Deel 2 van mijn bevallings verhaal

In dit deel probeer ik jullie mee te nemen naar hoe het de afgelopen 2 weken voor ons is geweest. En ja, ik moet eerlijk toegeven: veel hiervan moet ik vertellen door appjes te lezen en foto's te bekijken. Vooral de eerste week. Er is veel langs me heen gegaan. Toen ik de kamer in werd gereden zaten mijn moeder en Jeffrey op mij te wachten. Suf van de morfine kon ik eindelijk mijn kereltje vasthouden. Ondertussen kreeg ik het gevoel terug in mijn benen van de ruggenprik. Nog steeds kon ik maar met 1 oog kijken. Ik weet nog dat mijn moeder gauw naar huis ging om een paar uur te slapen. Daar lag ik, wat voelde ik me gelukkig toen die op mijn borst lag. Hij was net een Michelin poppetje. Door al mijn vocht had hij ook vocht mee gekregen. Zijn ogen kon die helemaal niet open doen. Na dat de rust een beetje teruggekeerd was kreeg hij zijn sonde. Omdat hij nog zo jong is kan hij nog niet zelfstandig drinken. Hij is ook erg schokkerig. Hij 'maait' zo erg met zijn armpjes en hij  schrikt van elk geluidje. Dit betekend dus ook dat het voor hem zo rustig mogelijk moet blijven. Dit is ook weer een beetje het gemene ervan. Van de buitenkant ziet hij eruit als een baby die voldragen is tot 40 weken, maar van de binnenkant ben is hij een prematuur. En hier vergis je je snel in.  Om 7 uur heb ik iedereen op de hoogte gesteld van de geboorte. Ik had niks laten weten, dat vond ik het mooiste. Daarna heb ik onze dochter gebeld. Zij wist natuurlijk al iets, de avond ervoor is ze zo uit haar slaap gehaald en naar mijn zus gebracht. Jeffrey had verteld dat haar broertje geboren ging worden (omdat we dachten dat mijn vliezen gebroken waren). Gelukkig heeft mijn zus haar reactie gefilmd toen ik haar belde want ik weet hier helaas niks meer van. Een week later heb ik het filmpje pas gezien. Wat was ze trots! Rond een uur of 11 kwam ze samen met mijn moeder naar het ziekenhuis. Ze bracht zelfgemaakte chocolaatjes mee met een gedichtje. Ook dit is gelukkig gefilmd. Ik zelf zat nog steeds aan het zuurstof. Het vocht zat nog overal, ook in mijn longen. Omdat Lowen het al die tijd zo goed heeft gehad in mijn buik word zijn glucose in de gaten gehouden door elke dag zijn glucose te meten. Dit omdat ik diabetes type 1 heb. Dit word via zijn hakje gedaan. Daar prikken ze dan een klein naaldje in zodat ze bloed van hem kunnen krijgen. Zijn vingertjes zijn hier nog veel te klein en te dun voor. Hij zit wel aan de lage kant steeds, hij is begonnen met 2.1 en op de 4e dag zat ie eindelijk op de 5. De dagen erna bleef hij gelukkig op 5 zitten. Op dag 3 zagen ze dat hij een beetje geel begon te worden. Dit betekend dat zijn lever nog niet helemaal werkt zoals het hoort. Weer werd hij geprikt in zijn hakje. Dit keer hadden ze iets meer druppels bloed nodig want dit ging in een buisje. Soms duurde dit wel 10 minuten, dan kwam er te weinig bloed uit. Van het drukken op zijn hakje had ie soms helemaal blauwe voetjes. En toch hield ie zich sterk en bleef gewoon doorslapen, knap he? De volgende dag vertelden ze ons dat hij net boven de grens zat met geelzucht. 240 is de grens en hij zat op 242. Hij werd op een blauwe lamp gelegd. Ook kreeg hij een 'brilletje' op voor de felheid van de lamp. Telkens als we hem vast wouden houden moest dat met lamp en al. Dit was helemaal niet fijn maar voor hem wel beter. Door de warmte van de lamp kreeg hij allemaal vlekjes en warmte pukkeltjes. Gelukkig kwam dit vaker voor. 2 dagen heeft hij op de lamp gelegen, toen mocht ie er vanaf. Ook ligt hij aan een monitor. Hierop word in de gaten gehouden hoe zijn saturatie, hartslag en ademhaling is. Vaak als hij in diepe slaap is of bij ons ligt, zakt zijn saturatie en krijgt hij een oppervlakkige ademhaling. Hierdoor hebben ze besloten om hem toch een beetje te ondersteunen met zuurstof. Hij kreeg een soort brilletje in zijn neus, dit noemen ze lowflow. Ik kan door alle plakkertjes zijn lieve gezichtje niet eens meer goed zien. Bezoek werd beperkt, het was voor hem veel te veel en ik moest ook eerst opknappen. De 3e dag mocht ik proberen te douchen. Dit ging eigenlijk best goed. Na de tijd werd ik wel licht in mijn hoofd en kreeg ik oorsuizen. Dit heeft een paar dagen aangehouden. Steeds als ik naar de wc was geweest moest ik maken dat ik weer kwam te liggen. Dit kwam ook door mijn veel te hoge bloeddruk. Hier slik ik ook nog steeds tabletten voor.  Ook heb ik een dag na de bevalling 2 liter bloed gekregen, ik had een veel te laag HB. Lily-Rose kwam weer langs en ze had geluk. Ze mocht hem vasthouden! Dan slik je je tranen wel even in als je je 2 kinderen zo ziet zitten. Wat was ze trots. Er werd een foto gemaakt en die hebben ze voor mij opgehangen aan een bord. De dagen erna is het mij teveel geworden allemaal. Het besef kwam steeds meer hoe alles gegaan was. Hoe ziek ik geweest ben. Dat ik geen gewone kraamtijd kreeg. Dat we er nog lang niet zijn met Lowen. Die vreselijke keizersnede. Hoe ik me daar heb gevoeld. Ook als ik langs de recovery loop, krijg ik kippenvel en komt alles weer omhoog. En ook wat Lowen al mee heeft moeten maken. De spanning, de onzekerheid en dat ik mijn dochter zo weinig kon zien. Ik zeg niet dat ik dat het ergste vond maar dit heeft mij echt aangegrepen. Elke keer als ik naar haar foto keek kwamen de tranen weer. Het idee dat ik haar misschien wel tekort had gedaan, dat ze niet bij mij kon zijn en dat ik nu alle aandacht bij haar broertje had. Ze is overigens nog nooit zolang zonder mij geweest en ik niet zonder haar. Want ondertussen lig ik hier al een maand. Elke avond huilde ik mezelf in slaap. Ik voelde me zo'n wrak. Dit had niks meer met kraamtranen te maken dacht ik. Dus schakelde ik maatschappelijk werk in. En elke keer als ze hier geweest was en ze dan weer naar huis moest vond ik zo erg. Op een middag lag ze naast me in bed en ik legde mijn hoofd op haar schouder en begon ik te huilen. Ze keek me een keer aan en vroeg waarom ik huilde. Ik vertelde haar dat ik haar zo miste. Toen zei ze zo nuchter: muk hier sloapn? Dan veranderen je tranen gelukkig in een lach. Maar na een paar dagen werd zij ook verdrietig. Ze wou bij me blijven en snapte niet waarom we nog steeds niet naar huis heen mochten. Dan veegde ik haar traantjes weg en zei ik niet huilen anders moet mama ook weer huilen. Dit typ ik dan ook echt niet zonder weer tranen te laten vallen. Gelukkig ging het wel gauw weer beter met haar. Als ze dan naar huis ging moest ik haar beloven om niet te huilen. En als ik dan echt wou huilen dan mocht ik dat, dan mocht ik het laten stromen zei ze dan. (haha)  Gelukkig betrokken de zusters haar echt overal bij. Ze kreeg een koffertje met alles erin wat de zusters ook gebruiken bij Lowen. Incl een pop zodat zij hetzelfde kon doen. Ook kreeg ze haar grote zussen diploma. Ze kon goed helpen en weet ook zeker dat ik straks thuis weinig hoef te doen. Ook omdat ik nog steeds mijn rust moet nemen. Voor de rest werd het lichamelijk gelukkig wel beter. Toen ik zover was om even naar beneden te gaan zat ik in een rolstoel maar sinds deze week heb ik eindelijk de energie om zelf te lopen. Ik ben voor de zwangerschap begonnen met een gewicht van 64. Aan het einde van de zwangerschap woog ik 86, door al het vocht. Precies een week later wou de zuster mij is wegen. Ik zat weer op 67 kilo! 20 kilo kwijt waaronder het meeste gewicht aan vocht was! ik had weer enkels, normale benen en mijn gezicht was niet meer zo dik. Lowen deed het gelukkig ook stukken beter. Hij mocht de week erop al van couveuse naar een gewoon bedje. Hij hield zich goed op temperatuur. En eindelijk was daar de dag. 19 juli, mocht hij van het zuurstof. Dit was ook de dag dat hij voor het eerst in badje mocht. Ze sloten hem aan op de saturatie en die stond op 97! Deze week ging het met mij ook erg goed, ik mocht zelfs een nachtje thuis slapen met Lily-Rose. Wat hebben we genoten. Lowen groeit goed en zit alweer boven zijn geboortegewicht. Ik geef borstvoeding, zelf drinken lukt hem helaas nog niet goed. Aanhappen lukt hem aardig, hij drinkt dan een paar slokken en valt dan al snel in slaap. Dit kost hem nog teveel energie. Ik kolf het dan voor hem af en dat krijgt hij dan via zijn sonde. En ik zal eerlijk toegeven: Het is verschrikkelijk. Veel last van stuwing en pijnlijke borsten door overproductie. Ik hoop dat ik het voor hem nog een tijdje vol kan houden. We hebben nu wel geleerd hoe we hem drinken moeten geven via de sonde. Als we naar huis mogen gaat hij mee met sonde. Zo gauw hij geen dipjes meer laat zien in zijn saturatie en ademhaling mag hij van de monitor en als hij een paar cc kan drinken uit de borst mogen we naar huis! Voor de rest is het echt leven met de dag en bekijken we per dag of we vooruit gaan of toch weer een stapje achteruit. Tot nu toe maken we alleen stapjes vooruit maar hebben er ook zeker een paar achteruit moeten doen.