Snap
  • levenloosgeboren
  • verdriet
  • bevallen

Deel 2: Bevallen van mijn overleden dochter..

Ik vertelde dat ik na de ruggenprik weg viel, weg van de wrede wereld.

Mijn bloeddruk daalde naar 79/40, veel te laag!

Voor ik het wist was mijn bed plat gelegd en stonden er ineens een hele hoop meer mensen om me heen en zaten aan me te werken. De verdoving zat dus toch echt niet goed, veel te hoog en de bloeddruk was gezakt naar 79/40… veel te laag! Ik kwam weer wat bij en kon de code van mijn telefoon doorgeven. Ze moesten namelijk Robin bellen want die was even gaan roken… ik was inmiddels weer aan het huilen.. dit wilde ik niet. 

Meteen werd ik terug gereden naar de anesthesisten die klaar stonden om mij medicijnen te geven die de ruggenprik zou moeten laten zakken en dan konden we opnieuw beginnen. Jeetje zeg… wat een gedoe., en wat duurt het lang.. ik wil dit allemaal achter de rug hebben. Ik wil ons meisje zien.. haar nog vast houden… deze nachtmerrie vergeten.

De anesthesist keek naar m’n oog en zag dat deze hing.. en het feit dat het zo mis ging verbaasde haar.. ze vond me een zeldzaam geval. Helaas. Heb ik natuurlijk weer.

Alles ging goed, m’n bloeddruk bleef stabiel en we mochten weer naar boven, naar onze kamer. Hier moesten we in de gaten houden of de verdoving tot onder mijn borst zou zakken. Het duurde lang!! Maar eindelijk was daar het moment.. het was gezakt. Ik kreeg weer wat toegevoegd zodat de ruggenprik weer zijn werk zou gaan doen 

Je raad het al.. alleen links weer. Rechts voelde ik nog alles je kon zo een lijn precies door het midden trekken. Links gevoelloos, rechts normaal.

Ik vroeg of ze er nog wat mee konden doen.. ze konden me een bolus geven, weet eigenlijk niet precies wat het is.. maar ik denk een soort booster.. die kreeg ik dus ook en dan moest ik op m’n zij blijven liggen in de hoop dat de verdoving daarnaartoe zou gaan ofzo. Het werkte niet… natuurlijk niet.. dus ik vroeg of ze nou toch maar gewoon net de weeënopwekkers konden beginnen want ik vond het veel te lang duren… we hadden inmiddels ons avond eten gekregen! 

Nog steeds maar 3cm

Ik kreeg de weeënopwekkers en moest nog gewoon lekker op m’n zij blijven liggen… de weeën werden in de gaten gehouden ivm een eerdere keizersnee. Teveel weeën zouden gevaarlijk kunnen zijn ivm het oude litteken in de baarmoeder. Nou de weeën kwamen steeds vaker.. en ze werden best pittig! De verpleegkundige kwam bij ons zitten omdat ze op de monitor zag dat ik wat druk er achter kreeg.. dat had ik zelf nog niet zo door! Wel dat ze nogal pijnlijk waren en dat terwijl ik alleen de rechterkant voel! Ik vroeg aan der of ze nog even de arts kon bellen om te vragen of ze nog wat kon regelen met de anesthesist voor de ruggeprik om het toch te laten werken, ook rechts. Als ik nog de hele nacht zo door moet. Dat trek ik niet. De weeën werden heftig en ik moest ze echt even weg puffen. Ze kwamen nu elke minuut, of misschien zat er niet eens meer een minuut tussen. 6 of 7 weeën en ik voelde ineens die druk. Ik vroeg of ik een beetje mocht mee duwen. Ja dat mocht. En ik dacht nog, rond 6 uur had ik nog 3cm… dit zal wel niks zijn. 

Precies toen we dus te eten kregen, kwam de verloskundige ook nog even kijken hoeveel ontsluiting ik nu heb… dat was dus nog steeds 3cm. Shit! Daar ben je nou dus al de hele nacht en dag voor bezig… ppff dit zou nachtwerk worden werd ons verteld.

Ik weet het zeker, ze komt!

Daar was de volgende wee, en ik ging een beetje mee duwen… en ja hoor, ik voelde haar hoofd!!! Ze zat in het geboorte kanaal! Ik wist het zeker!! De verpleegkundige zat nog naast ons en ze zei ‘nou, als dat zo is dat ben je wel heeeel erg snel gegaan ineens!’

Ik ging op m’n rug liggen en ze ging even kijken of ik gelijk had. ‘ja meid, je hebt gelijk! Ik zie der al!’

Toen schoot ik in paniek. Pure angst… wat gaan we aantreffen.. kan ik naar haar kijken of doet het te veel pijn.. Ik begon te huilen, te praten… ik weet het niet meer maar het gevoel van angst kwam op dat moment heel erg naar boven. De volgende wee en haar hoofdje stond al.

Het wachten op de volgende wee leek wel een eeuwigheid te duren! Ik lag in Robin zijn armen… in paniek en ik voelde dat Robin ook de angst er in had zitten… daar was de wee eindelijk… ik zette het op een persen en voelde haar hoofd eruit gaan… de verloskundige zei doe maar rustig aan, rustig aan…. maar nee! ze moest er nu uit komen! en ik zette alles op alles en daar was ze… ons levenloze meisje was geboren…. In 2 minuten. 

24-11-2022 om 19:12 is Josie May geboren.

Verdriet en blijdschap lagen zo dicht bij elkaar deze avond. We zijn toch weer trotste ouders geworden, maar hebben zo veel verdriet. 

Josie May was er maar ze huilde niet. Ze bewoog niet. Ze was stil. Stil geboren. Oorverdovend stil. 

Josie was nog warm en hier hebben wij nog van kunnen genieten. We hebben haar zo veel mogelijk vastgehouden.

Ze is zo mooi en lijkt heel erg op haar broer en zus. 

Trending op Mamaplaats: Mijn bonuskinderen willen niet meer naar hun eigen mama

9 maanden geleden

Heel veel sterkte.Ik leef met jullie mee.Ik heb 30 jaar geleden ook mee gemaakt

9 maanden geleden

Weet hoe het voelt.Al voelt het op dit moment niet zo maar er komt weer een tijd dat je kunt lachen.

9 maanden geleden

Enorm veel sterkte met dit verlies

9 maanden geleden

Enorm veel sterkte

10 maanden geleden

Heel veel sterkte