De vroeggeboorte van ons meisje

 Vandaag was een gewone dag met een extra controle in het ziekenhuis. 3 weken geleden met de 28 weken echo had ik weinig vruchtwater en een hoge bloeddruk en werd ik door de verloskundige doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een extra controle. In het ziekenhuis was toen mijn bloeddruk weer volgens de norm, dus er werd nog even aan mijn buik gevoeld en ik mocht over 3 weken terug komen voor een vervolg echo.

We waren net heerlijk een weekend naar Texel geweest, ik moest rust houden dus we dachten we gaan nog even lekker samen weg. Maandags weer thuis en woensdag 16 juni de controle in het ziekenhuis.

Ik ging alleen naar het ziekenhuis. Toen we met 28 weken doorgestuurd werden mocht mijn man niet mee tijdens de afspraak, door corona, en moest in het restaurant wachten tot ik klaar was. Dus ach het was een controle ik ging wel even alleen. Niet wetende dat deze dag onze wereld op zijn kop zou zetten.

In het ziekenhuis werd de echo gemaakt en het gezicht van degene die de echo maakte liet niet veel goeds zien. Ik vroeg wat er aan de hand was, maar zij mocht hier niks over zeggen. Ik moest weer even op de gang wachten op de gynacoloog.

De gynacoloog riep me binnen en gaf meteen aan dat het niet goed was. Ons meisje was vergeleken met de 28 weken echo niet gegroeid en er zat vrijwel geen vruchtwater meer in mijn buik. Ik moest meteen opgenomen worden in het ziekenhuis. Nou daar zit je dan... Helemaal alleen, want door die k*t corona mocht mijn man niet met me mee. Ik vroeg nog of ik daar bij haar mijn man mocht bellen, maar hier was geen tijd voor. Ze wees me waar ik naar boven moest en op welke verdieping ik mij moest melden. Onderweg kon ik mijn man wel even bellen. Al lopend naar de lift heb ik dus mijn man gebeld, maar de grond zakt onder je voeten vandaan. Hoe onmenselijk is dit, eerst al slecht nieuws te horen krijgen, en dan al lopend naar boven, helemaal alleen je man moeten bellen. Ik kon natuurlijk geen woord uitbrengen, maar hij wist waar ik was en zei meteen: Ik kom eraan!

Toen naar de lift op naar boven, mijn tranen gedroogd en me melden bij de balie. Ik werd gelukkig wel meteen goed opgevangen. De verpleegkundige zag ook meteen dat het eigenlijk niet ging en gaf me (ondanks de coronaregels) een knuffel. Ze was zo lief, ik brak weer en was compleet overstuur.

Ik moest meteen urine inleveren en ze kwamen bloedprikken. Ook werd ik op het bed geïnstalleerd en werd de CTG aangesloten.

Na een tijdje kwam de arts binnen, ze had uitslagen binnen. Gelukkig kwam op dat moment ook mijn man binnen. Ik had zwangerschapsvergiftiging. Onze kleine meid leed er nu nog niet onder, maar we moesten er wel rekening mee houden dat ze binnen nu en 2 weken geboren zou worden.

Omdat ik pas 30 weken en 6 dagen zwanger was werd er overlegd met het WKZ. Na dit overleg kwam de gynacoloog weer bij me en ze zei dat ik overgeplaatst ging worden naar het WKZ. Op dat moment hadden we nog het idee dat de kleine het nog goed had in mijn buik en ik dacht dat ik wel met mijn man naar het WKZ kon gaan in de auto. Dit mocht niet meer, ik werd met een ambulance vervoerd. Ik stuurde mijn man even naar huis om te gaan douchen, want ja zo'n bestelde ambulance kan best wel even duren als het geen spoed is. In mijn eigen werk als verpleegkundige moeten we soms lang wachten op een ambulance als het geen spoed rit is, dus ik dacht dat we nog tijd genoeg hadden.

Nog geen half uur later kwamen de ambulance medewerkers met brandcard mijn kamer op lopen. Oke dacht ik, dit is toch meer spoed dan ik denk... Mijn man gebeld dat de ambu er was en hij dus wel een beetje op moest schieten met naar utrecht toe komen.

Eenmaal aangekomen bij het WKZ maakte de ambulance broeder nog een grapje, het was die dag 30 graden, nu nog even snel genieten van het zonnetje zei hij. De mensen van de ambulance waren zo lief en speelden zo goed in op mij op dat moment. Echt onbetaalbaar, zo fijn was dat.

Ik werd overgedragen aan het WKZ. De verpleegkundige ving mij op, ik weet nog precies hoe ze heet. Ze waren ook hier weer zo rustig en lief. Ik weet nog dat het half 6 was toen ik aangesloten werd aan de CTG. Ook kwam de gynacoloog binnen no time binnen. Ook van haar weet ik nog precies wie ze was. Ze was nog in opleiding, maar ze was zo eerlijk en kundig. Ze zeiden meteen waar het op stond, die duidelijk was eng maar ook heel erg fijn.

Ook hier moest ik meteen urine inleveren en bloedprikken, ze wilden nog een keer alle waardes controleren.

Na een half uur kwam de gynacoloog weer binnen, ze was niet tevreden met de CTG. In het uur daarna kwam ze nog 2x. De laatste keer kwam ze vertellen dat ze me zo niet de nacht in wilde laten gaan, ik denk dat het toen ongeveer kwart over 7 was.

Om kwart voor 8 kwam er ineens een andere gynacoloog binnen. Hij ging naast me zitten, maar was heel duidelijk. Ons meisje moest gehaald worden, veel tijd om het uit te leggen had hij niet want het had haast gaf hij aan. Mijn placenta en navelstreng zaten op hun reserve, en ze konden ons meisje beter behandelen buiten mijn buik. Onderweg naar de OK heeft hij nog wat dingen uitgelegd over hoe alles zou gaan. We werden al opgewacht door de anesthesie, zij zouden mijn ruggenprik gaan geven en mij in de gaten houden tijdens de operatie. Omdat ons meisje zo klein was kreeg ik een lagere dosis van de verdoving, omdat het anders teveel bij haar kon komen.

De ruggenprik werd gegeven, en ik vroeg nog wanneer komt die prik. Maar toen was het dus al gebeurd, zo bang als ik van tevoren was zo weinig heb ik ervan gevoeld. Daarna gaat alles in een sneltrein vaart. Je wordt op de tafel gelegd en binnen no time hebben ze je buik open.

Toen ze eventjes bezig waren en ze flink aan het duwen waren om ons meisje uit mijn buik te halen ging mijn bloeddruk weer omhoog. Hier kreeg ik medicatie voor, maar hier werd ik zo onwijs beroerd van. Dus weer andere medicatie. Ook begon ik toch ineens veel pijn te voelen van al dat geduw in mijn buik, meer dan dat ik hoorde te voelen. Ik heb ook ergens AU! geroepen, waarop de anesthesist ingreep en door had dat ik meer voelde dan dat ik zou moeten voelen. Er werd overlegd, ze hadden ons meisje er bijna uit. Dus het was even doorbijten, of alles even stil leggen en extra verdoven. Ik koos voor het eerste. Ik had nu toch al pijn. Maar op dat moment voel je je wel alsof je in een slechte film bent beland. Het gaat allemaal zo snel en onverwachts, je hele wereld staat op zijn kop.

Om 20,10u is onze dochter Tess geboren. Ze had een redelijk goede start, moest wel meteen met de artsen mee naar de kamer naast ons om nagekeken en geholpen te worden. Mijn man ging met haar mee. Ik kon de mensen in de andere kamer zien, het was een glazen deur. Maar veel wijzer werd ik er niet van. Na een half uurtje waren ze klaar met mij, Mijn buik was weer dicht. Ook lag Tess op dat moment in en couveuse en ze werd naar de Neonatale Intensive Care (NICU) gebracht.

Ze kwamen nog even met de couveuse naast mij staan zodat ik kon kijken, ik deed mijn best maar zag eigenlijk niks. Alles in mijn hoofd was ook echt nog een waas, want wat was er nou allemaal gebeurd in dat half uurtje? Ingmar ging met Tess mee naar de IC en ik werd naar de uitslaapkamer gebracht, hier kreeg ik een morfine pomp voor de pijn. Toen de pijn iets gezakt was werd ik weer naar de afdeling gebracht, waar de verpleegkundige die mij die middag had opgevangen mij weer op stond te wachten. Wat was ik blij om een 'bekend' gezicht te zien.

Helaas door de zwangerschapsvergiftiging bleef mijn bloeddruk hoog, zo hoog dat ze mij niet over de gang mochten vervoeren om bij mijn dochter te gaan. Gelukkig kwam mijn man wel vrij snel daarna naar mij toe.

Zo onwerkelijk wat er die dag en avond allemaal gebeurd is, ik heb zoveel gehuild en kon het allemaal niet bevatten. Heb mijn familie en vriendinnen gesproken en kon eigenlijk alleen maar huilen.

Na meerdere keren bloeddruk meten, was eindelijk om half 1 in de nacht mijn bloeddruk onder de grens en mocht ik haar mijn dochter toe. Ik werd met ben en al naar de NICU gebracht en naast Tess haar couveuse gereden. Zo onwerkelijk dat dit onze dochter was, zo'n piepklein mensje. Met al die snoeren en slangen aan haar lijfje. En die monitor met allemaal verschillende piepjes en geluidjes. Gelukkig deed zij het op dat moment goed, een kleine vechter was het! Maar echt het besef dat dit mijn dochter was had ik eigenlijk niet.

Na een uurtje werd ik weer opgehaald, want ik moest ook rusten. Ik had immers ook een zware buikoperatie gehad. Slapen heb ik die nacht niet gedaan. Er spookte van alles door mijn hoofd. Gelukkig werd ik s' ochtends vroeg alweer heel vroeg even naar Tess gebracht, de nachtzuster leefde zo met me mee dat ze dit geregeld had. Ze had zelfs midden in de nacht ijsklontjes voor me gehaald omdat ik zoveel zin had in een glas cola, die kleine dingen en die liefde zijn zo ontzettend belangrijk. Daar ben ik haar tot op de dag van vandaag dankbaar voor.

Tot zover deze dag, 16 juni. De geboorte van onze mooie sterke dochter Tess Rikki. Onze stoere kleine kanjer. Wordt vervolgd.

Ik schrijf dit nu een jaar later op, en gelukkig kan ik dit nu doen zonder hier compleet overstuur van te raken. Mede door de goede therapie die ik gehad heb met EMDR om mijn trauma te verwerken en mijn PTSS te behandelen. Ik ben blij dat ik zover ben gekomen dat ik dit nu kan en dit met jullie kan delen op deze manier. In mijn volgende blogs meer over ons verhaal en ons sterke meisje.

Xx