En ineens lag je in het ziekenuis!

Behalve dat ik moe was verliep mijn allereerste zwangerschap goed. Wel kreeg ik ineens veel spierpijn en krampen waarbij ik in paniek de verloskundige belde met de mededeling dat ik volgens mij ween had. Ik mocht direct komen en zij stelde mij, na lichamelijk onderzoek, direct gerust, ik had enkel bandenpijn, iets wat zich voordoet als de buik te snel uitdijt. (schaam). Nu dit ongemak een naam had was het voor mij beter te dragen. Ik dronk warme melk of nam een warme douche als het weer eens opspeelde. Ik werkte full time maar had in het weekend  van de 27e week zwangerschap toch wel erg veel last van die bandenpijn en kon er zelfs niet van slapen, maar ik hield me staande met de gedachte dat ik maandagmiddag een controleafspraak bij de verloskundige had. Mijn partner stelde voor om maandag dan niet te gaan werken, maar dat wees ik direct af, ik voelde het toch overal of ik nou thuis of op het werk was en bovendien moest er nog veel werk verzet worden. 

Op maandag om half negen richting mijn werk en eenmaal zittend achter mijn bureau viel mijn collega tegenover mij op dat ik erg witjes zag, ze vroeg of alles goed was. Ik gaf als antwoord dat ik die nacht nauwelijks geslapen had omdat ik wederom zoveel last van de bandenpijn had. Ze opperde om de verloskundige te bellen maar dat wilde ik niet, ik had immers al een keer onnodig in paniek gebeld en daar schaamde ik me best voor en bovendien had ik die middag om 4 uur sowieso een afspraak staan. Het potje gevuld met ochtendurine zat al in mijn tas. Om kwart voor 10 lukte het me niet om rechtop te blijven zitten, de pijn werd nu echt zo vervelend dat ik mezelf ook niet meer op mijn werk kon concentreren. Nu is het genoeg zei mijn collega, ik bel nu de verloskundige voor je als je het niet zelf gaan doen..  Ik had op dit ogenblik teveel pijn om haar advies niet op te volgen en belde mijn verloskundige. Om me nog ergens achter te verschuilen gaf ik aan dat mijn collega erop stond dat ik haar zou bellen.. Ik mocht direct komen.

Ik was me nog niet bewust wat er gaande was en melde me om kwart over 10 bij de receptie van de praktijk, ik mocht gelijk naar de spreekkamer komen en schaamde me tegenover de "dikbuikers" van 8 en 9 maanden die in de wachtkamer zaten omdat ik "voor" mocht.

Nadat de verloskundige eerst mijn urine op de eiwitten had gecontroleerd  nodigde ze me uit op de onderzoekstafel, ze voelde mijn buik en vroeg of ik mijn harde buik niet voelde? Huh harde buik..nee wel veel bandenpijn sinds zaterdag en dus ook de reden waarom ik nu bij haar was. Ok dan ga ik nu even een touche doen..... Ze was vrij snel klaar, ik mocht me aankleden en riep tijdens het aankleden nog het is wat he, tweede keer in paniek met bandenpijn bij je..Ze gaf geen antwoord en wachtte totdat ik weer op de stoel tegenover haar zat. Ze keek me even onderzoekend aan en vroeg me of ik iemand had die me kon begeleiden? begeleiden waarnaartoe vroeg ik? Ze zei naar het ziekenhuis, je hebt helaas geen bandenpijn maar  weeen en 7 cm ontsluiting! Ik was helemaal ontsteld en schrok me wild, hoe dan?, ontsluiting?, dat kan toch helemaal niet met 27 weken? Mijn hoofd tolde en stamelde toen:  ja mijn schoonmoeder kan je bellen. Ze pakte de telefoon en belde mijn schoonmoeder en die was binnen 10 minuten bij de verloskundige, ik mocht blijven zitten waar ik zit. Ondertussen stelde de verloskundige de wachtenden even op de hoogte dat er een spoedgeval tussen was gekomen en ze daarom iets uitliep. En nu?: ja ik bel voor je naar het ziekenhuis voor een spoedopname, vanaf nu gaat de gynaecoloog het overnemen. 

Het ziekenhuis lag gelukkig binnen 5 minuten van de praktijk van de verloskundige, en eenmaal daar aangekomen werd ik direct opgevangen en op bed gelegd, allerlei controles werden uitgevoerd en infuusnaald gezet om, zo bleek later, aan de weenremmers aangesloten te worden. De gynaecoloog vertelde me dat ze alles op alles gingen zetten om mijn baby zo lang mogelijk in mijn buik te houden, ik zou tot de bevalling in het ziekenhuis moeten blijven.....

Het is ze nog gelukt om de bevalling nog 4 weken tegen te houden,  mede door volledige bedrust en twee keer een injectie om de longetjes van de baby versneld te laten rijpen is dit gelukt. Met 31 weken zwangerschap is mijn zoon geboren en woog 1100 gram en was 41 cm lang.

Cascade