En opeens was ik al mama...

We gaan even terug naar het jaar 2012... 

Het jaar waarin ik wist mama te gaan worden, maar dan ergens in de maand Maart en niet al in Januari. Maar toch was ik opeens al mama in Januari.

Het begon allemaal met een ongeplande zwangerschap, maar zeker niet ongewenst. En ja, het hoort zich aan als een quiche verhaal want ik ben zwanger geworden door de pil heen, maar dan wel in combinatie met een antibiotica kuur IN MIJN STOPWEEK van de pil en dus dacht ik dat dit geen “kwaad” kon, nou wel dus.

Samen met vrienden en mijn toenmalige partner hadden we een leuk weekend gepland en gingen we naar DefQon en ik besloot mijn haren te willen verven, van donker naar licht. Wat ik wel vaker deed en dus verwachte ik nu ook geen gekke dingen maar mijn haar werd gewoon oranje... Niets vermoedend dealde ik er maar mee en gingen we lekker feesten (en nee ik ben niet zo een persoon die alleen los kan gaan met gebruik van bepaalde dingen maar gewoon zich kan vermaken met een drankje & een watertje en toevallig was ik ook de bob dus ik hield het netjes binnen de perken). Nog geen paar dagen later had ik een vriendin aan de telefoon, en moest ik continue naar de WC waarop zij antwoorde joh je lijkt wel zwanger zoveel moet je plassen.

Dit bracht me wel op het idee dat mijn menstruatie langer weg was als normaal... en dus besloot ik toch die dag gewoon een test op te halen just in case, terwijl ik ergens dacht kan toch niet want ik ben aan de pil. Eenmaal thuis heb ik netjes de gebruiksaanwijzing van de clear blue digitale gelezen en tsja er stond in ochtendurine werkt het beste, maar gezien ik een twee pak had gekocht dacht ik ik gok het er gewoon op, mocht ik over een paar dagen nog niet mijn periode hebben dan doe ik het in de ochtend nog een keer.

Ik trok een blikje redbull open nadat ik over de test heen had geplast want daar had ik gewoon even trek in had.. maar voordat ik mijn eerste slok daarvan kon nemen stond er duidelijk zwanger 3+ op het beeldscherm... en dus kon het blikje door de gootsteen. Ik was toen bij mijn toenmalige vriend thuis en wist me even geen raad.. we waren nog niet zo lang samen, maar wel al op vakantie geweest waar wij dus een waardevol souveniertje hebben gemaakt en meegenomen hebben naar Nederland.

De zwangerschap verliep goed, al was het wel een beetje stress gezien ik in het noorden van Nederland woonde en hij nabij Amsterdam. Hij had een vaste baan, en net een nieuw gehuurd appartement dus tsja de keuze was dan ook snel gemaakt dat ik daar heen zou verhuizen, maar wel mijn ouders en mijn vertrouwde leventje in Drenthe zou moeten opgeven... maar voor je kinderen doe je natuurlijk alles. Er kwam dan ook een kans op ons pad dat we in de drive-inn woninh van zijn opa en oma konden gaan wonen wat nog wel verbouwd moest worden dan en dus begon die klus tijdens mijn zwangerschap.

Tijdens de laatste loodjes (het plaatsen van de keuken) was ik onderweg naar IKEA om daar nog een missend keukenkastje op te halen, eenmaal daar moest ik heel nodig naar het toilet en zag daar iets wat ik even niet kon plaatsen. Het was roze en slijmerig in mijn ondergoed, en dit zou uiteraard niet moeten kunnen want ik was die dag exact 33 weken. Verder voelde ik me oké alleen had ik een hongerig gevoel... na mijn bezoekje & mijn 4e toilet bezoek in de IKEA ben ik met keukenkastje naar huis gereden en heb ik eenmaal bij het nieuwe huis de verloskundige gebeld.

Zij zei me te gaan liggen en te rusten want dit was inderdaad niet zoals het hoorde en wanneer ik meer last zou krijgen ik aan de bel moest trekken. Dus ik reed alleen naar het appartement en ging op bed liggen en belde ook mijn moeder toch iets wat bezorgd op. Zij heeft dan ook mijn toenmalige vriend en mijn vader die bij ons aan het klussen was gebeld en gezegd dat de verloskundige moest komen om mij te checken.

Na ongeveer 2uurtjes kwam ze langs, om even de boek van onderen te bekijken en te voelen. En vroeg toen vrijwel direct of ik mijn vluchttas al klaar had...!! Die woorden vergeet ik nooit meer...!! Ik zei Nee want zover had ik me nog niet verdiept en heb ik eigenlijk een beetje verzet tot het laatste want alles ging volgens schema en ging zo perfect. Ik had namelijk al 4 cm ontsluiting, en moest dus naar het ziekenhuis om te kijken of ze het nog konden remmen met weeremmers. Alle toeters en bellen kwamen aan mijn lijf in het ziekenhuis, de zenuwen werden meer en meer met de minuut, infuus werd geprikt (waar ik dus helemaal niet van houd) en de CTG ging aan. Ik had blijkbaar vollop weeen, zonder dat ik daar ook maar iets van voelde, op het hongerige gevoel na.

De weeremmers werden aangesloten nadat alle bloedtesten en andere testen voltooid waren en ik werd voorbereid op longrijpingspuiten die ik toegediend kreeg om de zoveel uur voor als de baby toch zou komen. Ik was bang, heel bang want er kwamen mij verhalen ter oren die je als zwangere vrouw niet wil horen. Er moesten keuzes gemaakt worden voor wat als de baby wel geboren werd. Ik had nog geen geboorte plan en had mijn wensen dus niet opgeschreven... al met al is de kleine man nog 4 dagen blijven zitten, en de 4e dag moesten de remmers dan ook stop gezet worden en moesten we kijken wat de kleine man zelf wilde. Om 10:30 werd ik afgesloten van de remmers, en kreeg ik nog extra echo’s voor metingen en werd de klejne man geschat op maximaal 2000gram. Nog meer voorbereidingen kwamen erbij want het kindje zou klein zijn, en zou vel over bot kunnen zijn, borstvoeding waar ik niet direct voor gekozen had omdat ik al zoveel stress had door verhuizen, nieuwe baan vinden etc was voor mij te ingewikkeld om erbij te doen maar werd toch aangeraden te doen aangezien hij prematuur zou zijn.

De klok tikte verder en eenmaal op de kamer en aan de CTG kwam de gynaecoloog binnen en vertelde mij dat het ging beginnen... ik belde mijn ouders die nog 2uur moesten rijden voordat ze hier waren en al met al werd in naar de verloskamer gebracht. Ik wou dit niet want ik wou dat mijn moeder dichtbij was voor als ik het niet trok, en de weeën wederen inderdaad iets zwaarder. Elke keer als de gynaecoloog wegging met verhalen als je dit voelt moet je op de bel trekken, gebeurde het.

Mijn ouders kwamen (gelukkig) optijd en pas toen vond ik het oké, het mocht komen want er was hulp die mij mijn hele leven kende nabij, want ik ging immers bevallen met iemand naast mij die ik op dat moment nog niet eens een jaar kende. En wat ik van hem kende waren de mooie momenten die we kende toen we net samen waren tot het voetbal seizoen weer begon en hij dus veel weg was naar voetbal stadion, of bij vrienden om voetbal te kijken of borrels te doen met zijn collega’s en ergens het idee had toen al dat ik het allemaal alleen moest doen. Ook ben ik halve wege de zwangerschap al weg gegaan omdat de dingen niet zo liepen zoals bij een normaal gezin, want ik ken niet anders dan dat men elkaar respecteert ook tijdens een zwangerschap. Maar goed... alles voor de kleine jongen, om hem een geluk en hopelijk een gelukkig gezin in de toekomst te kunnen geven !!!

Ik werd gevraagd of stagiaire’s voor dit en voor dat mee mochten lopen/kijken en ik vond alles maar prima.. maar ik werd GEK van alle piepjes om mij heen en vroeg of dat AUB kon stoppen. Mijn vliezen werden gebroken tijdens het hele gebeuren en wauw wat was dit een verlossend gevoel daar beneden (vast herkenbaar voor andere mama’s). De laatste centimeter vlotte dan ook niet en duurde na mijn idee ook eeuwig. Er kwam een vrouw binnen, die naar de metingen van de baby keek en riep uit: HALEN NU !!!! En op dat moment begon van alles te piepen, en werd er een stofzuiger de deur in gereden.. in een wee werd er een knip gezet en spatte het bloed tegen de gynaecoloog die mij de hele tijd al bij gestaan had. Ook dit bleek achteraf een arts in opleiding te zijn, een persoon die voordat mevrouw binnen kwam mij nog hormonen wilde toedienen zodat ik het beter kon handelen (en achteraf gaf hij toe mocht hij dit gedaan hebben hij niet weet hoe het was afgelopen met de baby en alle piepjes van de telefoontjes van de hoofd gynaecoloog waren die dus in de file stond opweg naar mij).

De vacuümpomp werd erin gepropt en WAUW neee... er moest iets uit ipv erin en dat gevoel was zoooo onwijs naar. Gelukkig had de vacuüm effect, en was het stom gezegd een keer trekken en hij was er uit... ik kreeg hem dan ook direct bij mij op mn buik maar ik durfde me ogen niet te openen... BANG voor wat ze mij vertelde, BANG om mn eigen kind te zien en beelde mij een kindje vel over bot aan die toch eerst getest moest worden voordat hij bij mij mocht komen liggen.. hij huilde en het eerste wat ik zei met me ogen dicht ach jochie wat huil je toch lieve schat... en opende mijn ogen en zag daar een volmaakt klein mannetje !!!

Tranen van geluk, van angst, van eigenlijk van alles werd hij na 10 minuten mee genomen voor een check up, en werd hij in een warmte bedje naar de afdeling gebracht. Ik zelf moest gehecht worden en mijn moeder was gelukkig bij mij !! Want ook hier was een stagiaire bij en werd uitgebreid uitgelegd welke knopen er allemaal wel niet gelegd werden van onderen... ik zelf had ook verhoging tijdens het bevallen (wat ik niet raar vind met een paar van die grote bouwlampen op me gezicht) maar dit leedt ertoe dat ik antibiotica kreeg en me kleine mannetje ook en ik de eerste uren niet bij hem op de afdeling of bij hem mocht komen. Ik mocht douchen in een benauwd hokje, en viel daar dan ook echt bijna flauw want heyyy... ik kon niet eens zitten met me bips. Ik werd naar me kamer gebracht en er kwam een mannelijke student van omme nabij de 18/19 jaar mij even uitleggen hoe een kolf machine werkte.. en mennn wat deed dit pijn.

Mijn ouders intussen al weer richting huis, en ik was alleen. Helemaal alleen die nacht, geen baby, geen vriend niemand.. en wat was ik dan ook blij dat die nacht voorbij was. Ik mocht bij de kleine want had 12uur geen verhoging meer gehad en dus werd ik daarheen gebracht met een rolstoel. Ik zag mn mannetje daar liggen met plakkertjes overal op zijn lichaampje, en een spalkje om zijn onderarm met daarin een infuus voor de antibiotica. Ik was zo trots maar ook oh zo geschrokken tegelijk, maar hij was volmaakt !!

De meeting van de ochtend voor mijn bevalling, waar hij max 2000gram werd geschat, klopt niet. Hij was 2820 en 46 cm lang !!! Er werd mij zelfs gevraagd of ik niet gewoon al bijna voldragen was... zijn sonde trok hij er ook uit en dus werd hij bij mij aan de borst gelegd, maar door veel pijn en weinig toevoeging heb ik dit moeten laten na een paar dagen omdat het dus niet mij gegund werd om borstvoeding te kunnen geven.

Nu zijn we al 9 jaar verder, hij heeft 1 jaar bij de kinderarts extra gelopen, en werd daarna ontslagen hiervan omdat hij zo onwijs goed mee liep met alles en zelfs voor liep en wellicht  toch een verkeerde berekening is geweest tijdens de echo’s. En JA in mijn verhaal lees je toenmalige vriend, ook de relatie heeft het niet mogen halen. Wel heb ik uiteraard alles ervoor gegeven, en heb ik 3,5 jaar van mijn zoon zijn leven geleefd in een omgeving waar ik hem had, mijn werk & collega’s daar maar verder vaak samen alleen met mijn zoon was (wat niet erg is, maar de ruzie’s die ik dan met mijn om zo te zeggen “huisgenoot” had die lang leven de lol belangrijker vind dan dit alles) heb ik de knoop doorgehakt om terug te gaan naar mijn vertrouwdheid, en dichter bij mijn ouders en dit is ook een van de beste keuzes ooit geweest. Niet altijd even makkelijk, maar wel bewuste keuze. Ook ziet hij zijn vader uiteraard volgens de regels nog en volgens ons ouderschapsplan wat ook zeker NIET met een val of stoot is gegaan. Maar dat... is weer een heel ander verhaal.