Een mooie bevalling: Binnen 2,5 uur lag hij op de keukentafel.

Bevallen is natuurlijk niet persé ‘leuk’ te noemen, gezien het pijnlevel dat een (aanstaande) moeder normaal gesproken ervaart. Maar áls je dan die helse pijn moet ervaren, dan wel graag op een ontspannen manier. Waarbij je zelf de regie houdt over je lichaam. Waarbij je de pijn omarmt om je dichterbij je doel te brengen. Klinkt allemaal leuk (en een tikkeltje zweverig), maar als je 3 uur in een weeënstorm zit is dat misschien helemaal niet meer haalbaar. Gelukkig bleek t bij mijn beiden bevallingen wel haalbaar en de tweede ging zelfs nog soepeler dan de eerste. Dit verhaal kun je dus met een gerust hart lezen als je binnenkort moet bevallen.

Het begon om 5 uur ’s ochtends.

Ik werd wakker van menstruatiekrampen. 'Shit, echt geen zin om ongesteld te worden.' Dacht ik nog half slapend.

De krampen kwamen onregelmatig en waren zo licht dat een PCM de pijn waarschijnlijk had kunnen verhelpen.

Ik kon nog een beetje dutten, hopend dat het allemaal wel door zou zetten. Dat deed het de rest van de vroege ochtend. Om 8 uur had ik Randy gemobiliseerd, om half 9 werd Jes opgehaald en om 9 uur had ik de VK aan de lijn. Ik vroeg of ze langs wilde komen om te kijken of mijn buikbewoner al aanstalten maakte om het pand te verlaten.

De VK arriveerde 4 uur later. Haar hand verdween in mijn punani en ze voelde een half vingertopje ontsluiting. Maar voor ze haar bevindingen uitgesproken had, opende de uitgang naar 4 cm. Nu was het spannend of de weeën zouden doorzetten - dan kon het snel gebeurd zijn - of dat ik een paar dagen met een half open exit zou moeten doorwaggelen.

De verloskundige vertrok, Ran en ik installeerden ons weer op de bank met Dexter en de weeën begonnen echt. Na een half uur waren ze zo sterk dat Dexter even op pauze moest omdat ik met m'n ogen dicht moest puffen. We belden de VK en binnen een half uur lag ik met alle toeters en bellen paraat, op een matras op de keukentafel te kreunen. Puffen werkte dit keer niet. Ik had ze goed onder controle, herhaalde braaf mijn mantra’s in mijn hoofd (‘Elke wee brengt me dichter bij ons kindje – Hoe pijnlijker de wee, hoe sneller het gaat – Dit is maar tijdelijk, de pijn gaat voorbij, de pijn heeft een functie’) en ik voelde bijna hoe mijn baarmoeder bij elke wee mijn onderhuurder naar beneden duwde. (visualiseren, mij hielp het.). Randy wist precies wanneer ik zijn hand nodig had en ongeveer 2 uur na mijn belletje zat ik op 10 centimeter, maar werd de boel geblokkeerd door vliezen die nog niet gebroken maar gescheurd waren en lag hij nog niet in de beste positie. Ik besloot me om te draaien om 'm beter voor de uitgang te laten voorsorteren. Dit voelde een beetje als een walvis omrollen op het droge (zo zag het er ongetwijfeld ook uit), maar het lukte. Toen ik op mijn andere zij plofte werden Ran, de VK en de kraamhulp temet weggespoeld door een vloedgolf aan vruchtwater. Mooi, de vliezen waren gebroken. Hierop volgde direct persdrang maar ik wilde niet op m'n zij bevallen en besloot op handen en knieën te gaan zitten. De persweeën probeerde ik weg te zuchten zodat m’n lichaam het helemaal zelf kon doen, maar na 2 persweeën was ik het zat. Ik perste 1 keer en 'plop', daar was zijn hoofdje. De rest van zijn lijfje volgde met een volgende vloedgolf aan vruchtwater. Het arme kind werd bijna verzopen, maar we hoorden meteen dat zijn longetjes het goed deden (nog steeds trouwens). Uiteindelijk ben ik op mijn knieën bevallen.

Wederom het mooiste wat ik ooit gezien had. Een eerste ontmoeting, maar zo vertrouwd.

Ik wilde hem meteen aan de tiet om het colostrum mee te geven en omdat ik super benieuwd was of borstvoeding geven dit keer beter ging. Maar Vince was kotsmisselijk door al het vruchtwater en moest nog even landen buiten de baarmoeder, dus die had helemaal geen trek. Gelukkig was dat na een dagje spugen over en heeft ie zichzelf in 3 weken van n maat 44/50 naar een maat 56 gebunkerd. Trouwens wel op kunstvoeding...

Als ik ooit nog moet bevallen, wil ik een bevalling precies zoals deze... Thuis, op de keukentafel. Het was weer een mooie ervaring.

Check mijn insta @altijdmoe.der om meer te lezen.

Liefs, Naomi