Diagnose kanker bij papa en zwanger

We hebben wat bewogen jaren achter de rug. Mijn vader sterft bijvoorbeeld op 57 jarige leeftijd in 2016 aan kanker. Een enorme klap, want ik ben een vaderskindje. Gelukkig heb ik z'n laatste dagen en nachten voor hem kunnen zorgen. Door hem sta ik vaak zo positief in het leven, hij heeft zoveel meegemaakt en klaagde nooit. Een voorbeeld voor velen! Hij word zeker nooit vergeten, maar wel heel erg gemist.

Ook heeft onze relatie het heel zwaar gehad, maar soms brengt je dat nog dichter bij elkaar en word je vooral veel sterker. 

Eindelijk, na al die jaren, hadden we het gevoel dat we alles weer een beetje op de rit hadden. We zouden het leuk vinden om nog een 3e kindje te krijgen, maar spreken ook wel af, we voelen ons compleet en mocht het niet zo zijn dan zijn we alsnog gezegend met 2 gezonde kinderen. 

En zo ging er anderhalf jaar voorbij waarin ik niet zwanger raakte. Toch is de wens stiekem best groot. In september 2020 krijg ik een miskraam, onze gevoelens gaan alle kanten op. M'n man (Johan) blijft aangeven dat het misschien weleens aan hem kan liggen. Het zit mij niet echt lekker en op 13 oktober bel ik toch de huisarts. Johan is  op zijn 18de geopereerd aan een goedaardige tumor op zijn zaadbal, precies op die plek zit nu een hard plekje.  

Hij mag diezelfde middag nog komen en er wordt een echo van zijn zaadbal gemaakt. De huisarts vertrouwt het niet helemaal, het zou natuurlijk ook littekenweefsel kunnen zijn, maar de volgende dag wordt hij verwacht in het ziekenhuis. Door corona moet hij alleen komen. Er wordt weer een echo gemaakt en bloed geprikt. Hij krijgt gelijk de uitslag en dat terwijl hij daar in z'n eentje is: zaadbalkanker. 

Hij moet nuchter blijven, want misschien kan hij diezelfde dag al geopereerd worden. Thuis krijg ik een appje van hem met alleen het woordje 'fout'. Ik weet gelijk genoeg en wil naar hem toe, maar dat mag niet. Daarna belt hij op dat er spoed tussendoor komt; hij zal de volgende dag geopereerd worden en er wordt gevraagd  of er nog een kinderwens is. Na deze operatie zal de kans op een zwangerschap er niet meer inzitten voor ons  (met een enkele uitzondering daargelaten). 

Dat is best moeilijk als je net daarvoor te horen hebt gekregen dat je kanker hebt. Er gaat van alles door je hoofd. Ik had ondertussen het hele internet al afgespeurd. We besluiten dat ons gezin compleet is, onze zoon (liam) is op dat moment 9 en onze dochter (djuna) is 6. 

Deze kanker is erg agressief en het behandeltraject zal ook heel intensief worden. We gaan dus voor zijn herstel. Ik ben echt zo bang, ik zie mezelf al alleen achter blijven met 2 kids en een baby erbij zou dat niet makkelijker maken. Het is goed zo en we gaan volledig voor Johan. We hopen dat we er op tijd bij zijn. 

Johan komt ondertussen naar huis toe, de kinderen vertellen we het gelijk. Ze vinden het verschrikkelijk. "Gaat papa dood?", vragen ze gelijk? "Net als opa?" M'n hart breekt, nu is de kanker dus ineens in ons eigen gezin. Eerst was ik zelf het kind van, en nu zijn mijn kinderen dat en zij zijn nog zoveel jonger. We besluiten wel om overal zo open en eerlijk mogelijk over te zijn met ze en ze er zoveel mogelijk bij te betrekken.

De volgende morgen gaat Johan wederom alleen naar het ziekenhuis. Eerst krijgt hij een mri-scan om eventuele uitzaaiingen op te sporen en daarna is het wachten op z'n operatie. Hij wordt pas 's avonds opgehaald. Weer de hele dag nuchter moeten blijven. Rond 23:00 uur word ik gebeld. Ik mag na lang aandringen toch even langs komen. Hij heeft alles al alleen moeten doen en dan is het toch fijn als ik even langs kom. De arts vertelt dat ze z'n zaadbal en alles eromheen met leidingen en al weggehaald hebben en dat ze hopen dat de tumormakers nu ook gaan dalen. Ik rijd gelijk even naar het ziekenhuis, fijn dat dit kon.

De volgende dag mag ik hem al ophalen. De arts komt nog vertellen  dat er op de mri-scan geen uitzaaiingen te zien zijn. Wat fijn en wat zijn we blij! Op de terugweg naar huis krijgt hij nog een flinke nabloeding. Z'n herstel duurt daardoor veel langer dan verwacht. Na 2 weken gaan we voor het eerst naar de oncoloog. Deze arts zal hem de komende 10 jaar vaak gaan zien, dus daar wordt gelijk een heel behandelplan opgesteld voor de komende jaren. Heel veel scans, longfoto's, bloedprikken en veel ziekenhuis bezoeken. De eerste 2 jaar is vooral heel belangrijk, want doordat de kanker agressief is, komt het meestal snel terug (vooral in de eerste 2 jaar). Daarna wordt de kans gelukkig steeds kleiner dat het terug komt. 

We gaan ervoor en weten dat we dit kunnen.

Maar na 3 maanden word ik geheel onverwachts toch zwanger...

Wordt vervolgd.