De spoedkeizersnede van Suus

Wauw! We mogen het nog een keer meemaken: zwanger van ons tweede prinsesje!

Onze eerste dochter Elize is gebracht met een spoedkeizersnede. Na 2 dagen weeen ging het niet goed met haar in de buik en werd ze snel gehaald. Ook al weet ik dat het moest voor haar gezondheid, had ik het gevoel dat ik gefaald had. Ik ben een vrouw, dan zou ik toch normaal moeten kunnen bevallen? Daarom wilde ik heel graag dit keer natuurlijk bevallen.

's Middags 7 mei, was ik met Elize, nog net geen 3 jaar oud, de was aan het opvouwen. Mijn man Rudy, was bezig met tegels snijden voor de gang beneden. Flats! Ik was ineens aan de onderkant nat. Ik twijfelde of het urine of vruchtwater was, dus ik liep naar de wc terwijl ik ondertussen nog een plas verloor. Dit was echt wel vruchtwater. Op de wc zittend riep ik Rudy dat ik vruchtwater verloor en dat we naar het ziekenhuis moesten gaan. De baby was namelijk nog niet ingedaald en vanwege de eerdere keizersnede moest ik gelijk daarheen. Rudy pakte snel de laatste dingen bij elkaar en deed Elizes jas aan. Ik belde mijn schoonouders op voor Elize, maar zij waren aan het fietsen ergens ver weg en het duurde wel even voordat zij konden komen. Gelukkig kon Elize bij een vriendje gaan spelen in de tussentijd.

Aangekomen in het ziekenhuis werd ik aangesloten op de CTG en daar waren wat harde buiken op te zien. Ik moest sowieso blijven. Rond etenstijd 's avonds ging Rudy Elize naar mijn schoonouders brengen en daar gelijk wat eten. Ik had immers toch nog geen weeën.

10 minuten later ineens wel, dus ik belde Rudy op dat hij snel naar het ziekenhuis moest komen.

Al snel werden de weeën heftiger. Tussen 19 en 21 uur was er nauwelijks pauze tussen en deden ze echt flink pijn. Om 21 uur had ik ook al 6 cm, daarna smeekte ik om pijnstilling en ik kreeg gelukkig vrij snel een ruggenprik. Wat een opluchting! Volgens Rudy had ik wel 3 keer tegen de anesthesist gezegd dat ik van hem hield.

Ik voelde nog wel de weeën, maar het scherpe kantje was er af. Om half 1 had ik 10 cm!

Ik had alleen geen persweeën...

De ruggenprik werd uitgezet. Ik voelde flinke weeën, maar nog steeds niks geen persdrang. Toch moest ik proberen mee te persen met elke wee. Al snel kreeg ik weeënopwekkers om de persdrang op te laten komen. Dit lukte helaas niet, en samen met de verloskundige probeerde ik dan maar op eigen kracht te gaan persen. 

4 uur later, om half 5 's nachts kwam de verloskundige erachter dat het gezichtje wel erg raar lag. Het gezichtje lag namelijk voor de uitgang in plaats van de haartjes. Ze had een voorhoofdsligging. De kans dat het hoofdje zo door de bekken ging was heel klein. Ik moest op handen en voeten gaan puffen en persen in de hoop dat het hoofdje nog wat ging draaien. 

Na een half uur was ze nog steeds niet gedraaid en belden ze de gynaecoloog.  Die besloot direct tot een keizersnede.

Alles werd klaar gemaakt, maar ondertussen had ik hele sterke weeen waarmee ik niks kon behalve wegpuffen. Wat een hel! Ik had geen pauze ertussen en keerde helemaal in mijzelf om maar met de pijn om te gaan. 

Oh, ik kon de anesthesist wel zoenen toen ik eindelijk de verdoving kreeg! De keizersnede begon en ik begon al te janken voordat onze baby eruit was. Ik wilde echt geen keizersnede, maar het was niet anders. Alles voor de gezondheid en ik wilde haar zo graag zien en vasthouden! 

Het doek ging omlaag en na wat duw en trekwerk kwam ze omhoog. Ik schrok best wel. Een bloederige baby met een hele rare knobbel op haar voorhoofd door haar ligging en het persen. Ze was net een klein neushoorntje. Maar wel ons kleine neushoorntje. Suus is er! Welkom kleine lieve Suus, wat zullen wij allemaal veel van je houden!

De bobbel op haar hoofd is trouwens snel weggetrokken. Wel was ze onrustig in het begin- misschien hoofdpijn?

Nu, 3  jaar later hebben wij opnieuw de eer zwanger te zijn van prinses nummer 3. Het wordt een niet geplande keizersnede...