
En toen kwam Jason #3
Weeënstorm
Rond 5.00 uur was er nog steeds geen regelmaat in de weeën en hadden we de verloskundige nog steeds niet gebeld. De weeën werden wel wat heftiger, maar waren nog steeds prima op te vangen. Totdat ze overgingen in een weeënstorm. Jeetje dat was niet prettig. Drie weeën volgde elkaar op zonder pauze en duurde ongeveer 6 minuten in totaal. Hierna één minuut rust en toen weer drie weeën. Dat deed pijn. Ik werd er ook nog eens misselijk van en liep met een emmer in mijn hand door de slaapkamer. Op aanraden van Kevin besloot ik even onder de douche te gaan staan om wat verlichting te krijgen. Deze vond ik gelukkig snel. Met de douchekop op mijn buik werd de pijn wat minder. Op dat moment besloot Kevin dat het toch tijd was om de verloskundige te bellen, omdat de weeën toch wel zichtbaar heftiger en pijnlijker werden. Hier ben ik hem onwijs dankbaar voor. Op het moment dat hij de verloskundige ging bellen kreeg ik namelijk persdrang. Dit heb ik Kevin nog gezegd toen hij ging bellen en op het moment dat hij de verloskundige aan de telefoon had (5.30 uur) hoorde zij mij een (pers)wee opvangen. Ze kwam meteen naar ons toe, met stagiaire. Ik vond het prima. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, haha. Als er maar iemand kwam kijken hoe de zaken ervoor stonden. Ergens in mijn achterhoofd dacht ik nog dat ik nu misschien twee cm ontsluiting zou hebben en dat ze voor niks zouden komen, haha. Tussen het telefoontje naar de verloskundige en hun aankomst in heeft Kevin nog snel de vluchttas verder ingepakt, want die was nog niet helemaal klaar. Ook had hij de auto voor de deur gezet zodat ik gemakkelijk in kon stappen om naar het ziekenhuis te gaan. We wilden namelijk graag in het ziekenhuis bevallen.
Persen
Tegen 06.00 uur waren zowel de verloskundige als de stagiaire er. De verloskundige zag aan mij dat ik persdrang had en zei dat ze wel kon zien hoe het ervoor stond. Toch heeft ze voor de zekerheid gekeken hoeveel ontsluiting ik had. En jawel, ik had al tien cm ontsluiting! Geen wonder dat ik wilde persen! Omdat wij graag een ziekenhuis bevalling wilde werd kort besproken of dit nog haalbaar was. Ik mocht nog naar het ziekenhuis, maar dan moesten we meteen gaan en werd het haasten. Nou, geen haar op mijn hoofd die nog de trap af wilde, de auto in wilde stappen en acht minuten naar het ziekenhuis wilde rijden. Ik vond het ineens meer dan prima om thuis te bevallen. Kevin was het hier mee eens en binnen een paar minuten was ons bed omgebouwd tot ‘bevalplaats’ en werd de kraamhulp gebeld om te komen. Ik mocht daarna meteen gaan persen. En dat was fijn! Ik had ineens geen pijn meer en kon wat met de persdrang. Heel raar om op dat moment geen pijn meer te hebben, maar om dit om te kunnen zetten naar een fysieke handeling. Dit voelde goed. En verbazingwekkend genoeg ook heel natuurlijk. Na bijna 1.5 uur geperst te hebben werd het nog even spannend. Je mag thuis namelijk niet meer dan 2 uur persen. Daarna moet je alsnog naar het ziekenhuis. Toen ik dat hoorde ging er een knop om en ben ik als een malloot gaan persen. Ik zou onze kleine eruit duwen. En snel. No way dat ik alsnog naar het ziekenhuis wilde. Dit heeft geholpen, want 10 minuten later, om 7.32 uur, was onze prachtige zoon Jason er!