De uitgerekende datum

19 januari plan ik een los consult in bij Rianne van Zuiver zwanger. Ik heb het mentaal lastig en ik wil zo graag die thuisbevalling, maar het afwachten is pittig. We hebben een goed gesprek en ik kan het weer iets beter loslaten. Elke dag leg ik het opnieuw in Gods hand. Ik kom de week goed door en dan breekt 26 januari aan.  

Vandaag is de uitgerekende datum. Als ik wakker wordt voel ik dat het goed is geweest zo. De baby mag komen. Nu voel ik hem bewegen, volgende week weet ik niet. Aan de ene kant wil ik nog steeds vol vertrouwen afwachten, maar de andere kant is er ook.

Ik ben trots dat het me gelukt is om tot deze datum te wachten.  Ik bel de verloskundige met de vraag om een ballonnetje in de hoop dat de vliezen gebroken kunnen worden en ik alsnog thuis kan bevallen. Tig ziekenhuizen worden gebeld maar helaas wil, op één ziekenhuis na, niemand meewerken aan dat plan en wordt de zorg dan volledig overgenomen door het ziekenhuis. Sowieso is er ook nergens plek op dat moment en wordt het dan altijd pas na het weekend. Teleurgesteld blijf ik achter en ga ik samen met mijn man de opties nog een keer na. 

De volgende dag laten we de verloskundige weten dat ik ingestuurd wil worden voor een ctg in de hoop dat vandaaruit er wel wat gaat gebeuren. De verloskundige (echt een topper) doet nog een goed woordje voor me en ik rij zelf naar het ziekenhuis. Voor de zekerheid neem ik de "vluchtkoffer" mee. 

Tijdens de zwangerschap heb ik me mega goed voorbereid met de BAEB cursus van Nira van Dijk en daardoor kan ik heel bewust deze keuze maken en weet ik dat ik ook in het ziekenhuis een mooie bevalling kan hebben. Ik hoop in de toekomst zeker nog een keer thuis te bevallen als het ons gegeven wordt, maar voor nu is dit de beste keus voor mij en sta ik er ook helemaal achter om toch ingeleid te worden.

Mijn man heeft die dag cursus in Amsterdam dus die is er niet bij. 

Het ctg is goed en de gynaecoloog komt langs met goed nieuws. Ze zegt "ik heb je dossier gelezen en we gaan je helpen". Die zag ik even niet aankomen, maar zo blij dat ik eindelijk gehoord word! 

Ik heb 2 cm ontsluiting en ze kunnen dan ook de vliezen breken, alleen wel pas als mijn man er is omdat de verwachting is dat het snel kan gaan. Ik bel mijn man dat hij moet komen omdat ik ingeleid ga ik worden. Hij rijdt eerst nog langs huis om de maxicosi op te halen, die was ik vergeten. Hij bindt hem achterop de motor en komt dan naar het ziekenhuis.

Ik wilde eigenlijk even afwachten wat mijn lichaam deed na het breken van de vliezen, maar doordat de kleine nog niet goed ingedaald is besluiten we om wel direct met de weeën opwekkers te starten zodat als die goed op gang zijn ik wel bewegingsvrijheid heb wat ik belangrijk vond.

Na 5 kwartier komt de fotograaf binnen en zijn mijn weeën ook goed op gang. Ik sta veel naast het bed heen en weer te wiegen. Even ga ik het nog weer op bed proberen, maar ik verkramp dan tijdens de weeën dus ik ga vrij snel weer naast het bed staan. De weeën volgen elkaar steeds sneller op. Ondertussen wordt het bad opgezet en gevuld door de verloskundige en mijn man. Wanneer ze het infuus na een half uur op 4.8 opnieuw willen ophogen geef ik aan dat dat niet nodig is en dus blijft hij op 4.8 staan. Vanaf hier gaat het infuus steeds weer een stukje lager en uiteindelijk ook uit. Zo fijn dat mijn lichaam het zelf oppakt.

Die weeënstorm vind ik fijn, zo heb ik geen tijd voor de omgeving, raak volledig in mijzelf en het gaat lekker vlot. De weeën zijn pittig maar ik houd van het proces en geef me er aan over. Ik wil graag in bad en ook al is die nog niet helemaal gevuld ik voel dat het tijd is en ga er gewoon in. Heerlijk dat warme water! Ik zit er nog maar net in wanneer ik persdrang krijg. Alleen de verloskundige is op de kamer, de verpleegkundige was even met iemand anders mee. Snel wordt er een andere verpleegkundige opgeroepen. Ik krijg hier verder niks van mee gelukkig en kan me helemaal focussen op de geboorte van de kleine man. Tijdens de eerste perswee wordt het hoofd al geboren en op eigen kracht pers ik daarna zijn lijfje eruit omdat dat beter voor hem was op dat moment.

Daar is hij dan, ons  wondertje, ons derde kindje! Na een klein huiltje is hij stil, maar al snel begint hij gelukkig hard te huilen. Wow wat een helende bevalling was dit! Zo dankbaar!