In een van mijn eerst geschreven blogs staat het verhaal wat wij na de geboorte van Samara allemaal voor onze kiezen hebben gehad. 2018 was niet ons beste jaar, terwijl het ook absoluut het mooiste jaar was vanwege Samara. Maar wat een geluk, want in januari 2020 had ik weer een positieve test in mijn handen. Dus na al die tegenslagen die onze lichamen hadden moeten doorstaan, hadden wij toch het geluk om weer snel in verwachting te zijn van ons tweede kindje. 

5 oktober zou ik 40 weken zwanger zijn. En potverdorie wat was ik klaar met deze zwangerschap.  Mijn lichaam was op en ik had niet meer de energie om met Samara te spelen en dat deed mijn moederhart best zeer. Ik wilde graag weer die actieve mama zijn en eigenlijk gewoon mijn tweede dochtertje te ontmoeten. Ik wilde niet meer wachten. En toen was het eindelijk 4 oktober.

Blijkbaar waren mijn vliezen in de nacht gebroken of gescheurd, want ik had niet het zelfde gevoel als toen bij de bevalling bij Samara waar het een "plop" en "plons" was. Ik dacht die ochtend dat ik mijn slijmprop aan het verliezen was, want daar leek het meer op. En vanaf een uur of 8 begin ik lichtjes wat krampen te voelen en ben ik gaan timen. Zou het dan eindelijk gaan beginnen?!

Toen de verloskundige kwam wilde ze eerst testen of het slijm dat ik verloor de slijmprop of het vruchtwater was. Die test was luid en duidelijk,  het was vruchtwater! En omdat mijn weeën nog redelijk onregelmatig waren wilde ze nog niet voelen voor ontsluiting om infecties te voorkomen. Ze zou over een paar uur terug komen of er moest meer regelmaat komen bij mijn weeën. 

Na een paar uur belde ze mij op vanuit het ziekenhuis. Naar aanleiding van de vorige bevalling en het bloedverlies wilde ze niet het risico lopen dat ik straks het niet meer zou redden om naar het ziekenhuis te komen of dat het ziekenhuis vol zou raken. Dus er was al een kamer gereserveerd voor mij en of ik haar kant op wilde komen en daar gingen we kijken hoe nu verder. 

Eenmaal daar aangekomen, rond 16.00, werd ik aan de CTG gelegd en werd er gekeken naar mijn ontsluiting (dit ging niet heel zachtzinnig). Die zat al op 3 cm, dus ik was al goed op weg, vond ik zelf. Ik gaf hier al aan dat ik wel graag een ruggenprik zou willen als het allemaal nog heftiger zou worden. Dat zou geen probleem zijn en daar kwamen ze later op terug. Ik kreeg nu eerst alvast een waak-infuus, zodat bij nood er meteen ingegrepen kon worden maar ook eventueel wee opwekkers op aangesloten konden worden. Want ze wilde dat deze bevalling snel zou gaan om complicaties te voorkomen.

Rond 18.00/19.00 waren mijn weeën opeens erg heftig en besloot ik dat ik nu toch echt die prik wilde waar ik al om gevraagd had. Nu zei de verloskundige uit het ziekenhuis (ik was ondertussen overgedragen aan de tweede lijns/klinische verloskundige) dat het pas over een later zou kunnen, maar ik wel al op 5 á 6 cm ontsluiting zat. En zij wilde niet met mijn verleden het risico lopen dat deze bevalling langer zou gaan duren vanwege de pijnstilling van de ruggenprik. Ik mocht wel aan de remifentanil, want dat zou meteen kunnen. En als het dan toch nog te lang zou duren zou ze de ruggenprik voor mij regelen. 

Nou, volgens mij heb ik ruim een uur gewacht op de remifentanil. En na dat uur zat ik opeens op 8 cm, dus die ruggenprik zou ik mooi niet meer krijgen. Wel kwamen de wee opwekkers er ook nog bij, want ik moest toch zo snel mogelijk gaan bevallen volgens deze verloskundige. 

Nu was het alweer over 22.00 en ik zat eindelijk op die bijna 10 cm. Alleen wat mijn blaas en darmen zaten helemaal vol en zaten in de weg voor ons meisje. Dus tijdens die heftige weeën door werd mijn blaas geleegd met een katheter en knepen ze letterlijk alles eruit.  Ook kreeg ik een echo omdat ons meisje opeens met haar hoofd gedraaid lag en dus verkeerd voor de uitgang. Toch moest ik gaan persen. Ik moest ook proberen om mijn darmen te legen, maar dat is best raar als er van alles gebeurd daar beneden.  Je hebt op een of andere manier niet echt meer controle over hoe alles daar werkt. Maar ik moest ook ons meisje op de wereld zetten. Dus ik moest toch blijven persen en hopen dat ik ruimte zou maken. Helaas was dit niet het geval en zat Senna ook nog is vast met haar schouder. Dus werd zij een stuk terug geduwd en gedraaid terwijl ik bezig was. (Ohjaa. Ik wilde die ruggenprik...) 

Gelukkig bleek alles in het echt 10x sneller te gaan dan hoe ik alles had beleefd. Want met 18 min persen was ze daar dan eindelijk!! Op 4 oktober 2020, om 22.48. Een heerlijke baby van 4195gr. Onze Senna! Heerlijk zo'n "klein" meisje weer op je borst, voor de tweede keer mama geworden van prachtige meid! 

Helaas bleef weer die placenta muurvast zitten. Na al aardig wat geduw op mijn buik en getrek aannde navelstreng, werd er gelukkig snel besloten dat ik naar de OK mocht om hem manueel te laten verwijderen, zodat de kans op weet zoveel bloedverlies te verkleinen. Eenmaal daar toch even wat paniek gehad, vanwege flashbacks. Maar alles was nu anders, ik was zelf nog helder en kon nu alles goed in mij opnemen. Ook werd ik dit keer, na een half uur, wakker uit de narcose in de kamer met Bram en Senna, met maar 0.6L bloedverlies. Dat is ook een groot verschil met toen, 4 liter bloed kwijt, helemaal alleen op de IC en 3 uur verder! 

Na een nachtje in het ziekenhuis mochten wij weer naar huis en kon Samara eindelijk haar zusje ontmoeten! En vanaf nu zijn wij een heerlijk gezin van 4 en zitten we op een roze wolk! 

Zo, dat was weer een aardige lap tekst. Maar wel heerlijk om het allemaal zo op te kunnen schrijven. 

Groetjes Marissa!