Een droom van een bevalling, gevolgd door een heftige nasleep.

Ik verliet het ziekenhuis na het plaatsen van de ballon met harde buiken en behoorlijk wat krampen. Eenmaal thuis deed ik m'n best om dit in stand te houden want ik wilde heel graag dat de ballon goed z'n werk zou doen. Ik sprong op m'n yoga bal en we maakten buiten een wandeling. De voorweeën bleven goed aanhouden!

Die nacht heb ik amper geslapen. Mason-Jay bewoog meer dan ooit tevoren en ik bleef maar malen. Zou de ballon z'n werk hebben gedaan? Ik was zo klaar om onze kleine man te ontmoeten!

De volgende dag kwam de verloskundige bij ons langs. Het moment van de waarheid. Och wat vond ik het spannend!

Ze verwijderde de ballon en checkte voor ontsluiting. Ik zat op 3cm en m'n baarmoedermond was een stuk weker geworden. De ballon had goed zijn werk gedaan en de verloskundige deed een poging om m'n vliezen te breken. Echter bleek dit een stuk lastiger dan verwacht. Door de ballon was Mason-Jay een stuk dieper gaan zitten waardoor de vliezen heel strak om zijn hoofdje zaten. Voor haar gevoel was het niet helemaal gelukt om de vliezen te breken. Ze stelde voor om even een halfuur te wachten en het daarna nog is te proberen. We besloten naar beneden te gaan. Delano stelde voor om een broodje gebakken ei (met veeel kaas) voor me te maken. Dit was immers één van m'n cravings dus dit kon ik niet weigeren. Intussen kletsten ik met de verloskundige en zonder dat ik het doorhad hield ik m'n buik vast en wiegde rustig heen en weer. Ik was me absoluut van niks bewust tot dat de verloskundige zei 'Voel je iets?'. Waarop ik zei: 'Voel ik iets? Geen idee, ik ben nog nooit bevallen!'

Zonder dat ik het doorhad stond ik dus al lichte weeën op te vangen!

Ineens kwam er een extreme geur van ei m'n neus in en ik werd ongelooflijk misselijk. Delano kwam heel lief aan met het gewenste broodje gebakken ei maar ik kon het absoluut niet opeten. Arme jongen, dat broodje ging dus zo de prullenbak in!

Het halfuur was voorbij. We gingen terug naar boven waar de verloskundige nog een poging deed om m'n vliezen te breken. Deze keer kwam er een klein golfje vruchtwater. Het was gelukt om een deel van de vliezen te breken!

Inmiddels was het 12:00. De verloskundige zou om 21:00 terug komen om even te checken hoe alles er dan voor zou staan!

Opnieuw kreeg ik zin in het broodje met ei. Met alle liefde maakte Delano m'n favoriete broodje nog is. Deze keer lukte het me wel om het op te eten!

Ik had het broodje nog maar net op of de misselijkheid kwam weer voorbij. Maar deze keer bleef het daar niet bij, het werd gevolgd door een flinke pijn scheut in m'n onderrug. Delano kwam aangestormd 'Heb je een wee?'. Zonder maar iets uit te hoeven leggen gaf hij tegen druk en pufde we samen de weeën weg. Hij begon ze te timen. De weeën kwamen om de 7 minuten en duurde ongeveer 20-30sec. Naast de rug weeën kreeg ik iedere keer een misselijkheidsgolf en riep ik steeds 'Ik moet overgeven'. Het duurde niet lang of het met liefde gemaakte broodje kwam er weer uit. Maar wauw, wat luchten dat op!

Rond 18:30 waren de weeën een stuk intenser. Ze kwamen om de 3 min en duurde bijna een minuut. Delano had al snel door dat we de verloskundige check van 21:00 niet gingen halen. Binnen een kwartier stond ze bij ons op de stoep. Ik zat op 4cm, we mochten naar het ziekenhuis!

De weg naar het ziekenhuis leek wel een eeuwigheid te duren. Het was zo lastig om een comfortabele houding te vinden tijdens het opvangen van de weeën. Uiteindelijk boog ik naar achteren half over Delano heen en hield ik de handel bij de deur vast. Voor m'n gevoel heb ik op deze manier wel meer dan 20 weeën opgevangen!

Eenmaal in het ziekenhuis ging het in een rap tempo. Het bad werd opgezet en in de tussentijd vorderde mijn ontsluiting naar een ruime 5.5cm. Ik mocht het bad in en wat was dit een fijne ontspanning. Het voelde als een gigantische kruik die om me heen zat, het maakte het opvangen van de weeën een stuk ontspannender. Delano zat naast het bad en steunde me door iedere wee. Ik hoefde niks uit te leggen, hij voelde feilloos aan wat ik nodig had. 

Na een kleine 2,5u in bad voelde ik heel erg de drang om te persen. De verloskundige checkte m'n ontsluiting en ik had al bijna volledige ontsluiting. Na 1,5u persen is hij daar, onze lieve Mason-Jay. Hij werd op m'n borst gelegd en we genoten even van ons eerste momentje samen. Helaas was er geen tijd om rustig samen bij te komen in het warme bad. Zonder dat ik het doorhad vulde het bad zich met bloed. Mason-Jay ademde ook wat moeilijk. Er werd gezegd dat dit de reden was waarom we het bad moesten verlaten. Achteraf bleek het bloed verlies de grootse zorg maar werd dit bewust niet benoemd. 

Eenmaal op het bed kreeg ik Mason-Jay terug in m'n armen en wat was ik in de wolken. Na wat stimulatie kwam Mason-Jay zijn ademhaling goed op gang. Ondertussen duwde de verloskundige op m'n buik en vroeg me om mee te persen. De placenta bleek half los te hangen en in minder dan een uur tijd was ik al bijna 1.5L bloed verloren. Ik was zo gefocust op Mason-Jay dat ik niet doorhad hoe snel de tijd ging. De verloskundige probeerde me uit te leggen wat er gaande was. Ik weet nog dat ik tegen haar zei 'Joh, geef het even wat tijd. De placenta komt van zelf wel los'. Ik zat zo in m'n bubbel met m'n kersverse baby op m'n borst dat ik me totaal van geen kwaad bewust was. De verloskundige bereidde me voor dat er straks een aantal artsen binnen zouden komen. Voor ik het wist was dit zo. Alles werd gereed gemaakt om naar de OK te gaan. Maar eerst werd er nog een paar keer met grof geweld op m'n buik geduwd om de placenta toch nog los te krijgen. Het mocht helaas niet baten. Mason-Jay werd van m'n borst afgehaald en ik werd in een rap tempo naar de OK gereden. Delano bleef compleet in shock achter met onze kleine man.. 

De verloskundige moest van de gynaecoloog de hele weg naar de OK mijn buik masseren. Ik zie nog goed het beeld van haar voor me. Hoe ze met moeite de snelheid van het rijdende bed probeert bij te houden en ondertussen mijn buik masseert. Ondertussen hoor ik anderen artsen roepen 'Stephanie, blijf je bij ons?'. Voor m'n gevoel ben ik niet weg gevallen maar blijkbaar zat er nog weinig leven in me. 

Eenmaal in de OK hebben ze nog één keer geprobeerd om de placenta los te krijgen. Oh wat was dit pijnlijk.. Helaas allemaal zonder succes. De placenta moest toch operatief verwijderd worden. 

Na de operatie zat ik op ruim 2.5L bloed verlies en daalde m'n HB naar 4.6. Ik zag er uit als een lijk. Geen kleur op m'n gezicht en lippen en ik was behoorlijk opgezwollen. Terug op de verloskamer hebben ze me direct een bloedtransfusie gegeven. 

Net op het moment dat ik dacht bij te kunnen komen moest het ergste van alles nog beginnen. Via het infuus werd ik nog voor 4u aan de weeën opwekkers gezet. Dat wat ik absoluut niet wilde werd toch werkelijkheid. Ik had nooit gedacht dat er ook een kans kon zijn dat je na de bevalling nog aan de weeën opwekkers zou moeten. Op dat moment voelde het alsof ik faalde. Maar het was noodzaak en een kwestie van leven en dood. Ik had al zoveel bloed verloren dat m'n baarmoeder zo snel mogelijk moest krimpen om er voor te zorgen dat ik niet nog meer bloed zou verliezen. Met m'n kind naast me in de wieg probeerde ik met m'n laatste krachten de kunstmatige weeën weg te puffen maar het lukte niet. Ik belandde in een weeën storm en kon geen seconde op adem komen. Ze gaven me een shot morfine maar dit haalde niks uit. Al snel kreeg ik nog een shot morfine en kon ik eindelijk enigzins ontspannen. Althans in m'n hoofd dan. Delano vertelde me dat m'n buik zich keihard aanspande en de weeën alsnog door gingen. Na die 4u aan de weeën opwekkers heb ik hier nog zeker 1,5e dag heftige na weeën van gehad..

Onze eerste 2 dagen van de kraamweek brachten we door in het ziekenhuis. Ik heb me alleen maar ellendig gevoeld en kon niet voor Mason-Jay zorgen. Door het lage HB kon ik helemaal niks. Na 2 dagen in het ziekenhuis bed te hebben gelegen mochten we als ik kon plassen en douchen naar huis. M'n was HB was door de bloedtransfusie gestegen naar 5,6. Een stukje hoger maar alsnog veelste laag.. Ik kon niet zelfstandig uit bed komen dus werd ik geholpen naar de douche. Het lukte me om te plassen. Ik kreeg als extra boost nog een ijzer infuus en daarna werd me gevraagd of ik naar huis wilde. Natuurlijk wilde ik dat. Dus we pakte onze spullen en gingen naar huis. Eenmaal thuis was de eerste nacht vreselijk zwaar. Naast de zorg voor Mason-Jay moest Delano ook voor mij zorgen. Ik kon namelijk nog steeds niet zelfstandig lopen of naar de wc. Na een paar dagen thuis voelde ik me eigenlijk met de dag slechter.. Ik had geen kleur op m'n gezicht, was de hele dag misselijk en had hoofdpijn die niet verdween. Delano nam contact op met de verloskundige en die regelde dat er iemand langs kwam om m'n HB nog is te checken. Helaas zat Hemelvaart hier tussen dus we hebben even moeten wachten. Maar toen de uitslag binnen was verklaarde dit alles. M'n HB was gedaald naar 4.9. We lieten Mason-Jay achter bij oma en zijn meteen aan het einde van de middag terug naar het ziekenhuis gegaan. Hier deden ze wat controles. Ze waren geschrokken van de toestand waar ik in was en regelde direct nog een bloedtransfusie. Het streven was om me zo snel mogelijk beter te laten voelen dus kozen ze er voor om de zakjes bloed in een uur naar binnen te pompen. Normaal staat er ongeveer 2/2,5u voor een zakje maar er werd ons vertelt dat bij jonge en vitale mensen je de zakjes gemakkelijk in een uur naar binnen kunt pompen. Ik ging akkoord want ik wilde me zo graag beter voelen. Het duurde uren voordat we het eerste zakje bloed ontvingen. Dit kwam doordat Mason-Jay een resus baby was en dus een andere bloedgroep heeft dan ik. Hiervoor heb ik een prik gehad met anti stoffen dus daar moest het bloed op aangepast worden. Na 6,5u kregen we pas het eerste zakje bloed. Snel werd deze aangesloten en op hoge snelheid naar binnen gepompt. Het duurde niet lang voordat m'n lichaam hier heftig op reageerde. Ik begon te trillen, kreeg vlekken over m'n hele lichaam, m'n bloeddruk en hartslag schoot omhoog. Delano drukte op de noodbel en al snel stonden alle artsen weer in de kamer. De bloedtransfusie werd direct gestopt en ik hoor de arts nog zeggen 'Hmm, ik ben er niet zo happerig op om hem opnieuw aan te zetten'. Dit maakte me direct weer wakker en ik smeekte ze om het nog is te proberen. Ik zag het nieuwe bloed echt als m'n enige red middel en ik wilde me koste wat het koste beter voelen! Delano vroeg de arts nog of deze reactie kon komen doordat het bloed zo snel naar binnen werd gepompt. Daar lag het volgens de arts niet aan. Ze zou even gaan overleggen met de gynaecoloog. Kort daarna kwam ze terug met het nieuws dat de gynaecoloog het veilig vond om de bloedtransfusie opnieuw aan te zetten. Alleen dan op halve snelheid. Delano had dus toch gelijk. Hoge snelheid van de bloedtransfusie liet m'n lichaam zo reageren.. Maar ik was blij dat hij weer aan mocht! Helaas bleef er continue een verpleegkundige op de kamer om me te observeren en ieder halfuur controles te doen. Dit was noodzaak omdat het hiervoor mis ging met de transfusie.. Hierdoor heb ik geen oog dicht gedaan die nacht. Geloof me een nacht met een newborn is nog relaxter!

Maar het was het meer dan waard want de volgende dag voelde ik me direct al een stuk beter! M'n HB is toen nog is gecheckt en ik zat toen op 6,6. Behoorlijk gestegen en dat verklaarde waarom ik me direct zoveel beter voelde! De arts is toen nog langs gekomen en heeft excuses gemaakt. Ze denken namelijk dat ik veel meer bloed ben verloren dan de 2.5L die ze hebben kunnen meten en dat we daardoor nu achter de feiten aan lopen.. Ik weet nog steeds niet hoe ik me hier precies bij moet voelen. Ergens neem ik het ze ontzettend kwalijk dat door deze fout m'n kraamweek volledig is ontnomen en ik niet voor m'n eigen kind heb kunnen zorgen... Maar ergens probeer ik het ook anders te bekijken. Ze hebben namelijk wel mijn leven gered en daar ben ik ze onwijs dankbaar voor!

* We hebben een prachtige geboorte reportage laten maken, waarin het verloop van de bevalling en de heftige nasleep te zien is. Binnenkort deel ik hier meer over op mijn instagram!