Een slechte uitslag, en dan?

Het klinkt gek, maar de uitslag gaf meteen rust. we konden meteen de volgende dag terecht om de opties te bespreken.

We hadden ons al ingelezen in de verschillende aandoeningen, bij trisomie 13 en 18 zou het kindje een hele kleine kans hebben om het eerste levensjaar door te komen. De meeste kindjes met deze aandoening overleven de zwangerschap niet. Mede doordat ook het hartje van ons kindje er zo slecht uit zag hadden we bij voorbaat al besloten dat als het trisomie 13 of 18 zou zijn, we de zwangerschap zouden afbreken. 

Dus we wisten na het telefoongesprek al: we gaan de zwangerschap beëindigen. Ik wilde er niet op wachten dat dat uit zichzelf zou gebeuren, met alle schrik en risico's die daaraan gebonden zijn. Gelukkig waren ze in het AMC meteen heel begripvol en konden we dit meteen plannen. Ook onze vrienden en familie steunden ons hier in. Dit gaf een heel fijn gevoel, want ook al weet je waarom je dit doet. Je raakt wel je kindje kwijt. 

Dinsdag 22 oktober mochten we het eerste tablet halen, deze neem je om de baarmoedermond week te maken. Ongeveer 36 uur later zouden we opgenomen worden om de bevalling op te wekken. Hierbij mochten we kiezen of we om 7 uur in het AMC zouden zijn en we daar de eerste tabletten zouden inbrengen, of we kregen de tabletten mee naar huis waar ik ze zelf om 7 uur zou inbrengen. In het laatste geval hoefden we pas om 10 uur in het AMC te zijn. Ik wilde dit zo veel mogelijk onder begeleiding doen, dus ik koos ervoor om om 7 uur in het AMC te zijn.

Donderdag 24 oktober haalt mijn moeder ons op om ons naar het AMC te brengen. We zijn er bijna als we de auto aan de kant moeten zetten omdat ik zo misselijk ben dat ik er een deel van mijn ontbijt er weer uit gooi. We krijgen een mooie verloskamer toegewezen waar we nog even samen kunnen huilen. Om 7 uur brengt de verloskundige van de nacht de eerste tabletten bij mij in. Daarna zal de overdracht van de nacht naar de dag rond half 8 plaatsvinden. 

Om 7:15 uur krijg ik pijn.. zijn dit weeën? Dit had ik me niet zo voorgesteld! Ik had wel gelezen over weeën, dit zouden golven van pijn zijn. Met een aanloop en een piek. Ik had pijn, geen tussenpozen, geen pieken, geen dalen.. pijn. Nu komt de rest van mijn ontbijt er ook uit. Ik druk op de knop, en er komt een verpleegkundige. Ik vraag of ik paracetamol met codeïne mag. Dit is de eerste stap in pijnstilling, ze hebben aangegeven dat je uiteindelijk een morfine pompje mag hebben om het wat makkelijker te maken. Aangezien je met deze bevalling niet beloond wordt met een mooi levendig kindje! Maar meestal krijg je dat pas later want de pijn wordt alleen maar erger. Nou daar was ik mooi klaar mee, want ik had nu al veel pijn! Maar ik wilde niet nu al alles uit de kast trekken, ik moest namelijk nog de hele dag (gemiddeld worden de kindjes eind van de middag geboren, maar het kan zijn dat je een nachtje moet blijven). 

Goed, ik had dus om paracetamol met codeïne gevraagd. Dit kwam pas tegen 8 uur omdat ze net bezig waren met de overdracht. Dus ik lag al 45 minuten met PIJN. Ik lag op mijn zij met golven van koude rillingen.. maar eindelijk kon ik de pilletjes slikken. Al een kwartier later neemt de pijn af. Ik vraag me af, is dit de paracetamol? Werkt het dan zo snel?! Ik heb een beetje rust hierdoor, af en toe voel ik nog een golfje van pijn. Maar ik voel me echt een stuk beter. Rond 9 uur knapt er iets, en ik voel het helemaal warm worden tussen mijn benen. Mijn vliezen zijn gebroken, ik had er helemaal niet over nagedacht dat dat natuurlijk ook gewoon zou gebeuren nu.. De verpleegkundige komt kijken en vraagt of het alleen water is of ook bloed? Ja, ik heb niet gekeken! Dus dat doen we nu maar even, en er zit lichtjes wat bloed doorheen.

De verloskundige wordt geroepen om even een echo te maken, ze willen even zien of het hartje nog klopt. Of we nog mee willen kijken? Nou ik liever niet.. Dat was iets waar ik liever niet mee geconfronteerd wilde worden. Ze kijkt met het echo apparaat, maar ze kan ons kleine kindje niet meer vinden, ze denkt dat ie al in het geboorte kanaal zit. Nu gaat het gebeuren, ik mag even op de po-stoel gaan zitten. En na even een beetje druk te hebben gezet komt daar ons kleine kindje, Fen. 

En net zoals ik voorspeld had: een jongetje. Hij is al 20 cm lang (hoofdje tot teentjes) en maar 12 gram. Hij is ontzettend klein, ze maken hand en voetafdrukjes voor ons. En ze leggen hem in een bakje met water, zodat hij er mooi uitziet en we hem even goed kunnen bekijken. Hij is helemaal compleet, tien vingertjes en tien teentjes. Hij is waarschijnlijk uit zichzelf overleden in één van de dagen voor de bevalling. 

En zo kan ik een paar uur later weer naar huis, met een lege buik en zonder kind. Maar het is goed zo. We hebben ons zeker afgevraagd waarom ons dit moest gebeuren, in mijn leeftijdscategorie is de kans 0,05% dat een kindje ontwikkeld met edwardssyndroom. En wij waren toevallig dat stel dat het is overkomen. Hoe het verder is verlopen daar zijn we eigenlijk heel dankbaar voor. Ik ben dankbaar dat ik hem nog niet heb voelen schoppen bijvoorbeeld, dat we er niet pas met 20 weken zwangerschap zijn achter gekomen. Gewoon omdat ik er dan al zo veel meer een beeld bij had gehad, bij het kindje dat had kunnen zijn. En dan was de bevalling zo veel zwaarder geweest, fysiek maar ook mentaal.

We zijn nu ontzettend goed begeleid in het AMC en omdat het 2 weken heeft geduurd tussen de echo dat we wisten dat er 'iets' niet klopte en de uiteindelijke bevalling, dat we heel veel verwerking al in die weken hebben gedaan. Gelukkig kunnen Stefan en ik er goed over praten. Dit is gebeurd maar wij kunnen het aan met zijn tweetjes. En Fen is op een betere plek voor hem, het leven hier op aarde had hem alleen maar pijn bezorgd.

Nu eerst een weekje Parijs met Disneyland, om even met zijn tweetjes weg te zijn en alles een plekje te kunnen geven. Want niet lang hierna begint het volgende verhaal alweer.. ;-)