Eerlijk zijn over het moederschap

Ik ga eerlijk met jullie zijn, iets wat velen misschien niet uit durven te spreken. Bang voor oordelen, bang voor de moedermaffia... Maar het moet me van het hart. Houd je vast;

Het moederschap valt me ongelooflijk zwaar. 

Laten we beginnen bij het begin... Al vroeg ontdekte ik dat ik zwanger was. Na het missen van mijn menstruatie deed ik vol spanning een test en wat bleek, ik was al 3-4 weken zwanger. Ongelooflijk blij was ik met het nieuws maar naast het vertellen aan mijn partner, hielden we het nog stil. We wilden eerst weten dat het 'goed' was. Onzekere tijden braken aan, en oh... wat heb ik me angstig gevoeld om mijn popje te verliezen! Bij alles wat ik voelde in mijn lichaam werd ik onzeker, was dit wel goed?! Hoorde dit erbij?! Slapeloze nachten braken aan, malend in bed. Wellicht vinden sommige het aanstellerij, maar ik was doodsbang om jou te verliezen. Wanneer ik naar het toilet ging keek ik altijd angstvallig achterom, ik had geen bloed verloren toch?! Je zat toch nog wel veilig in mijn buik he popje?

Na 4 onzekere weken was eindelijk het moment daar. De allereerste echo. 'S ochtends heb ik overgegeven van de spanning, gelukkig hadden we om 10 uur een afspraak. Ik kon me nergens meer op focussen. Gelukkig steunde mijn partner me en gaf hij me regelmatig een bemoedigende knuffel of kus. 'Het komt wel goed liefje'. 

Gelukkig was de echo goed. Huilend van blijdschap en opluchting lag ik daar, je hartje klopte lief popje. Een stukje onzekerheid nam af... dacht ik.

Het eerste trimester vorderde maar er was bij mij helaas geen sprake van een roze wolk. Ik kwam in een verschrikkelijke HG zwangerschao terecht. Tot week 18 heb ik alleen maar op bed gelegen. Ramen en deuren dicht en het licht uit, dat kon ik niet verdragen. Net als eten en drinken... alles kwam er direct weer uit. Ik zal niet overdrijven als ik zeg dat ik meer boven het toilet hing dan in bed lag. Ik voelde me ZO ellendig. En niet alleen dat, ik voelde me daarnaast ook nog eens ontzettens schuldig tegenover mijn partner, en ook tegenover jou popje. Ik faalde als moeder, ik kon niet voor mezelf zorgen, laat staan voor jou! Kreeg je wel genoeg voedingsstoffen binnen? Ging het nog wel goed met jou popje? Mijn partner had me in die periode niet beter kunnen steunen dan hij op dat moment deed. Hij was er voor me, hield mijn haar vast als ik weer moest overgeven, depte een nat washandje over mijn gezicht, zorgde voor mij en fluisterde mij weer bemoedigende woordjes toe. 'Het komt wel goed mama, neem het jezelf niet kwalijk, zo lang je ons kindje maar veel liefde geeft komt het wel goed'.

Tussen het kotsen door moesten we natuurlijk regelmatig op controle in het ziekenhuis, en geloof me... als ik de keuze had was ik niet gegaan popje. Dolblij en opgelucht was ik natuurlijk altijd als ik je even kon zien, naar je hartje kon luisteren en de bevestiging kreeg dat het nog goed met je ging. Helaas was er ook altijd wat anders. Met 10 weken werd me verteld dat je buikwandje nog niet dicht was. Bijna in paniek riep de verloskundige een andere collega erbij om haar mee te laten kijken, en 5 minuten later een derde collega. Natuurlijk raakte ik meteen in paniek, ging het niet goed met je? Er werd me weinig verteld op dat moment, wat voor nog meer onzekerheid zorgde. Op het moment dat de echo klaar was verzekerde de verloskundige mij dat het goed was. 'Maak je maar geen zorgen, als het over 3 weken niet dicht is kunnen we stappen gaan ondernemen. Je kunt dan altijd nog nadenken om de zwangerschap af te breken'. Uhm.. pardon?! Je leest het goed ja, dat is wat me werd verteld. De zwangerschap afbreken...

In paniek belde ik mijn partner en moeder op. Ik was helemaal overstuur. Bel eerst even je eigen verloskundige voor we conclusies gaan trekken zeiden ze tegen mij. Gelukkig waren zij nog wel in staat helder te denken. Ik belde meteen mijn eigen verloskundige die schrok van mijn verhaal. Ik leerde van haar dat het heel normaal is dat het buikwandje rond deze periode niet dicht is. Ze was boos en verdrietig dat de verloskundige dit tegen mij had gezegt en zeker dat ik de zwangerschap af kon breken. Dit had nooit gezegt mogen worden om deze reden. Ze zou nog wel even contact met haar opnemen om deze kwestie te bespreken. Ik had gelukkig een ontzettend fijn gesprek met mijn eigen verloskundige. Zeker een half uur heb ik met haar getelefoneerd. Ze haalde mijn onzekerheid weg over jouw groei, je buikwandje en alles erom heen. Met een gerust hart kon ik naar huis en ik mocht later op de dag naar de praktijk komen voor een pretecho zodat ik toch een positieve ervaring kon hebben. Wat keek ik daar naar uit en wat was ik blij met die echo! De echoscopiste was ontzettend positief en praatte alleen maar over jou, mijn mooie kindje.

De zwangerschap vorderde, maar ook het tweede trimester was zwaar. De misselijkheid was weg maar de vermoeidheid hakte erin. Ik ging van 4 dagen werken terug naar 1 dag werken. Het was me te zwaar. De rest van de dagen bracht ik vooral slapend door. Ik sleepte mezelf er letterlijk doorheen. Met de echo's was er altijd wat. Je buikwandje was dicht, maar je had hele grote voeten en je hoofd was net aan de grens zo groot. Je buikje was te groot dus moest ik worden getest op suiker. Uiteraard, dat kon er ook nog wel even bij... zwangerschapsdiabetes. Ik werd op een streng dieet gezet en moest 4x per dag mijn glucose meten. Ik had dat natuurlijk met liefde voor je over want ik wilde wel dat je gezond bleef en goed groeide! Jammer alleen dat dit er ook nog even bij kwam.

In het derde trimester had ik mijn energie terug. Het dieet ging goed maar je groei bleef zorgelijk. Je was erg groot en tegen het einde van mijn zwangerschap werd je op 4,5 kg geschat. Je hoofd en buikje waren nog steeds te groot maar niet zorgelijk genoeg om je te halen. In het derde trimester kreeg ik ongelooflijk last van mijn bekken waardoor ik weinig sliep. De yogabal was mijn rots in de branding, mijn reddende engel. Hele dagen bracht ik erop door en het gaf me gelukkig wat verlichting.

Met 34 weken was ik helemaal klaar met zwanger zijn. Tuurlijk voelde ik ongelooflijk veel liefde voor jou popje. Maar de zwangerschap was zo'n vreselijke aanslag geweest om mijn lichaam en mentale gesteldheid... ik wilde me weer 'normaal' voelen! 

Blij ging ik met verlof. Hele dagen deed ik niks en eindelijk kon ik in mijn bubbeltje komen. Hele dagen door was ik bezig met de voorbereidingen voor jou. Je mooie kleertjes wassen en lekker tuttelen in je kamertje. Het deed me goed en ik had eindelijk het gevoel dat ik langzaam naar die roze wolk toe aan het klimmen was. Het tuttelen hielp me om mijn onzekerheden los te laten. Ondanks dat je 'te groot' was, maakte ze zich geen zorgen. Je maakt het goed in mijn buik en als er echt iets was geweest hadden ze wel ingegrepen. 

Ik wachte geduldig op je komst maar je zat te lekker in mijn buik. Vanaf week 39 voelde ik me weer ellendig. Ik kon niet meer lopen of zitten door mijn bekken. Het deed me te zeer. Wanneer kwam je nou popje? Ik keek naar je uit, maar ook naar het moment om weer een beetje pijnvrij te zijn.

Je liet op je wachten... met 41+5 werd ik ingeleid. Tenminste dat dacht ik. Bij aankomst in het ziekenhuis bleek ik al 6 cm ontsluiting te hebben. Mijn vliezen werden gebroken en nadat een uur later mijn weeën nog niet op gang waren gekomen werd ik aan de weeënopwekkers gehangen. Ik kwam in een weeënstorm terecht. Rugweeën... het lukte me niet om ze goed op te vangen. Ik zat al op 10 cm dus het was te laat voor pijnbestrijding. 3 uur persen ging voorbij, maar je had er geen zin in. Je zat nog te veilig en lekker in mijn buik. Je was nog geen milimeter verschoven.

Ondanks dat het goed met je ging werden de opties overwogen omdat mijn lichaam op was. Het lukte me niet meer te persen. Er werd weer gevoeld maar je lag te ver voor de vacuümpomp. De verloskundige wilde nog even wachten en het aankijken want 3 uur persen viel nog wel mee. Ik schrok en huilend smeekte ik om een keizersnede. Ik was op, mijn lichaam was op, en ik had zoveel pijn. Het lukte me niet de weeën op te vangen... het voelde wederom als falen. Waarom lukte me het niet popje? Waarom kon ik jou niet ter wereld brengen terwijl ik voor mijn gevoel zo gard werkte? Waarom faalde mijn lichaam wederom? 

Een andere verloskundig kwam ook even voelen. Je lag nog steeds te ver. Ze zag de angst in mijn ogen. Mijn verdriet, mijn moeheid... bemoedigend legde ze een hand op mijn knie. Ik ga je morfine geven meisje. Je hebt hard genoeg gewerkt, ik ga bellen dat ze de o.k klaar mogen maken. Ik ga het regelen, rust maar. 

Ik barstte in huilen uit. Mijn partner stond met tranen in zijn ogen. Hij was ook zo sterk geweest maar hij kon het niet meer aan mij zo te zien. Opgelucht kneep hij in mijn hand. 'De pijn is zo weg lieverd, binnen nu en een uur is ons kindje er'.

Wat was ik blij met de morfine. Voor het eerst in mijn zwangerschap voelde ik me even pijnvrij. De rest van de tijd waande ik mezelf in een roes. Veel herinner ik me er niet meer van. Ik herinner me alleen dat ik even pijnvrij was en herinner me pas het moment dat ik in de operatiekamer zat en de ruggenprik werd gezet. Het duurde even want hij kon geen goede plek vinden om te prikken. Gelukkig zat ik nog steeds een beetje in een roes en ging het allemaal een beetje aan me voorbij. Toen de ruggenprik eenmaal zat ging alles heel erg snel. Ik voelde me gelukzalig en binnen 10 minuten was je er. En oh popje, wat heb ik gehuild toen ik je voor het eerst zag en je hoorde huilen. Alle emoties van de zwangerschap en de bevalling kwamen er even uit. Sorry als er tranen op je kwamen popje, maar ik was zo opgelucht en blij! 

Je bent geboren met een prachtgewicht van 3600 gram en je was 48 cm. Niet te groot en niet te klein... je was je perfecte zelf.

Terwijl ik werd dichtgenaaid kon ik alleen maar naar je staren. Wat was je mooi! Samen met papa hield ik je vast, ik keek hem aan. Geluk straalde van zijn gezicht. Hij kuste mijn voorhoofd en gaf jou ook een kus. Wat een geluk voelde ik.

De tijd ging heel snel voorbij en voordat ik het wist lagen we op de familiekamer. Ik werd gewassen en papa mocht jou als eerste de fles geven. Weer werd ik overmand door emoties. Ik keek naar jou in de armen van papa. Wat een mooi plaatje, en wat was hij gelukkig! Ik voelde me schuldig tegenover hem. De hele zwangerschap stond in het teken van mij en mijn pijntjes. Hij was er altijd voor mij, maar ik niet voor hem. Hij had het immers ook niet makkelijk. Hij moest zich groot houden voor mij maar niemand was er voor hem. Hij zag mij pijn lijden, maar ik vergat dat hij ook pijn leed. Misschien niet fysiek, maar wel mentaal. Wat was hij sterk geweest. Later hebben we het hier nog over gehad. Gelukkig heeft hij het zo niet ervaren en hij vond het heel lief, maar belachelijk dat ik zo dacht. Ik had immers al het werk gedaan, met hem kwam het wel goed.

Ik had een ontzettend fijne tijd in het ziekenhuis. Ondanks die buikwond zat ik eindelijk op die roze wolk. Ik genoot ervan verzorgd te worden en genoot van de felicitaties. Ik genoot ervan om jou te zien en met jou te knuffelen. Ik genoot ervan om mijn partner in zijn nieuwe rol te zien. Hij was zo trots! Hij kon je niet loslaten en genoot van elk verzorgingsmomentje met jou. Een geboren papa. Wat was ik trots op hem en wat deed hij het goed! 

Na 3 dagen mochten we naar huis. Ik was een beetje angstig. Ondanks dat we kraamhulp hadden werd er niet meer voor me gezorgd. Kon ik het wel aan? Gelukkig hadden we hele lieve verpleegsters die mijn zorgen weg namen. Onzettend lieve meiden die me zekerheid in praatte. 'Het komt goed mama, jullie doen het nu al zo goed! En weet dat er altijd iemand voor je is'.

Ik nam, toch met een kleine knoop in mijn buik, afscheid van de lieve verpleegsters. Ik nam jou in de maxi cosi op mijn schoot in de rolstoel. Mijn partner duwde ons naar de auto. Ik kon mijn ogen niet van je af houden popje. Je mocht met ons mee naar huis! 

Thuis werden we opgewacht door de beste, liefste kraamhulp die ik me kon wensen. 9 dagen lang heb ik genoten en in een bubbel geleefd. De kraamhulp was fantastisch. Ze nam ons van alles uit handen. Zorgde voor ons, ons huis. Ze zorgde ervoor dat we met zijn drieën overdag konden slapen, zorgde dat het huishouden helemaal op orde was en leerde ons van alles over de verzorging van jou. Het deed me dan ook pijn om afscheid van haar te nemen. Het was tijd om het zelf te doen, dat weet ik wel, en ik had er voor het eerst ook wel vertrouwen in, maar toch zou ik haar gaan missen.

De eerste twee dagen nadat ze weg was, leefde ik nog deels in mijn bubbel. Het ging erg goed, misschien te goed als ik erop terug kijk. Na die twee dagen donderde ik namelijk knetterhard van die wolk af. De gebroken nachten braken me op. Mijn partner ging weer aan het werk dus 's nachts moest ik het ook zelf doen. Zijn wekker ging om 4 uur 's nachts omdat hij ver moest reizen voor zijn werk. Ik kon het hem niet aan doen de avond of nachtvoedingen te geven. Hij had het ook al zwaar genoeg en ik wilde het niet riskeren dat hij straks zo oververmoeid was dat hij een gevaar zou worden in het verkeer.

De kraamtranen kwamen en later de baby blues, waar ik nog steeds in verkeer. Ondanks dat ik van elk momentje met jou geniet valt het me ook heel zwaar. Het liefst houd ik je heel de dag veilig op mijn borst. Ik kus je hoofdje, aai je over je ruggetje en geniet van de gezichtjes die je trekt als je slaapt. Ik ruik je heerlijke geurtje en probeer elk moment vast te leggen met jou. Ik waak over je en vind het moeilijk om je af te staan, zelfs aan papa. 

Naast het genieten voel ik me ook neerslachtig. Ik ben onzeker of ik het goed doe, ben oververmoeid, voel me angstig... ik slaap slecht en mis stiekem mijn oude leventje. Daar voel ik me schuldig over popje. Ondanks dat het zwaar is zou ik je niet meer kunnen missen. Ik houd zoveel van jou! Ik weet dat de baby blues er ook bij horen maar toch is het rot. Ik ben nog herstellende van de buikwond en ondanks alle liefde, geluk en alle mensen om me heen, voel ik me ook ontzettend eenzaam.

Ik moet wennen aan mijn nieuwe rol als mama, wennen aan de veranderende relatie met mijn partner, ik mis mijn oude lichaam, ik mis het om mijn eigen kleding aan te hebben, ik mis mijn slaap, ik mis het om naar buiten te gaan. Ik mis het om mij leven te leiden.

Alles staat nu in het teken van jou popje, en het is het allemaal waard hoor en ik doe het met alle liefde voor je. Toch is het wennen en heeft het tijd nodig om hier aan te wennen.

Ik mis jou af en toe in mijn buik. Ik mis je getrappel. Mis het om je niet te hoeven delen met de rest van de wereld. Ik mis ons bubbeltje.

Het wordt allemaal beter, dat weet ik. Ook de baby blues gaan voorbij, de gebroken nachten worden straks beter en dit leven zal echt gaan wennen. 

Tot die tijd doe ik mijn uiterste best om optimaal van jou en ons als gezin te genieten. Ik doe mijn best voor mezelf, gezond te eten, te douchen en er leuk uit te zien. Ik doe mijn best voor mijn partner en probeer weer mijn oude, gezellige zelf te zijn.

Maar het valt me te zwaar popje. Wanneer we alleen zijn kan ik mijn tranen niet bedwingen. Ik huil ook van blijdschap maar ook omdat ik moe ben en de schijn probeer op te houden. 

Ik word overspoeld met liefde popje en wist niet dat ik zoveel van iemand kon houden. Ondanks dat ik het niet anders zou willen hebben valt het moederschap me erg zwaar. 

Ik wacht op de oordelen popje want volgens de moedermaffia mag je je zo niet voelen. Het moederschap is immers een geschenk en de rest heb je maar voor lief. Al deze gevoelens worden in de dovenpot gestopt. 

Maar ik doe dat niet popje. Ik wil eerlijk zijn over het zwanger zijn en het moederschap. Eerlijk  zijn over de gevoelens en onzekerheden. Ik wil niet gek gevonden worden en wil dat iedereen hier eerlijk over mag zijn. 

Je bent niet gek mama en wat je ook voelt, het is normaal! Praat erover en weet dat je niet de enige bent. Laat je niks wijs maken door de moedermaffia. Ook dit is de realiteit! 

Ik ga proberen te genieten van het popje dat, as we speak, op mijn borst ligt. Ondertussen voel ik me opgelucht doordat ik dit heb geschreven. Ik moest het kwijt. 

Ik weet dat het beter gaat worden straks. Tot die tijd ga ik genieten, maar vooral ook eerlijk zijn tegen mezelf. Ik ga de schijn niet meer op houden want het is even oké dat ik me zo voel. Het is allemaal niet niks. Ik ga hulp inschakelen van de mensen om me heen en probeer stukje bij beetje te gaan wennen aan dit leven. Alles op zijn tijd popje.

Blijf jij nog maar even zo lief en klein en zorgeloos, het komt wel goed met ons. 

P.s. moedermaffia... kom maar op met jullie oordelen!