Een ode aan de bevalkruk

Het is half 3 in de nacht. Ik werd wakker omdat ik dacht dat ik moest poepen. Ik liep naar de wc maar het lukte niet echt. Toch nog even terug het bed in. Maar de krampen kwamen terug. En aangezien ik 40 weken plus 2 dagen zwanger was bleef ik opletten of het bleef komen.  "Zou het nu beginnen"? Het was mijn eerste bevalling dus tja, zeker weten doe je het niet. Omdat het bleef komen besloot ik naar beneden te gaan en het te gaan timen. Ik wilde mijn vriend nog laten slapen, ik dacht, als het begint kan hij beter zijn rust nog even pakken, dan heeft één van ons in iedergeval een goede nacht gehad. 

Ik ben gaan timen. Het begon met om de 10 minuten. Dit werd steeds minder. Rond 10.00 werd eindelijk mijn vriend wakker en intussen kwamen de krampen behoorlijk snel achter elkaar. Toen er steeds 4 minuten tussen zat, het was toen denk ik 13.00 in de middag hebben we de verloskundige gebeld. Ze kwam langs, ik had 2 cm ontsluiting. Ze wilde nog even wachten (ik wilde graag bevallen in het geboortehuis). Ze ging weer weg. Maar toen begin ik te bloeden, daar maakte ik me uiteraard zorgen om. Was niks om zorgen over te maken. De verloskundige kwam uurtje later weer langs. Inmiddels 4 cm ontsluiting.  Ik mocht naar het geboortehuis rijden. Tot nu toe vielen die weeën me nog wel mee. Tot ik in de auto stapte. Toen begonnen ze wel echt pijnlijk te worden. En eenmaal in het geboortehuis werd het echt heel pijnlijk.  Rond 17.00 ging ik douchen. Dat bracht even verlichting.  Daarna in bad, maar daar kon ik ook geen houding meer aannemen. 

Rond 21.00 had ik voldoende ontsluiting. Ik mocht persen. Ik lag nog in bed. Ik perste maar het lukte niet. Ik had enorme persdrang maar had het idee dat er niks gebeurde.  Ik moest op mijn zij gaan liggen.. ook dat werkte niet. Ik wist me echt geen houding te geven en had het idee dat er niks gebeurde.  Mijn vriend volgde zich machteloos en hij wilde me helpen maar wist ook niet goed hoe. De verloskundige stelde voor om te gaan staan. Daar voelde ik me ook totaal niet fijn bij. Toen kwam de verpleegkundige met het voorstel de bevalkruk te proberen. Toen ik hem zag voelde het een beetje gek. Soort wc ofzo? Maar goed. Ik wilde alles proberen en wilde dat mijn zoon er snel uit zou komen.  

Ik mocht zitten en wat was dat een goed idee. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn vriend. Hij kan achter mij zitten waardoor ik na elke perswee echt tegen hem aan kon leunen en steeds even op adem kon komen. Hij voelde zich ook gelijk nuttig.  En eindelijk voelde ook of er wat gebeurde. De zwaartekracht werkte mee. Waardoor ik ook verschil merkte, er kwam poep uit ook. Sorry voor de details maar had zelf eindelijk het idee dat het persen goed ging. En ja hoor. Het hoofdje was zichtbaar.  En na nog een perswee was ie daar. Ik denk dat ik uiteindelijk 20 min op de bevalkruk heb gezeten. Totaal duurde het persen een dik uur.

Kortom.. wat ben ik blij dat ik daarop ben bevallen. Het zal sowieso op een andere manier wel gelukt zijn maar ik voelde me hier absoluut het fijnst bij. 

Een duidelijke houding dat prima zat, lag in de armen van mijn vriend en kreeg een beetje hulp van de zwaartekracht.