Eerste dagen na een gecompliceerde keizersnede met een baby

Na de keizersnede werd ik met bed teruggereden naar de verloskamers, kan ik eindelijk mijn dochter vasthouden. Zij was ondertussen al een paar uur oud en ik had haar nog altijd niet vast gehouden. (lees mijn vorige blog van inleiden naar spoedkeizersnede) Op de verloskamer werd ik eerst aan de monitor geïnstalleerd, vanwege de heftige bevalling moesten ze mij goed in de gaten houden. Het was een twijfel als ik niet naar de intensive care moest om daar aan de monitor te gaan. Gelukkig was het op dat moment rustig op de verloskamers en mocht ik daar liggen met de crashkar voor de deur. Nu kon ik tenminste bij mijn dochter zijn.

Hoe fijn was die eerste moment dat ze helemaal bloot op mijn borst werd gelegd. Gewoon even heerlijk liggen. Genieten! Maar toen kwam al heel snel de borstvoeding maffia om de hoek kijken. Nee ze moest proberen de borst te pakken, zo snel mogelijk mee beginnen want na een keizersnede kwam dat moeilijkere op gang. Daar had ik nu toch helemaal geen zin in. Ik was nog helemaal ontdaan van alles, kon me niet bewegen omdat de ruggenprik nog niet uitgewerkt was. Ik was moe en duizelig. Ik voelde me wappie door de morfine. Gelukkig pakte mijn dochter al heel snel de borst en leek ze te drinken. Fijn hebben we dat ook weer gehad! Ik ben voor borstvoeding maar het moet wel lukken en geen moeten worden.

Omdat mijn dochter al een paar uur eerder geboren was dan ik terug was op de verloskamers moest ze nog altijd worden gewogen, gemeten en aangekleed, dat was fijn dat ze daar mee gewacht hadden. Niet dat ik mee kon helpen, ik lag stil in mijn bed, ik kon geen kant op. Heel raar dat ik me nog altijd niet kon bewegen. Maar ik kon wel toekijken vanuit mijn bed dat mijn man en de verpleegkundige haar eerste setje kleding aan trokken. Is toch wel een fijn, trots momentje dat mijn man met haar in zijn armen naar me toe loopt, mijn baby met haar eerste kleding setje aan. Je hebt thuis honderd verschillende setjes in je hand gehad, welke gaan we aantrekken als ze wordt geboren? Nu het moment daar is, om verliefd op te worden! Mijn man heeft haar bij mij neergelegd en zo hebben we even heerlijk met zijn drieën gelegen, beetje gedommeld tussen de piepjes en controles van de verpleegkundige door. Eindelijk echt genieten met en van elkaar met zijn drieën. Ik voelde me goed op dat moment, ik was vooral moe en duizelig. Pijn was goed te doen met morfine en ik dacht we gaan heerlijk slapen zo met zijn drieën

NIET! Rond 05:00u in de morgen kwam de verpleegkundige met de mededeling dat het goed gaat en dat ik naar de kraamafdeling mocht. Op dit tijdstip? Ja en mijn man moest naar huis want ik kwam op een kamer bij een andere moeder met pasgeboren baby. Wat? Dat meen je niet? Naar zo’n bevalling moet mijn man naar huis? Ja sorry alle 1 persoonskamers zijn bezet. Oké? Vreselijk! We waren allebei in shock van deze mededeling. Ik zei nog tegen mijn man kan je tenminste nog een nachtje goed slapen. Natuurlijk kon hij dat niet naar zo’n bevalling en het was tenslotte al bijna ochtend. Heel raar, had ons laten liggen op de verloskamers die laatste paar uurtjes. Toch een nadeel misschien een academisch ziekenhuis? Mochten jullie mannen wel blijven slapen na de bevalling?

Daar lag ik dan opeens op een twee persoons kamer met mijn dochter naast me in een bedje. Aan de andere kant van het gordijn hoorde je het huilen van een andere baby en gerommel van de andere moeder. Ik kon zelf nog steeds niets, als ik bewoog deed mijn buik vreselijk pijn, ik was moe, duizelig en had ondertussen hoofdpijn gekregen. Er kwam maar geen verpleegkundige op de kamer. Op de verloskamers waren ze er elk 15 minuten. Ik wilde eigenlijk wel mijn dochter vasthouden, knuffelen, maar hoe? Ik kan haar niet oppakken, ik kan mijn bed niet uit, ik zit nog vast aan allemaal slangentjes. 2 infusen, morfine pomp, blaaskatheter, bloeddrukband. Hoe dan? Ik voelde me alleen en verdrietig. Toch maar op de bel gedrukt, dat duurde naar mijn idee een eeuwigheid voordat er iemand kwam. De nachtverpleegkundige heeft mij mijn dochter aangegeven, me gezegd dat ik wel meer op de knop van de morfine pomp mocht drukken en ging weer. Eigenlijk wilde ze helemaal niet mijn dochter aangeven want ze lag toch rustig te slapen. Ja en, ik wil haar nu bij me hebben, vasthouden, dat had ik nog maar zo kort gedaan. Nu had ik wel fijn mijn dochter bij me liggen maar ik voelde me nog steeds zo alleen en ook angstig. Tijd kroop naar mijn idee voorbij. Toch schrok ik opeens wakker, ik was blijkbaar even weggedommeld met mijn dochter op mijn borst. Hoe? Dat mag toch niet? Ik was zo onzeker in dat ziekenhuisbed. Ik twijfelde aan alles. Gelukkig zag ik op de klok dat het bijna 08:00u was. Mijn man zou 09:00u terugkomen. Heel fijn!

Ik had gelukkig een hele lieve verpleegkundige die begonnen was aan haar ochtenddienst, ze zag meteen aan mij dat het niet goed ging en dat er veel emoties en vragen bij mij zat. Eerst ging ze alle controles doen en wat bleek mijn bloeddruk was weer torenhoog. Daar kwam dus mijn hoofdpijn weer vandaan. Voor de bevalling had ik zwangerschapsvergiftiging en dit zien ze vaak naar de bevalling dat je bloeddruk dan ook weer omhoog kan schieten. Ze nam bloed en urine af voor verder onderzoek. Ondertussen kreeg ik medicijnen om mijn bloeddruk weer naar beneden te krijgen. Met de verpleegkundige ook even de bevalling doorgesproken, dit was fijn. Zij vond ook dat ik een 1 persoonskamer moest hebben maar ze waren allemaal bezet. Ze was het ook met mij eens dat het geen gang van zaken was dat mijn man naar huis moest zo in de nacht maar dat het niet anders kon vanwege drukte. Ik heb er niets meer aan maar het is wel fijn te horen dat je niet alleen die mening deelt en dat het anders had moeten gaan. Voor mij luchtte het op dat moment even op. Soms heb je alleen even een luisterend oor nodig. De andere moeder op de kamer mocht rond 11:00 met baby naar huis en dan zouden ze niemand bij mij op de kamer leggen, dat ik rustig kon herstellen.

Uiteraard was ik ook blij en super trots op mijn dochter en wilde ik mijn dochter showen aan iedereen. Ouders, broers en zussen kwamen de kleine meid bewonderen. Die middag, avond dat iedereen langs kwam is helemaal langs me heen gegaan. Ik was nog zo onder invloed van de medicijnen. Mijn schoonzus had sushi voor me meegenomen dat wilde ik graag eten als ik bevallen was omdat het niet mocht tijdens de zwangerschap. Ik heb geen hap van die sushi genomen. Het was een rare dag, ik werd die dag geleefd. En kan me eigenlijk maar heel weinig ervan herinneren. Gelukkig lag ik inderdaad alleen op de kamer en hoopte ik dat ik zelf een beetje kon slapen. Ik was kapot. Helaas was het minder waar, er kwam begin van de nacht toch een moeder met baby naast me liggen. Ik had nog steeds niet geslapen omdat je door de borstvoeding ook zo lang bezig bent. Dit was een teleurstelling. Ook was het nog een huilbaby, ligt mijn eigen baby rustig te slapen word je uit je slaap gehouden door een baby van een ander. Te vreselijk zo’n ziekenhuis met al die geluiden en andere mensen bij je op de kamer. De nacht duurde weer heel lang. Als je dan niet slaapt ga je piekeren, ik ging nadenken over de bevalling, ik ging het filmpje opnieuw afspelen. Dat is zo niet goed kan ik vertellen. Als ik dan wegdommelde herbeleefde ik de bevalling en schrok ik weer wakker.

Gelukkig bleek sochtends de nieuwe moeder wel heel aardig te zijn en konden we het gordijntje tussen ons openhouden. Anders lig je ook nog zo opgesloten achter het gordijn. Vreselijk! Het was donderdag, dag 2 na keizersnede dus ik moest volgens de standaarden eraan geloven om uit bed te komen en op een stoel te gaan zitten en ook weer wat te gaan lopen op de kamer. Mijn blaaskatheter werd er uitgehaald dat ik ook weer zelf zou kunnen plassen en het plan was dat de morfine pomp ook zou stoppen aan het eind van de dag. Poe daar zag ik tegen op, mijn buik deed altijd nog erg veel pijn ondanks de pijnstilling. Ik draaide nog amper in mijn bed en werd daar al duizelig van. Maar zij zouden het wel weten, ik was tenslotte niet de eerste die bevallen was. Mijn man kwam ook die ochtend vroeg om de kleine meid voor het eerst in bad te doen, en daar wilde ik natuurlijk foto’s van maken en die dacht ik zelf even te maken. Uit mijn fanatisme zei ik tegen de verpleegkundige, haal alle slangentjes er maar meteen uit en help me maar uit bed. Toen mijn man de kleine meid in het badje aan het doen was hielp de verpleegkundige mij uit bed. Kreunend en steunend, oh wat deed dat verdomde veel pijn. Maar mijn wil om foto’s te maken was sterker en ik ging ervoor staan om zo foto’s te maken van haar eerste badje. Nou dat heb ik geweten daar lag ik bijna op de grond. De verpleegkundige zei ook de combinatie pijn in je buik en het lage HB door bloedverlies ben je eigenlijk nog niet in staat om te staan of te lopen. Ze had me snel weer het bed in geholpen. Oh wat viel mij dit tegen. Ze had hierna overlegd met de arts en ik zou nog een ijzerinfuus krijgen. Wat een tegenvaller lag ik die dag toch nog in mijn bed, en kon ik nog steeds vrij weinig. Ondertussen moest ik wel plassen en ik had geen blaaskatheter meer. Komen ze met zo’n postoel voor naast je bed. Hoe dan? Er zit alleen maar een dun gordijntje tussen mij en de andere moeder? Uiteraard lukte het ook niet. Wil je mij niet naar de badkamer rijden met de postoel, heb ik net wat meer privacy? Gelukkig deed de verpleegkundige dat en toen lukte het ook meteen. Ik had zo’n fijne verpleegkundige gelukkig en, alle dagen de zelfde verpleegkundige dat is ook fijn.

Door het infuus voelde ik me echt fitter worden savonds. De duizeligheid werd ook een stuk minder, en de medicijnen voor mijn bloeddruk sloegen ook aan waardoor mijn hoofdpijn ook weg was. Zo begon ik me weer langzaam mens te worden. savonds kwam eindelijk de gynaecoloog langs om even met ons te praten, haar hadden we nog altijd niet gezien naar de bevalling. Het gesprek met haar was fijn, en zij zei nogmaals dat het pittig was, dat mijn baarmoeder aan beide kanten omhoog was uitgescheurd, dat ze op het moment zo snel en met rust de operatie wilde doen maar dat ze ook wel inzag dat ze meer informatie had mogen geven naar mijn man. Die zat al die tijd in onzekerheid. Ze vertelde ook dat ze mijn casus, inleiden en bevalling willen gebruiken voor scholing. Altijd goed als ze hiervan kunnen leren dat het de volgende keer bij een andere zwangere beter gaat. Zelf heb ik er niets aan maar van fouten kan je leren. Ook vertelde ze dat ik de komende half jaar niet zwaar mag tillen, duwen, sporten etc. Ik mocht absoluut niet zwanger worden, dat wilde ze pas na een jaar gaan beoordelen als het weer zou mogen. Vanwege de heftigheid van de bevalling stelde ze voor dat ik meteen ging praten met een maatschappelijk werk, maar dat heb ik op dat moment afgeslagen. Ook wilde ze me met 3 weken 6 weken en 12 weken terugzien op de polikliniek. Als ik het zelf zag zitten en de echo’s goed waren vrijdag en zaterdagochtend zou ik zaterdag naar huis mogen als ik goede kraamhulp kon krijgen want ik mocht thuis absoluut niet heel veel meer uit bed en traplopen. Ik moest echo’s maken om te kijken dat het in de buik, baarmoeder en ook bij mijn blaas en urineleiders allemaal goed gaat. De urineleider en blaas werd meegenomen omdat ze daar heel kort in de buurt zijn geweest. Ik wilde heel graag naar huis en we gingen ervoor dat ik zaterdagochtend naar huis kon. Ik had alleen wel mijn kraamtijd anders voorgesteld en niet dat ik nog lang veel in mijn bed zou moeten liggen.

‘s avonds weer een poging gedaan om uit bed te komen en een paar passen rondom het bed gedaan. Dit voelde al honderd keer beter als in de ochtend. Maar wat deed mijn buik en wond nog veel pijn. Morfine was gestopt en ik moest het nu doen met paracetamol en diclofenac. Pffff. Ik vond het ook lastig nog altijd dat ik niet zo makkelijk mijn dochter zelf kon pakken, ik moest altijd de verpleegkundige bellen hiervoor. Ik werd hier wel een beetje depri van. En het voelde ook wel een beetje als falen. Falen als moeder. Uiteraard sliep ik die nacht weer niet, zowel van de pijn, misschien toch net al iets te veel gedaan als weer het herbeleven van de bevalling. In mijn hoofd was ik alleen maar aan het malen.

Volgende ochtend (vrijdag) wilde ik zo graag douchen, dat had ik nog altijd niet gedaan. Ik voelde me intussen zo vies. Ze wassen je wel op bed maar dat is het echt niet hoor? Eerste ochtend deden ze het met van die washandjes die je warm maakt in de magnetron en je hebt geen water en zeep nodig. Andere ochtend voelde het al iets meer als wassen met waskommen naast je bed. Maar niets is zo fijner als je zelf mag douchen. Gelukkig mocht het ook, heel wankel liep ik naar de douche en gelukkig stond daar een stoel. Ik was toch nog wel duizelig en viel het me erg tegen van zo’n klein stukje hoe kapot ik was. Lekker zittend douchen geen probleem als ik maar water over me heen voel vallen. Heerlijk! Verpleegkundige zei toen ‘wil je ook je dochter bij je onder de douche?’ Oh ja mag dat? Wat was dat fijn samen heerlijk onder die warme straal. Je zag die kleine frummel er ook zo van genieten. Dat was toch stiekem het fijnste moment van de afgelopen dagen. Samen met zijn tweeën onder de douche. Wat genieten!

Smiddags werd de echo gemaakt en dit zag er gelukkig allemaal goed uit en mocht ik dus de volgende dag naar huis. Verpleegkundige kwam wel weer bij me zitten om nog een keer te praten over mijn ervaring van de bevalling. Zij wisten natuurlijk ook dat ik nog altijd niet geslapen had. Praten over de bevalling vond ik toch wel fijn en ze zei weer dat het toch goed was als ik ging praten met de medische maatschappelijk werkster. Ik zei nog altijd heel stoer, nee komt allemaal goed en sloeg het advies op dat moment nog steeds af. Ook adviseerde ze om hier in het ziekenhuis het laatste nachtje een slaappil te nemen en dat de nachtzuster snachts de kleine meid mee nam naar de koffiekamer. Die slaappil zag ik wel zitten maar dat mijn dochter mee werd genomen vond ik toch wel heel raar. Maar wat wilde ik graag even slapen. Toch kwam het falen weer naar boven als moeder en sloeg ik de pil af en ging weer een slapeloze nacht tegemoet. Ik dacht het komt wel goed als ik thuis in mijn eigen bed lig zonder alle geluiden wat je in het ziekenhuis hoort. Aan Emilia ligt het niet, zij sliep zo goed, ze kwam maar 1 keer in de nacht voor haar voeding. De borstvoeding liep ook super goed! Ik was er klaar voor om naar huis te gaan. Thuis is de beste plek om verder te revalideren.

Volgende ochtend was het moment ook daar, echo was goed, dus we mochten heerlijk met zijn drieën naar huis. Wat een fijn moment! Er kwam nog kraamhulp thuis voor 7 dagen. Dus het genieten kon nu echt beginnen.