De tweede bevalling.

Ook deze keer ben ik overtijd. Ik voel de spanning al voor het inleiden. Mijn verloskundige zegt dat ze tegenwoordig bij 41 weken +6 dagen mijn vliezen mag breken. Of ik dit wil? Nou heel graag!!

Zo gezegd, zo gedaan ... Nienke gaat alvast naar oma en mijn vliezen worden met een haakje kapot gemaakt (niet heel prettig). En ja hoor, ik krijg weeën! Ze bouwen rustig op. Jongens wat anders dan vorige keer, ik kan dit.

De verloskundige komt over 3 uur weer kijken. Ik ben even onder de douche gegaan om te helpen met de weeën opvangen. Heerlijk dat warme water. En steeds moet ik maar weer denken aan hoe anders dit is dan bij Nienke. Daar lag ik vast op een bed, ik kon geen kant op.

Als de verloskundige komt en heb heb 4cm ontsluiting...dat gaat goed. Ze komt over een uur weer. 

Langzaamaan worden de weeën wat pittiger, maar dit is nog steeds wel op te vangen. En als de verloskundige komt, mag ik me gaan voorbereiden om naar het ziekenhuis te gaan. Whoehoe ... het eind komt in zicht.

Alleen is er geen plek in de ziekenhuizen in de nabij gelegen stad...dus dan maar wat verder weg. Ook daar zijn de verloskamers vol (wat is er toch vandaag?), maar er is nog wel een privékamer vrij op de verpleegafdeling. Daar zou ik naar toe mogen als ik echt in het ziekenhuis wil bevallen...eh...ja!!! Ik wil echt niet thuis bevallen.

Zo rijden we 3 kwartier (met weeën in de auto is niet voor herhaling vatbaar!) naar het ziekenhuis. Maxicosi en koffer mee.

Wat ben ik blij met mijn verloskundige...ze regelt alles en brengt ons naar de kamer. Op een gegeven moment trekken mijn weeën in mijn linkerheup. Oh, wat doet dit zeer!! Alsof er een mes in rondgedraaid wordt. Ik wil nu pijnstilling!!

De verloskundige kijkt en ziet dat ik op 8,5cm zit. Als ik nu de anesthesist ga regelen, is hij nooit op tijd. Het is enorm druk en je bent er nu bijna. Je kan dit!

Ik kan dit?! Ik wil dit niet!

Maar ze heeft gelijk, want binnen 50 minuten (3x persen) is ons meisje geboren. Geen knip, geen enorme scheuren... Of ik de vrachtzaken de placenta wil zien, want die zijn er zo mooi uitgekomen....nou, nee..bedankt. (Denk hier een heel vies gezicht bij). Ik ben niet zo van het kijken naar dat soort dingen. 

Ze is echt Hollands welvaren: 56 cm en 4507 gram. Ook haar leg ik gelijk aan (net als bij Nienke) en ze drinkt meteen goed ... dat is fijn.

Zo staan we 1,5 uur na de geboorte weer buiten om naar huis te gaan. (Wat trouwens ook niet heel lekker is na een bevalling)

***

Thuisgekomen is het eerste wat ik hoor: 'mijn zusje is er, mijn zusje is er!' Nienke is heel blij met haar zusje. Zo schattig. De ouders van Dave en die van mij zitten op de bank om ons wondertje te bewonderen.

Hier is ze dan: Amber!

Iedereen vindt haar geweldig... en ik? Ik zie een baby waar ik voor moet zorgen... maar weer geen golf van liefde, geen herkenning ... stiekem ben ik heel verdrietig, maar dat laten we nu natuurlijk niet zien. 

Nu is het feest!