangerschap. Dat wil je toch niet . En ik hoor mensen denken maar het is toch goed gegaan?. Ja natuurlijk is het goed gegaan maar het is wel vreselijk om zoiets te moeten horen. Het vreet dagelijks aan me en doet me ook verdriet. Verdriet van angst. 

Momenteel ben ik zo overbezorgd als ik Levi eventjes qua huidskleur zie veranderen omdat die gewoon lekker ligt te slapen of als ze handjes koud zijn omdat die boven de dekentjes liggen. Ik schiet dan bijna in de stress en voel ik over ze wangetjes heen of die nog warm is en dan ben ik weer opgelucht. Omdat de angst er nog steeds in zit om hem te verliezen. Maar het gaat juist onwijs goed met hem!  Maar die angst krijg ik nog niet uit mijn gedachten omdat we weken in angst geleefd hebben en daardoor hebben we ook totaal niet van deze zwangerschap heb kunnen genieten.

Sommige zullen vast denken je bent niet goed of stel je niet aan. Geloof me zo'n zwangerschap waarmee je continu in angst leeft wil je echt niet!.

Helaas ook in deze situatie ben ik er achter gekomen dat sommige mensen om ons heen ons kei hard hebben laten vallen in deze periode. Jullie hadden geen idee in wat voor situatie wij gezeten hebben!!                       We hadden zoveel aan ons hoofd en onwijs veel angst. En juist dan heb je mensen om je heen nodig die je steunen of je even uit een dal halen.

En werd er ook elke keer maar luchtig over gedaan als ik probeerde te vertellen hoe ik mij voelde tijdens deze zwangerschap of er werd totaal niet meer gereageerd op mijn berichten. Dat maakt het erg pijnlijk en verdrietig omdat we juist nu steun nodig hadden in deze situatie.                                                                          Ze zeggen toch vrienden kan je op 1 hand tellen...

 Gelukkig hadden we ook mensen om ons heen die ons wel onwijs gesteund hebben in deze periode. En die waren oh zo belangrijk voor ons maar ook na de bevalling.

Inmiddels is onze kleine man 1 maand oud en gaat het onwijs goed met hem. En genieten we enorm van onze kleine man (en broertje). 

Ik nog steeds elke dag zo dankbaar dat deze ellende ons bespaard is gebleven ,

En raak ik hopelijk op den duur deze angst kwijt........