Een zware bevalling

Het was maandagavond 6 april 2020, ik was 37 weken en 2 dagen zwanger en ik zat voor de zoveelste keer in het geboortecentrum. Vanaf de 20-weken echo kregen wij wekelijks een echo, omdat er sprake was van een groeiachterstand. Er is mij dan ook op het hart gedrukt door de gynaecoloog dat ik bij minder beweging direct langs moet komen voor een CTG. Bij 38 weken zou ik waarschijnlijk ingeleid worden, om de groei beter te kunnen observeren. En nu was het weer zover, daarbij had ik ook wat harde buiken. Ik maakte me geen zorgen, alle andere keren was het loos alarm. Ook nu werd ik weer gerustgesteld: er leek niets aan de hand. Wel werd er een poli afspraak bij de gynaecoloog gepland voor de dag erna, om nog een extra CTG en echo te maken.

Op 7 april voelde ik alweer genoeg beweging, maar omdat de afspraak gepland staat besloot ik toch maar te gaan. Vanwege de eerste lockdown mocht mijn man dus niet mee. Opnieuw maakte ik mij geen zorgen. Toch bleek mijn bloeddruk veel te hoog en was er inderdaad sprake van harde buiken. Mijn urine werd onderzocht op zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig kwam hier niets uit. Wel bleek op de echo dat het vruchtwater sinds de dag ervoor afgenomen is en dat er ook sprake was van minder beweging. Omdat ik dezelfde week een gesprek zou hebben om het inleiden te bespreken, volgde er overleg met de gynaecoloog. Na een uur wachten kreeg ik gezegd dat ik mocht blijven, er was vanavond plek. Omdat ik toch nog graag even naar huis wilde om mijn tas te halen en nog iets te eten werd er afgesproken dat ik mij om 19.00 uur moest melden bij het geboortecentrum. Onderweg in de auto heb ik mijn man gebeld, die als een speer naar huis is gekomen om ook zijn tas in de pakken. Omdat Pasen voor de deur stond, werden de ouders ingelicht dat wij waarschijnlijk niet komen eten vanwege andere bezigheden. En ook belden wij vrienden bij wie wij zouden gaan eten. Zij wilden graag nog even beeldbellen, waar wij geen tijd voor hadden, maar toch deden we het maar even. Tijdens het beeldbellen lieten zij een foto van een echo zien, waarvan ik me afvroeg hoe ze aan mijn echo foto kwamen, maar al snel viel het kwartje… Onze dochter zou er snel een vriendje bij krijgen! We aten nog even snel bij mijn schoonouders en mijn man haalde in de winkel nog wat snoep e.d. Want we wisten immers niet wat ons te wachten stond.

Om 19.00 uur meldden wij ons bij het geboortecentrum. Omdat het rustig was mochten wij onze nacht doorbrengen op de (enorme!) verloskamer. Om 20.00 uur werd het ballonnetje geplaatst en begon de lol. Al snel had ik wat krampen waarvan mij verteld werd dat ze erbij hoorden. Ik besloot om een warm bad te nemen, met de iPad op de badrand om nog even een serie te kijken. Vanwege de toename van de krampen nam ik om 22.00 uur paracetamol en om 22.30 uur de temazepam, in de hoop dat ik iets kon slapen. Om 23.00 uur namen de krampen alleen maar toe en werd de skippybal mijn beste vriend. Omdat op het CTG geen weeën te zien waren, werd ons gevraagd om deze handmatig bij te houden. Mijn man kreeg dan ook de opdracht om de timer te zetten, iedere keer als ik weer krampen had. De verpleegkundigen kwamen regelmatig kijken en om 01.00 uur werd de ballon gecontroleerd. Deze zat nog vast, maar de verwachting was dat hij de dag erna er wel uit zou zijn. En hoewel in mijn bevalplan stond dat ik zo min mogelijk pijnstilling wilde en alleen als ik er zelf om zou vragen, bood de verpleegkundige mij om 01.30 uur toch een nubaïne injectie aan, daar het anders een lange nacht zou worden. Binnen 10 minuten ben ik dan ook heerlijk in slaap gevallen. Om 04.30 uur werd ik nog even wakker van wat rugweeën, maar deze bleven beperkt.

De volgende dag, op 8 april, bleek ik om 07.30 uur 1 á 2 centimeter ontsluiting te hebben. De ballon zat echter nog stevig op zijn plek. Ik kreeg 2x 25 microgram misoprostol en toen begon het wachten. Om 13.00 uur was de situatie nog niet veranderd, dus volgde er nogmaals 25 microgram misoprostol. En om 17.00 uur weer hetzelfde. Het zag er niet naar uit dat ons kindje dezelfde dag nog geboren zou worden, maar vanwege het feit dat het rustig was mochten we nog altijd op de verloskamer slapen. En gelukkig hadden wij een overlevingspakket aan snoep e.d. mee, want we mochten gezien de pandemie de kamer niet af.

Weer een dag later, op 9 april, zat om 07.30 uur de ballon los en bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. “Hoera!” dacht ik, “het gaat beginnen!”. Om 08.00 uur werd er gestart met een oxytocine infuus omdat de baby nog niet voldoende was ingedaald. Om 11.00 uur werden mijn vliezen door de verloskundige gebroken. De weeën volgden elkaar snel op en mijn infuus werd weer wat langzamer gezet. Bij iedere controle bleek ik nog altijd maar 3 centimeter ontsluiting te hebben waardoor het infuus weer sneller werd gezet. Dit resulteerde in een weeënstorm en zo bleef mijn infuus steeds bijgesteld worden. Langzamer bij de weeënstorm en sneller bij de niet vorderende ontsluiting. Ook deze dag was de skippybal mijn grootste vriend. Mijn man zorgde heel goed voor mij door regelmatig mijn rug te masseren of zijn vuisten in mijn rug te duwen op het moment dat ik weer een wee had. Om 15.30 uur had ik genoeg van de weeënstormen en wilde ik toch wel graag een ruggenprik. De anesthesist werd gebeld, maar helaas was er geen anesthesist beschikbaar. De IC lag vol met COVID patiënten aan de beademing waar zij voor zorgden en de dienstdoende anesthesist stond op de operatiekamer bij een open hart operatie. Om mij toch wat meer rust te kunnen bieden tussen de weeën door kreeg ik een morfinepompje waar ik iedere 3 minuten op mocht drukken. De rust vond ik, de pijn werd er niet minder door. Ondertussen wilde ik nog wel iets eten, want dat had ik de hele dag nog niet gedaan. Ik kreeg een banaan, maar deze kwam er ook al vrij snel weer uit door de misselijkheid van de morfine. En plassen op de po… dat wilde ook niet lukken. Daarbij zat ik nog altijd op 3 centimeter ontsluiting. Zo ook tijdens de controle van 18.00 uur…

Om +/- 19.00 uur hield ik het niet meer vol van de pijn, mijn man vroeg dan ook of er nogmaals overlegd kon worden met de anesthesist voor een ruggenprik. Alvorens deze gebeld werd, werd mijn ontsluiting gecontroleerd. Opeens had ik 9 centimeter ontsluiting en was een ruggenprik dus geen optie meer. Om 19.30 uur mocht ik dan eindelijk beginnen met persen bij 10 centimeter ontsluiting. Ik zei nog tegen mijn man “zet de camera aan”, waarop de verloskundige antwoorde: “je weet dat dit nog een uur kan duren?”. Dus vroeg ik om nog maar even te wachten met het filmen van de bevalling. Ondanks forse persweeën en persdrang leek het alsof mijn baby steeds weer terug naar boven schoot na het persen, dus besloten ze om mij te katheteriseren omdat een volle blaas in de weg zat. Maar tevergeefs. Middels een echo zagen ze dat ze een sterrenkijker was, wat het ook nog eens extra moeilijk zou maken. Na een tijdje werd de verloskundige weggeroepen vanwege een spoedgeval en bleef ik achter met mijn man en de verpleegkundige. Verder was er niemand aanwezig vanwege het COVID beleid. Ondertussen bleef ik persen en bleef mijn man mij aanmoedigen. De verloskundige kwam na 30 minuten terug na een telefoontje van de verpleegkundige, waarin ze aangaf dat ik uitgeput raakte. Om 20.50 uur werd de gynaecoloog gebeld en werd mij verteld dat wanneer deze er was, er een knip gezet zou worden en de vacuümpomp gebruikt ging worden omdat onze baby niet mee wilde werken. Ik vond het allemaal prima, omdat ik doodmoe was. En uiteindelijk… om 21.07 uur werd onze prachtige dochter Noé met een lengte van 45 centimeter en een gewicht van 2365 gram geboren. Zoals voorspeld, fijn en klein. Mijn hoofd en ogen waren fors gezwollen, maar wat waren wij trots!

En o ja… de camera is uiteindelijk nooit aangezet!