Een thuisbevalling die net even anders loopt

Dat wij niet makkelijk zwanger werden van onze tweede is geen geheim. Onze zoon is dan ook de vierde terugplaatsing voordat het raak was. Op 5 december, pakjesavond, hielden wij een positieve zwangerschapstest vast. Ons geluk kon niet op. Wij hadden al een mooie dochter via ICSI/PGT gekregen in 2022.

Het begin van de zwangerschap verliep moeizaam. Op 2 januari begon ik bloed te verliezen wat steeds een beetje meer werd. In paniek heb ik de verloskundige gebeld. De volgende dag kon ik terecht voor een echo. Hierop was gelukkig een kloppend hartje te zien. Het bloeden bleef echter aanhouden en ik verloor ook meerdere grote stolsels. Ik dacht wederom dat het mis zou gaan. Achteraf gezien had ik een grote hematoom (bloeduitstorting baarmoeder) welke het bloeden veroorzaakte. Gelukkig heeft dit niet nadelig uitgepakt voor onze zoon. Onze kleine sterke strijder. 

Alle echo’s die volgde waren allemaal goed en ook het bloeden stopte vanzelf na ongeveer week 9 in de zwangerschap. Wel had ik last van extreme misselijkheid. Met medicatie en behulp van een diëtiste heb ik dit redelijk onder controle gekregen. De kleine groeide goed.

Tegen het einde van mijn zwangerschap was ik er wel goed klaar mee. Mijn benen deden zeer en die warmte maakte het ook niet beter. Ik passeerde de 40 weken. Mijn dochtertje is geboren met 40+4 weken. Toen ik deze datum passeerde daalde mijn humeur onder vriespunt. Met de verloskundige besprak ik de mogelijkheden. Op 23 en 26 augustus besloten we om te gaan strippen. Ik zou dan 40+6 en 41+2 weken zwanger zijn. Als je zo lang zwanger bent, en ook nog eens via ICSI, dan lijkt het erop alsof je al eeuwig zwanger bent. 

Ik hoopte dat de bevalling zelf op gang zou komen, maar helaas. Vrijdag 23 augustus brak aan en tijdens de controle lukte het niet om te strippen; ik zat potdicht. Ik baalde goed. We spraken af dat ik maandag terug zou komen. Deze dagen kropen echt voorbij zonder ook maar een teken van een naderende bevalling. Geen krampje, helemaal niks. 

Je raad het al: ook maandag kwam ik naar de praktijk voor een strippoging. Helaas bleef het bij een poging. Mijn baarmoederhals was ietsje weker geworden, maar ik had nog geen ontsluiting. De verloskundige kon hierin niks betekenen. We spraken af dat ik de volgende dag om 14:00 uur naar het ziekenhuis zou gaan voor het plaatsen van een ballon. De ballon kan zorgen voor ontsluiting. Dan zou op 28 augustus de verloskundige, indien de ballon zijn werk doet, mijn vliezen thuis breken. 

Ik zag op tegen een ballon, net zoals het strippen. Maar voor de ballon moest ik naar het ziekenhuis en dat zag ik al helemaal niet zo zitten. Gelukkig dacht mijn lichaam hier hetzelfde over. Ik kreeg op 26 augustus, laat in de middag, lichte krampjes. Zou het dan toch begonnen zijn? Het was zeer onregelmatig en ik had in het verleden wel eens menstruatiekrampen welke pijnlijker waren. Gedurende de dag zat er onregelmatig 10 a 12 minuten tussen de krampen en duurde ze minder dan een minuut lang. Uit ervaring weet ik dat dit voorweeën zijn. Met mijn eerste zwangerschap had ik heel veel focus op deze weeën terwijl het echte werk nog moest beginnen.

In de avond, zo rond 20:00 uur werden de weeën erger. Toch waren het nog steeds kortdurende weeën. Ik deed die nacht geen oog dicht. Om 02:00 uur ‘s nachts was de pijn zo heftig dat ik mijn man vroeg de verloskundige te bellen. Gelukkig kon zij langskomen. Een halfuur later stond ze, samen met een stagiaire, in onze slaapkamer. Omdat de aanloop van onze dochter (lees: 48 uur weeën) zo lang was besloot de verloskundige nog niet te kijken of ik ontsluiting had. Ook om teleurstelling te voorkomen. Even volhouden en later in de ochtend, rond 6 a 7 uur ‘s ochtends terugbellen was haar advies. Wel sprak ik mijn wens uit voor een ruggenprik voor haar vertrek. Hier heb ik tenslotte ook voor gekozen bij de bevalling van mijn dochtertje. Dit was geen probleem en zeker mogelijk.

De uren daarop was ik bezig met weeën opvangen, welke soms naar mijn rug uitstraalde. Zeer pijnlijk en sommige weeën kon ik nauwelijks opvangen. De douche en de bal maakte het ook niet beter. Om 5 uur ‘s nachts maakte ik mijn man wakker en zei: JE MOET NU DE VERLOSKUNDIGE BELLEN. Ik hou het niet meer. De weeën werden mij te pijnlijk. Kom maar door met die ruggenprik, dacht ik nog. 

De verloskundige kwam een halfuur later binnen. Ze ging gelijk kijken hoeveel ontsluiting ik had: 6 cm! Ergens opgelucht dat ik al zo ver was, maar toen kwam het besef hard binnen. Ik kon gedag zeggen tegen mijn geliefde ruggenprik. Ik kon wel janken. De verloskundige bevestigde dat een ruggenprik inderdaad niet meer mogelijk was. Wel gaf zij mij een keuze: thuis bevallen of naar het ziekenhuis. Met deze weeën de auto in zag ik totaal niet zitten. Ik stelde mij in een zeer korte tijd in op een thuisbevalling. Ik kan dit. Gelukkig was het bed extra verhoogd en had ik een uitgebreid kraampakket in huis. 

Onze slaapkamer werd in een handomdraai omgetoverd tot een soort ziekenhuiskamer. Ik maakte het maar half mee. Ik zat in focus mode. Mijn man belde snel mijn schoonmoeder om onze dochter op te vangen. Die lag in de kamer naast ons lekker te pitten, maar rond 7 uur zou ze wakker worden. De kraamverzorgster werd ook gebeld, alleen stond helaas haar telefoon uit. In de tussentijd was ik weeën aan het wegpuffen en kneep ik de hand van de stagiaire helemaal fijn. Het is achteraf een wonder dat haar hand niet gebroken is. Mijn man ging naast mij zitten en ook zijn hand hield ik af en toe vast. Ik vroeg om een koud washandje op mijn hoofd omdat ik het mega warm had. 

Iets voor 7 uur konden we de kraamverzorgster bereiken, welke met een noodgang onze kant op kwam. Mijn schoonmoeder was onderweg en ook hoorde we de kamerdeur van onze dochter opengaan. In een speer rende mijn man naar haar toe en zette haar beneden voor de tv, om haar een trauma te besparen. Hierna deed hij open voor mijn schoonmoeder en kwam hij snel naar boven. Het ging nu niet lang meer duren. Ik merkte dat ik mijn persdrang ophield tot mijn man weer naast mij zat. Ik focuste goed op de verloskundige en luisterde naar wat ze zei. Het laatste was ik wilde was uitscheuren, zoals ik ook bij mijn dochter had ervaren. Ik wilde nu echt de tijd nemen voor het persen en niet binnen 10 minuten er vanaf zijn. De laatste paar minuten was de kraamverzorgster erbij en om 07:10 uur is onze prachtige zoon Riven geboren met een hele bos donker haar. Ik kon hem zelf aanpakken, net zoals ik had gedaan met onze dochter. Ik had het geflikt. Ik was thuis bevallen van een gezonde zoon. Tot de verbazing van ons allemaal was er een mega lange navelstreng. Deze zat driemaal gewikkeld om het nekje van onze zoon, welke de verloskundige tijdens het uitdrijven vakkundig had losgemaakt. 

Hierna ging het al snel mis. Ik was nog helemaal high van de prestatie welke ik net had geleverd en zat in de bubbel met mijn pasgeboren zoon. Ik was nog niet klaar, want de placenta moest nog geboren worden. Bij de volgende persweeën mocht ik meepersen. Dit deed ik braaf en ik voelde dat ik ook iets kwijtraakte. Dit bleek echter niet de placenta zelf te zijn. Ik verloor bloed. En veel ook. In de minuten die volgde probeerde de verloskundige mij te begeleiden en te helpen om de placenta geboren te laten worden. Ik hoorde haar op de achtergrond zeggen dat een deel van de placenta vast zat. Ik besefte toen nog niet dat ik heel veel bloed verloor en dat dit betekende dat ik naar het ziekenhuis moest. Dit terwijl de bevalling echt een droombevalling was. Vlot, maar ook zo rustig en onder controle. Ik besefte pas dat het serieus was toen ik de verloskundige hoorde bellen met 112. Er was snel een ambulance nodig. 

Aan de telefoon begon de alarmcentrale allemaal vragen te stellen die niet belangrijk waren, tot ergernis van de verloskundige. In de tussentijd beleefde ik alles in limboland. De ambulance was er binnen 15 minuten met spoed. De verloskundige prikte een infuus in mijn rechterarm. Eenmaal boven in de slaapkamer vroeg de ambulancevrouw of ik kon zitten en uit bed kon gaan. Ik was al 1700 ml bloed kwijt en niemand in de kamer kon begrijpen waarom dit aan mij gevraagd werd. Suf van de bevalling deed ik wat mij werd opgedragen. Toen ging het mis. Ik viel flauw van het bed af toen ik eraf probeerde te komen. Alles voor mijn ogen werd zwart. Ik weet alleen nog dat ik voor heel even dacht: ik zie mijn man en kinderen niet meer.

Voor mijn gevoel lag ik een minuut op de grond. In werkelijkheid heb ik daar minstens twintig minuten tot een halfuur gelegen. Toen ik mijn ogen opende zag ik een vloer en bed vol bloed. Mijn man hoorde ik op de achtergrond ongerust mijn naam roepen. Hij kreeg snel de baby in zijn armen gedrukt en werd weggestuurd. Ik had een zuurstofmasker op en ik zag de twee ambulancevrouwen en drie brandweermannen om mijn heen. De stem van de brandweerman was rustig maar sterk. Ik zou uit het huis getakeld moeten worden omdat ik niet op eigen kracht het huis uit kon komen. Razendsnel werden de deuren eruit gehaald en de kamer van onze dochter voorbereid. Ik liet het maar allemaal over me heen komen. Ik voelde mij zo slap als een lappenpop.

Van de grond werd ik getild op een brancard en ingewikkeld in een deken. Vervolgens tilde de brandweer mij naar de kamer van mijn dochter, waar ze het raam er helemaal uit hadden gehaald. Een kraan stond daar klaar om mij van de 1e verdieping naar beneden te takelen. Ik maakte dit allemaal maar half bewust mee. Godzijdank kon het hele raam open. Ik weet nog dat ik de kraan op gehesen werd en dat ik het ochtend zonnetje voelde op mijn gezicht en dat ik dacht hoe lekker dat aanvoelde. Eenmaal beneden werd ik overgeheveld op het bed van de ambulance. In de ambulance kreeg ik heftige naweeën, maar ik durfde hier niks mee te doen. Het was de langste rit van mijn leven. 

Binnen enkele minuten kwamen we aan op de spoed. De gynaecoloog werd erbij gehaald voor nog een laatste poging om de placenta eruit te krijgen. Ik smeekte echter om een operatie. Ik was helemaal op. Dit werd dan ook snel uitgevoerd. Gelukkig waren mijn man, de baby, de kraamverzorgster en verloskundige achter ons aangereden en kwamen zijn rond dezelfde tijd aan in het ziekenhuis. Ik zag ze nog voordat ik de operatiekamer werd ingereden. Er werden nog een paar vragen gesteld door de anesthesist en toen viel ik in een diepe slaap.

Het verwijderen van de placenta heeft ongeveer 20 minuten geduurd. Toen ik bijkwam vroeg ik gelijk hoe het is gegaan en of mijn man op de hoogte was. De operatie was goed gegaan en ook heb ik twee zakken bloed gekregen. Mijn man zouden ze op de hoogte brengen. Ik kon uitrusten van de operatie. Wel kreeg ik het mega koud. Gelukkig was er aardige verpleging aanwezig welke mij hebben voorzien van opwarmbare dekens. Heerlijk. De gynaecoloog zelf kwam nog even langs om te checken hoe het mij verging. Even later werden mijn man en zoon erbij gehaald. Een uur na de operatie mochten we naar een gedeelde kamer om verder bij te komen. Hier zouden ik en mijn zoontje nog twee dagen verblijven.

Ik kijk terug op een fantastische bevalling. Alles wat erna gebeurde was ellendig. Ik kan de gebeurtenissen ook goed van elkaar onderscheiden. Het geheel heb ik niet als traumatisch ervaren. De ambulance heeft in mijn ogen wel echt gefaald. Zonder goed overleg met de verloskundige en zonder haar advies ten harte te nemen, besloten zij dat ik zelf het huis uit en de trap af moest wandelen met zoveel bloedverlies. Ook zou ik aan de ambulance gevraagd hebben of ik een bloedtransfusie zou krijgen waarop zij heeft geantwoord: “nou, daar moet je iets meer bloed voor verliezen hoor”. De verloskundige wist niet wat ze hoorde. Ik ben namelijk 3 liter bloed kwijtgeraakt en ik heb uiteindelijk twee bloedtransfusies gekregen. De dagen erna heb ik flink moeten herstellen en zit ik vooralsnog aan de ijzertabletten. In het ziekenhuis kon ik bijkomen. Wel heb ik een beurse arm en hand eraan overgehouden door een lekkend infuus. Ik ben blij dat de verloskundige zo snel gehandeld heeft en niet heeft afgewacht. En bovenal dat mijn zoontje het goed maakt en ik mij ook steeds beter voel. Helaas was mijn perfecte thuisbevalling de eerste maar ook gelijk de laatste keer. Bij een eventuele derde zwangerschap moet ik in het ziekenhuis bevallen met een medische indicatie.