Dubbel bijzonder

2 dagen na mijn uitgerekende datum, voel ik een ‘plopje’. Mijn water was gebroken.

90% van de bevallingen begint met weeën en ik behoorde nu duidelijk tot die andere 10%. Ik wist het niet meteen, je voelt zo veel in je lijf tijdens een zwangerschap, maar het moest er toch een keer van komen.

Nadat de verloskundige bij ons thuis was geweest, was voor ons duidelijk dat we nu alleen maar hoefden te wachten op weeën en ik zou binnen 24 uur bevallen. Wat was dit raar, ik voelde me nog hartstikke goed en binnen nu en 24 uur zou onze kleine man geboren worden.

Die nacht gebeurde niets. Stiekem was ik heel blij, want die uurtjes slaap had ik toch maar mooi gehad.

Helaas gebeurde er de dag erna ook vrij weinig. De weeën kwamen wel op gang, maar niet regelmatig en duurden ook niet lang genoeg. 24 uur na het breken van mijn vliezen was er niet heel veel veranderd.

Ik moest me melden in het ziekenhuis en de verloskundigen waren nu niet meer verantwoordelijk. Ik werd medisch en kon mijn bevalplan met badbevalling op mijn buik schrijven. Dit was een flinke domper.

Eenmaal in het ziekenhuis (met vluchttas, Maxi-Cosi en de hele reutemeteut), werd er een test afgenomen om te controleren of ik een bepaalde bacterie bij me droeg.

De ochtend erna zouden ze hier de uitslag van hebben en dan mocht ik ook bellen naar het ziekenhuis om me te melden voor de bevalling.

Voor nu moesten we dus gewoon naar huis, inclusief vluchttas en lege Maxi-Cosi. Mijn weeën waren nog steeds niet regelmatig maar deden wel pijn (duh) en aangezien ik niet in bad mocht vanwege infectiegevaar, wist ik niet zo goed hoe ik deze moest opvangen of wat ik überhaupt met mezelf aan moest. Ik kreeg een inslaap tablet mee en ik mocht 2 paracetamols pakken.

Eenmaal thuis ben ik meteen naar bed gegaan in de hoop wat uurtjes slaap mee te pikken. Helaas…. Na 2,5 uur rare houdingen, weeën weg puffen en timen was Remy het ook zat. Hij belde naar het ziekenhuis en we zijn vertrokken. Als ik naar de foto’s op mijn telefoon kijk heb ik om 00:45 nog een foto gemaakt van de volle maan en de eerstvolgende foto is van Remy met Nio in zijn armen.

Ik had niet gedacht dat ik die nacht zou bevallen (beetje raar achteraf). Ik ben naar het ziekenhuis gegaan met het idee dat ik pijnstilling zou krijgen en dat we nog even lekker konden slapen tot de volgende ochtend.

In het ziekenhuis kwamen de weeën steeds sneller en had ik 4 cm ontsluiting.

Voor de pijn kreeg ik een morfine pompje en na 6 uur weeën weg puffen begon de persfase. Ik had me dit heel anders voor gesteld, sowieso omdat ik graag in bad wilde bevallen….in ieder geval níét plat in bed. Maar op dat moment maakt je dat helemaal niets meer uit. Ik was doodop omdat we een nacht hadden overgeslagen, doodop van het puffen en doodop van het persen. Na een uur persen, een knip en twee weeën verder was daar dan eindelijk onze kleine Nio. Klokslag 08:00 uur met hetzelfde geboorte gewicht als zijn mama en op de verjaardag van zijn oma. De mama van Remy, die er al 11 jaar niet meer is. Zo ongelovig als wat, maar er is toch meer tussen hemel en aarde ⭐️