Dit zijn geen krampen, dit zijn weeën!

Deel 1

3.15 uur gaf de wekker aan op mijn nachtkastje, waar ik met slaperige ogen naar keek. Ik was wakker geschrokken met hevige krampen in mijn buik. Ik was zo moe dus viel af en toe weer in slaap en schrok dan weer wakker van de pijn. Toen kwam het besef ineens: dit zijn geen krampen, dit zijn weeën!

Het was inmiddels kwart over 5 en Odette hield de tijd tussen de weeën bij. Ik hoopte eerst nog dat het bij krampen bleef maar nee, het ging zo snel! Van om de 10 minuten kwamen ze om de 4 minuten. Ik moest nodig naar de wc, ik had wat bloed verloren. “Wil je alsjeblieft de verloskundige bellen? Want het is niet goed” zei ik tegen Odette. Ik wilde het niet geloven maar toch had ik echt weeën dus belde ik mijn moeder op, hopend dat ik haar misschien niet toch onnodig wakker had gebeld. Ze schrok ervan, toen rolde de tranen over mijn wangen. “Ik denk dat ik naar Groningen moet” zei ik. De verloskundige werd gebeld en zij kwam zo snel mogelijk naar ons toe. Ze zag al aan mij dat het menens was dus ging ze mij toucheren. 1cm ontsluiting... Ze pakte direct haar telefoon en begon te bellen. Ik las al aan haar gezicht af dat het menens was. Ik hoorde haar zeggen tegen Odette, die lichtelijk in paniek raakte, dat ze een tas moest inpakken voor mij en wel zo snel mogelijk. Ik moest met de ambulance naar het UMCG. Groningen dus. De verloskundige legde mij nog uit dat het Groningen werd omdat ze daar een gespecialiseerde neonatologie afdeling hebben. Dit wist ik al en daarom was ik er al bang voor dat ik naar Groningen gestuurd zou worden maar toch hoopte ik ergens dat dat niet hoefde want het zou officieel betekenen dat mijn baby er aan komt. Ik hoopte nog dat ik gewoon wakker zou worden en het allemaal een gekke droom was geweest...

Helaas, de ambulance was er. Ik moest nu écht weg. Ik vergat Benjamin nog een kusje te geven, hij lag nog heerlijk te slapen en zijn vader kon hem gelukkig “opvangen”. Dan ga je toch met een gerust hart weg.Daar lag ik dan, in een ambulance. Super blij dat Odette mee mocht, dat verzachte de paniek een beetje. 

Ik hoorde ineens halverwege de rit allemaal sirenes, “hey, sirenes! Zijn wij dat?” “Ja, dat zijn wij” zei de ambulancebroeder. Hij ging met mij in gesprek, ik had het over Italië en natuurlijk over Odette. Af en toe kwam er een wee tussendoor, dan was ik weer even stil en even gefocust aan het puffen… De rit heeft voor mijn gevoel echt uren geduurt. Van Sneek naar Groningen is natuurlijk ook niet om de hoek maar het voelde langer als het halfuur die we gereden hadden.

Toen waren we in Groningen, ik werd naar een verloskamer gebracht en ze vroegen mij om te plassen in een potje, daarna kreeg ik zowel een uitwendige echo als een inwendige echo. Vruchtwater was normaal, hartactie was positief, mijn baarmoedermond was nog maar 3mm.

Er werd direct gestart met longrijping. Ik kreeg de vraag of ik weeënremmers wilde. Natuurlijk wilde ik die! "Hier met die remmers!!" Ik mocht nog kiezen om mee te doen aan een studie: dan was het werkelijk een verrassing of er echte weeënremmers in de spuit zaten omdat het nog niet 100% bewezen was dat weeënremmers ook daadwerkelijk de weeën remmen. “Zijn jullie gek ofzo?” zei ik. Belachelijk om te vragen of een bevallende vrouw op zo’n moment even leuk mee wil doen aan een studie. Je wilt toch al het mogelijke proberen om je kindje nog zo lang mogelijk veilig in je buik te bewaren?!

Verder kreeg ik penicilline toegediend want mijn urine had hoge ontstekingswaardes. Ze dachten aan een blaasontsteking.

“Zijn papa en mama er al? Waarom duren ze zo lang?”

Ik kreeg een infuus met de weeënremmers en er werd nog meer bloed afgenomen. Plakkertjes om mij in de gaten te houden en een CTG om mijn buik. Dat ding heb ik echt vervloekt! Bij elke wee kreeg ik een harde buik waardoor de band weer verkeerd meette en de verpleegster het weer kwam aandrukken. Auw…

Ondertussen was mama eindelijk bij me in het ziekenhuis. Het voelde écht alsof mijn baby er elk moment uit ging floepen en dat wilde ik absoluut niet zonder mama erbij! Nu was ik dus ook geruster. Toch verzette ik mij psychisch nog echt, ik wilde nog helemaal niet bevallen! Ik was er helemaal nog niet klaar voor, ik was er niet eens op voorbereid. Laat staan mijn baby. Ik was nog maar net 30 weken zwanger.

Odette zei toevallig de dag ervoor nog dat we maar een vluchttas klaar moesten zetten waarop ik lachend zei dat het daar nog veel te vroeg voor was…

De weeën werden steeds heftiger dus ik vroeg om pijnstilling. Ik had op dit moment al 6cm en ze hadden het liever niet omdat de baby wat last had van de weeën en als dat zo bleef zou ze gehaald worden d.m.v. een keizersnede. We gingen het nog even aankijken dus. Althans, zij. Ik mocht de weeën op eigen kracht verder wegpuffen. Ik was zó moe. Ik viel tussen elke wee door bijna in slaap. Ik had tenslotte ook heel slecht geslapen en na kwart over 3 helemaal niet meer. De weeën deden echt pijn en liggend kon ik ze niet verdragen. Ik besloot voorzichtig op te staan en in de stoel te gaan zitten. Dat ging beter... Daar kwam de tweede spuit met weeënremmers, de gynaecoloog kwam vertellen dat ze hopen het daarmee minstens twee dagen te kunnen rekken zodat de longrijpers goed zijn ingewerkt. Ik keek hem paniekerig aan en zei dat dat 'm niet ging worden! Ik voelde een erge druk onderin, alsof ik naar de wc moest. Ik zette mijn voeten op het bedrand en begon de druk toe te laten. “Dan heb ik liever dat je op bed gaat zitten nu”. Odette eiste dat ik weer getoucheerd werd en jahoor, volledige ontsluiting. Er kwam een heel team aan verplegers, artsen, gynaecologen en perinatologen tevoorschijn. Ze gingen allemaal om mijn bed staan. Ook werd er van alles klaargelegd. Ik weet eigenlijk niet eens meer hoe en wat precies maar ik mocht gaan persen om 12:10 uur. Ik werd heel goed begeleid door de gynaecoloog. Het hoofdje kwam er al uit, het zogenaamde zakje zat er nog heel mooi omheen dus de gynaecoloog ging deze openbreken.

Meconium.

De baby had in het vruchtwater gepoept en daar was ze dan, om 12:20 uur! 10 minuten later. Het ging zo snel! 

Daar lag ze dan. 1470 gram en 38 centimeter. Ik voelde me direct weer helemaal tiptop maar ik moest wel direct dealen met wat daar op de opvang tafel lag. Een levenloze baby en zo super klein…

“Oh nee, wat is ze klein… Het is niet goed”. Zei ik. Ik bleef er maar naar staren. Hoe ze van alles met haar deden. Ze was slap, bleek, had een traag hartritme en haar ademhaling kwam niet op gang. Er werd 5 keer lucht in haar longen geblazen maar dit hielp niet dus ze brachten een beademingsbuisje in. Daarna werd er nog 5 keer lucht in haar longen geblazen waarna de hartactie verbeterde en haar ademhaling dus ook. Haar saturatie bleef echter haken rond de 60%. Ze kreeg hiervoor zuurstof toegediend. De beademingsbuis werd verwijderd en de CPAP neus slangetjes werden ingebracht. Toen namen ze haar mee, naar de NICU.

Wordt vervolgd...