Een natuurlijke, geweldige en snelle stuitbevalling

Op zaterdag 13-07, hadden Koen en ik een feestje van vrienden. Het was lekker weer en iedereen genoot van een drankje en een bbq in de zon.

Terwijl ik lekker met de meiden in het zonnetje zat, viel er een soort rust over mij heen. Al 3 weken was ik ermee bezig dat ik zou kunnen bevallen, omdat de artsen vanaf het begin van mijn zwangerschap zeiden dat we rekening moesten houden met een vroeggeboorte vanwege een afwijking in mijn baarmoeder.

Ik dacht letterlijk: jij eigenwijze jongen, dan blijf je nog maar lekker in mijn buik zitten hoor!

Om 20.00 uur zijn we weggegaan en even een koffietje gedronken bij mijn schoonouders. Vervolgens nog Suits gekeken op de bank en om 0.00 uur lagen we in bed. Normaal gesproken lag ik er altijd vroeg in, stel dat de kleine man zich in de nacht zou gaan melden…..

Om 05.45 uur werd ik wakker. Ik dacht dat ik in mijn bed had geplast. Heel zachtjes verliet ik het bed en ging naar de badkamer. Daar kwam ik erachter dat mijn vliezen waren gebroken. Met een kannetje ving ik mijn vruchtwater op. (Advies van de verloskundige).

Het bleef maar stromen en vanaf de wc heb ik naar Koen geroepen: 'Schat, ik denk dat het gaat beginnen!!'

Koen stond heel snel naast mij met de telefoon in zijn handen om het ziekenhuis te bellen. Aan de telefoon vertelde de verloskundige dat we naar het ziekenhuis mochten komen. Het opgevangen vruchtwater moest ik meenemen. Ik had op dat moment nog geen last van weeën, dus kon ik nog eventjes douchen. Koen heeft rustig de laatste spullen in de vluchtkoffer gedaan en op mijn stoel, in de auto, een vuilniszak en handdoeken gelegd. Met een plastic zak in de boxershort van Koen ben ik vanaf de wc rechtstreeks de auto ingestapt. Tijdens de autorit, wat 20min duurde, heb ik 4x weeën gehad. Dit was nog appeltje eitje. Tussendoor lekker gekletst met elkaar. Wel met de gedachte dat we straks met z’n 3en terug naar huis zouden gaan. We waren allebei heel relaxed. Gezonde spanning. Onze ouders hadden we op de hoogte gebracht. 

Om 07.00 uur arriveerden we in het ziekenhuis. Koen vervoerde mij in een rolstoel. Ik werd naar een kamer gebracht en daar werd ik aangesloten aan de CTG. Mijn hart, het hart van de kleine man en het samentrekken van mijn baarmoeder werd in de gaten gehouden. De weeën kwamen om de 5min en ik kon het nog goed behappen. Tussendoor werd mij verteld dat het verloren vruchtwater er goed uitzag.

Even later werden de weeën wel heftiger. Ik heb nog geprobeerd te lopen en gesteund op de rand van het bed. Tegen Koen gezegd: Als het nog veel heftiger wordt en ik moet dit nog uren volhouden, geef mij dan maar een ruggenprik!

Rond 08.45 uur kwam mijn gynaecoloog om mij te controleren. Er moest een echo worden gemaakt om te kijken of ik wel op een natuurlijke manier kon bevallen i.v.m. de stuitligging. Als de billen naar beneden lagen en de voeten wat omhoog, kreeg ik groen licht. Anders werd het een keizersnede. Tijdens het maken van de echo, moest de gyn even pauze nemen, zodat ik de weeën kon wegpuffen. Ook werd er gekeken hoeveel cm ontsluiting ik had. Blijkbaar heeft hij langer gevoeld dan normaal en zat ik al om 08.55 uur op 9cm ontsluiting.

Ik moest meteen naar de verloskamer, met de rolstoel, gebracht worden om daar op een natuurlijke manier te bevallen. Wat was ik blij! Ook dat het allemaal zo vlot ging. Ik ben de yogalessen zo dankbaar geweest. Doordat ik zo ontspannen was en de weeën nog zo makkelijk weg heb kunnen puffen, zat ik al razendsnel op die 9cm.

Doordat het zo snel allemaal verliep, heeft Koen mijn ouders om 08.51 uur gebeld om alvast naar het ziekenhuis te komen. Ik wilde heel graag dat ze bij me in de buurt waren. Dat als de kleine geboren was, ze er meteen konden zijn. 

Eenmaal op de verloskamer werd ik erg misselijk. Ik hoefde niet over te geven gelukkig. Om 09.18 heb ik op de postoel kunnen plassen. Godzijdank. Anders had ik een katheter gekregen. De weeën kwamen op dit moment om de 2-3min. Ook deze kon ik nog aardig goed opvangen.

Om 10.10 uur vond ik de pijn heftig worden. Had soms echt het gevoel dat ik het niet meer trok. Greep me aan het bed vast tijdens een wee. Mijn andere hand had ik bij mijn mond. Ik blies dan door mijn vuist. 4 seconde in, 8 seconde uit en focus. Wanneer ik voor heel eventjes rust had, heb ik Koen duidelijk gemaakt dat er zeker geen tweede of derde kind meer zou komen.

Mijn gyn gaf ons informatie over de pijnbestrijding. Voor een ruggenprik was ik al te ver en aan een morfinepompje (remfentanyl) wilde hij mij ook niet zetten. Hij vond dat ik de weeën zo goed opving en zijn advies was om zo door te gaan. Koen en ik gingen hiermee akkoord.

Om 11.15 waren de weeën nog steeds heftig en had ik geen persdrang. Ik vond deze pijn echt heftig en was er erg moe door geworden. Gevraagd of de gyn weer kon komen en alsnog iets voor mij kon betekenen met de pijnbestrijding.

11.39 heeft hij gecheckt hoever ik was. Ik moest nog een klein randje over.

Om 11.49 was een extra gyn er ook bijgekomen en mocht ik proefpersen. Ik kwam helaas het randje niet over, omdat er te weinig kracht achter de wee zat. Ze adviseerden om een uurtje rust te pakken om meer perskracht te krijgen. Ik kreeg remfentanyl om de tijd te overbruggen. Dit wilde ik maar al te graag!! Ik werd goed in de gaten gehouden. Mijn ademhaling was soms wat lager. Ik kon me zo goed ontspannen tussen de weeën door. Alsof je bijna in slaap valt.

Op een gegeven moment kreeg ik meer persdrang. Om 13.38 uur is het zo ver. Ik mocht gaan persen. Mijn god wat was dit fijn. Ik kon eindelijk tegengas geven. Ik was juist een beetje bang geworden, dat dit nog meer pijn ging doen. Tijdens het persen moest ik heel diep ademhalen, persen en weer heel snel een hap adem nemen. Tijdens zo’n wee kon ik 3 tot 4 keer persen. Met alle kracht die ik in mij had.

Voordat ik ging bevallen heb ik altijd gezegd dat ik graag op handen en knieën wilde bevallen, omdat deze houding heel gunstig is voor een stuitbevalling. Mijn gyn was hier een voorstander van, dus heb ik geprobeerd om op handen en knieën te bevallen. Poging mislukt. Wat een verschrikkelijke positie om te persen! (Heb ik niks voor niks mijn armen zo goed getraind in de sportschool… ;) )

Dus lekker liggend op mijn rug geperst. Tussendoor kwam er een telefoontje, die blijkbaar dringend was, voor de gyn. Ik moest de perswee, die eraan zat te komen, wegpuffen. Toen hij terugkwam heb ik tegen hem gezegd: ‘Dit ga ik nooit meer doen!’ Wat was dat erg zeg…

Tussen het persen door had ik heel veel rust en voelde ik mij relaxed. Ik voelde zoveel kracht in mijn lichaam. Wanneer ik de perswee er weer aan voelde komen, zei ik heel rustig: ‘ Ja! We mogen weer’ of ‘Daar gaan we weer!’ Dan werd ik aan beide kanten vastgepakt. Knieën opgetrokken en kin tegen de borst.

Aan alle kanten werd ik gemotiveerd om te persen. Koen zat rechts van mij en kon alleen mijn buik en benen zien. Ook hij motiveerde mij door de juiste dingen te zeggen. Tijdens het persen moesten ze 3 keer een haakje in de billen van de kleine man doen, om zijn hartslag in de gaten te houden. Ook hebben ze aan het einde, tijdens een perswee, mij verdoofd en ingeknipt. Dit vond ik van tevoren spannend, maar heb er helemaal niks van gemerkt.

Op een gegeven moment voelde ik dat ik heel ver was. Ook de gynaecologen zeiden dat ik er bijna was. Ik moest bij de volgende perswee echt alles, maar dan ook alles geven om zijn billetjes eruit te krijgen. Dit lukte. Vervolgens had ik eventjes rust tot de volgende perswee. Dit was een heel gek gevoel. Ik voelde dat hij er al half uithing. Bij de laatste perswee heb ik echt alles op alles gezet. Ik hoorde een knakje… En voordat ik het wist, werd de kleine man huilend op mijn borst gelegd.Het eerste wat ik zei was: Ach! Daar ben je dan! Mijn lieve Senn!! Huil maar goed!

Wat een gevoel… wat een emoties… wat een adrenaline. Moeilijk te omschrijven. Hij voelde echt van mij, van ons. Wat een trotse papa had ik naast mij staan. Ik heb zijn ogen nog nooit zo groot gezien. Heel lief had Koen zijn hand de hele tijd op mijn hoofd.

Een uur lang heeft Senn bij mij op de borst gelegen en heb ik alles maar over mij heen laten komen. Wat genoot ik van dit moment.Koen mocht de navelstreng doorknippen. Iets wat ik heel graag wilde. Dat de papa, onze zoon, na 9 maanden gedragen te hebben, ervoor zorgt dat Senn van mij wordt losgemaakt.

De nageboorte verliep heel soepel en snel. Er werd aan ons gevraagd of wij de placenta wilden zien. Dat wilden we wel! De placenta met de vruchtzak werd omhoog gehouden en er werd een foto van gemaakt.

Daarna was het tijd om mij te hechten. Dit deed de gyn met een stagiaire, die er de hele bevalling bij was. Koen was ondertussen onze ouders aan het inlichten en ik kon alleen maar kijken naar mijn kleine man.

Nadat ik gehecht was, wat naar mijn idee heel lang duurde, kon ik dan eindelijk mijn ouders zien. Wat was het fijn om zo’n bijzonder moment en de emoties met elkaar te delen. Al snel kwamen de andere trotse opa en oma om hun kleinzoon te bewonderen.

Senn werd van mijn borst gehaald en meegenomen door de verloskundige om gewogen en gemeten te worden; 50cm en 3745 gram.

Aan Koen werd vervolgens gevraagd of hij de kleine man wilde aankleden. Daar hoefde hij niet over na te denken, natuurlijk!

Maar na enkele minuten, nadat Senn in zijn mooie kleren zat, kwam Jos en de stagiaire om het schoudertje van hem te controleren. Aangezien we tijdens het persen dat knakje hoorde. Senn kwam namelijk met zijn armpje gebogen achter zijn hoofd ter wereld. Gelukkig heeft het geen gevolgen gehad en werd hij goedgekeurd.

Even later mocht ik gaan douchen en proberen te plassen. De opa’s en oma’s gingen naar de gang en Koen had nu echt een momentje samen Senn. Tijdens dit moment ging er van alles door hem heen. Hoe de bevalling was verlopen en dat het nu eindelijk zo ver was, dat hij zijn eigen zoon in zijn armen had.

Ik wilde dolgraag douchen, want wilde heel graag met mijn gezin naar huis. De verloskundige hielp mij tijdens het douchen. Ik mocht ook proberen te plassen tijdens het douchen, dit lukte niet. De verloskundige liet mij eventjes alleen. Eindelijk alleen. Ook een moment dat ik even tot mezelf kon komen. Wat een dag, wat een ervaring, wat een rijkdom en wat staat mij/ons straks te wachten? Ik ging er even bij zitten. Lekker zitten onder de douche. Na het douchen hielp de verloskundige mij met afdrogen en aankleden. Ik wilde nog proberen te plassen op de wc. En ja! Dit lukte.

In de boxershort van Koen en een dik kraamverband ging ik weer terug naar mijn 2 mannen.

Al gauw kwamen de opa’s en oma’s weer binnen om de spullen in te pakken en met elkaar naar huis te gaan. Mama hielp mij in een broek, die ik totaal nog niet paste. En ja hoor, we mochten naar huis!

Koen haalde de auto op en ik zat met een huilende Senn in de maxi cosi op mijn schoot, trots als een pauw, te wachten in de wachtkamer van de spoed eisende hulp (Waar we die ochtend naar binnen waren gegaan), met mensen die liever hun zondag anders hadden besteed.

Koen haalde ons op en om 18.45 uur verlieten we als gezin het ziekenhuis. Klaar voor alles wat ons te wachten staat.