Eind goed, al goed, toch?

De zwangerschap van mijn tweede kindje kwam dus echt als een onaangename verrassing. Of... het feit dat er nog een jongetje - hopelijk zo leuk als die andere - ons leven kwam verrijken, was natuurlijk top. Maar die zwangerschap. Als ik er nu aan terugdenk voel ik me weer heel naar. 

Met 40 weken, op de uitgerekende datum van ons zoontje, kreeg ik geen kind maar Corona. Joepie, dat kon er ook nog wel bij. Achteraf kan ik er om lachen, maar phoe wat een pech had ik. Ik kon echt álle zwangerschapskwalen aanvinken, plus wat andere 'leuke' extra's. 

Gelukkig ben ik, buiten 1 dag een snottebel, totaal niet ziek geweest van de Corona. En dat met die weerstand en zonder in te enten.  

Precies een week later, rond 02.30 begonnen met wat krampen en om 03.00 al flinke weeen. Geprobeerd te douchen want dat werkte bij mijn 1e bevalling ook goed. Maar nu?? Voor geen meter. Ik riep midden in een wee nog: WAT KUT ZEG EIGENLIJK DIE KUTDOUCHE!

Mijn partner zette ondertussen het bevalbad op en oma werd gebeld om onze knul van 2 op te halen. Ook de verloskundige en kraamhulp werden gebeld. Al zou het wel een handsoff bevalling worden voor zover dat zou gaan. 

Om iets voor 05.00 kwam de verloskundige binnen.

 "Heb je al aandrang om te persen?", vroeg ze. Midden in een perswee. Dus mijn antwoord was iets in de trend van: "WAAR LIJKT HET OP?! "

"Oké, nou als je dat voelt mag je persen hoor."

Huh? Ik dacht: nu al? Vorige keer duurde zo lang, ik was ingesteld op nog wel een uur of 20 volhouden. 

"Weet je het zeker?", vroeg ik nog. Maar het was echt oké. Na 4x persen was onze kleine man er gewoon al!

Ik was helemaal verbaasd dat het al zo snel ging en heb de eerste week in een soort waas meegemaakt, alsof ik het had gedroomd. 

Een flinke gozer met zijn 53 cm en ruim 4500 gr. Toch weer verbazingwekkend want van mama was nog weinig over. 

De kraamverzorgster kwam ook binnen - toen was hij nét geboren. 

Ik was wel enorm veel bloed verloren (lag letterlijk in een bloedbad) maar ik wilde écht niet naar het ziekenhuis en gelukkig werd er dit keer wél naar mijn wensen geluisterd. Het was natuurlijk wel verantwoord, maar ik had ook écht geen zin, nu alles zo handsoff was gelukt, om toch nog naar zo'n onpersoonlijk ziekenhuis te gaan. De voorwaarde was wel, ik moest zelfstandig plassen. Dat was wel een dingetje want ik viel 3x flauw toen ik wilde opstaan. 

Uiteindelijk tilde mijn partner mij letterlijk over de drempel en met dat woordgrapje moest ik zo hard lachen, dat plassen geen probleem meer was ;)

Mijn borstvoeding ging - in tegenstelling tot bij mijn eerste - veel beter. Sterker nog, hij kon het niet op, dus moest vaak ook nog kolven na het voeden. Alleen wel weer bloedblaren erop en na advies van de lactatiekundige bleek dat ons zoontje (net als zijn broer) een te kort tong en lipbandje had. Toen hij daaraan geholpen was (wat ook enorm zielig is overigens!) heb ik heb ook nog lang borstvoeding kunnen geven.

Lang verhaal kort; een bevalling zoals ik had gehoopt dat de 1e zo was gegaan. Mentaal gaat het nu goed. Moet er vooral niet te veel over praten. Last heb ik nog van mijn bekken, vaak een zere keel en nog heel lang brandend maagzuur gehad. Gelukkig is dat laatste nu al een tijdje weg. Maar goed, de baby van toen is nu alweer ruim 1.5 jaar!

De meeste moeite heb ik met oprecht blij zijn als iemand zwanger is. Ik maak me eerder zorgen en als ik nu bevallingsverhalen hoor dan krijg ik een knoop in mijn maag en kan ik weer kwaad worden op wat mij is overkomen maar vooral dat de zorg echt keihard faalt op het gebied van vrouwen tijdens hun bevalling op hun gemak te stellen, zo comfortabel mogelijk te maken en te communiceren. 

Ik ben blij met de hulp van Verloskundigen Praktijk Lieveling in Klaaswaal, ik zou echt iedereen naar hen doorsturen! De inzet en moeite die zij voor mij hebben gedaan gaat echt buiten alle boekjes om. Ik ben ze eeuwig dankbaar, Hester en haar team van toppers!

De massages en mental support van Nina van de Zwangerschapsmassage in Puttershoek. Dankzij haar kon ik toch nog ontspannen! (Nog steeds jammer dat je na een massage niet mag blijven uitslapen haha).

En natuurlijk Angelique Nelemans onze top kraamverzorgster die ons een week in de watten heeft gelegd en ik het liefst soms nog eens een weekje wil inhuren (kan dit??).

Ja en mijn partner die midden in de nacht stond te tobben met een bevalbad en die de boel ook weer op heeft geruimd (respect!) En het eindeloze geduld met mij, want wat was ik mentaal een wrak zeg. Sorry nog daarvoor.

Ik vergeet vast nog veel meer mensen, sorry, de zwangerschapsdementie is nooit weg gegaan!

Bedankt voor jullie onwijs lieve reacties! 

(en een paar idioten, maar dat hou je toch, die mensen snappen het gewoon niet)