
De hel na de bevalling!!!
De hel na de bevalling!!!!!
Voor mij was dit echt de verschrikkelijkste tijd. Deze periode heet officieel bij de meeste gezinnen en bevallen moeders de roze wolk. Nou voor mij was dit absoluut niet het geval. Ik was er de eerste 24 uur helemaal niet bij. De medicijnen die ik via diverse infusen kreeg zorgde ervoor dat ik heel veel pijn had, maar ook heel erg suf was. Het bloed dat ik verloren had was meer dan 2 liter. Bijna de helft van wat een vrouw ongeveer in haar lichaam heeft zitten. Je begrijpt dus ook hoe ik er uit zag. Ik kon mijn telefoon niet eens vast houden. Zo slap was ik.
De eerste 24 uur heeft mijn man alle zorg voor Sophie op zich genomen. Elke 2 uur werd hij wakker om Sophie te verschonen en de voeden. Ik was niet in staat om haar vast te houden. Ik had de kracht gewoon niet. Wel probeerde ik nog te kolven omdat ik haar wel borstvoeding wilde geven. Sophie deed het geweldig. Ze dronk alles op wat haar gegeven werd. Dit deed mijn man de eerste 2 dagen via een cupje en daarna via vingervoeden. Sophie was zo klein maar mijn borsten waren veel te groot zodat zij helaas niet zelf aan de borst kon.
Mijn man heeft dit echt zo goed gedaan. Hij is echt een natuur talent. Hij wist alles te onthouden. Wanneer ze gepoept, geplast, temperatuur en voedingen had gehad. Hij wist dit allemaal zo op te noemen. Ik daar in tegen kreeg niks mee. De medicijnen die ze me gaven om mijn baarmoeder samen te laten trekken zorgde ervoor dat ik zoveel pijn had dat ik morfine kreeg om zonder pijn de dag en nacht door te komen. Maar dit zorgde er ook voor dat ik versuft raakte en dus niks mee kreeg.
Hier kon ik Sophie zelf eindelijk een voeding geven door middel van vingervoeden
Voor de bevalling was door de gynaecoloog gezegd dat Sophie in de couveuse zou komen te liggen i.v.m. haar laag geboorte gewicht. In het ziekenhuis waar wij waren was helaas geen couveuse bedje meer over waardoor wij na de bevalling overgeplaatst zouden worden naar een ander ziekenhuis. De maatstaaf die ons ziekenhuis hanteert is onder 2500 gram in de couveuse. Zoals je gelezen hebt in deze blog was zij maar 2295 gram. Ze kwamen regelmatig langs met een update wanneer wij zouden gaan. Sophie en ik moesten beide in een aparte ambulance.
De verpleging kwam na veel bellen en rondvragen er achter dat Sophie in het andere ziekenhuis ook niet in de couveuse kwam te liggen omdat daar de grens op 2200 gram ligt. Bij iedereen kwam dit als een enorme verrassing, Beide ziekenhuizen vallen onder dezelfde instelling. Je zou er dan van uit kunnen gaan dat ze dezelfde regels hanteren. Sophie zou dus in het andere ziekenhuis ook gewoon naast mij komen te liggen op de kamer zonder couveuse bed. De avond verpleging heeft dus de beslissing genomen om ons hier te houden. Sophie deed het geweldig maar ze vonden het niet nodig om al deze rompslomp te gaan doen terwijl het met mij niet echt goed ging. Mijn man en ik vonden dit echt zo fijn. We konden nu dus gewoon in onze eigen woonplaats blijven. We hebben die zelfde avond ook mijn zoon en opa en oma laten komen zodat ze eindelijk zijn zusje en hun kleindochter konden ontmoeten.
De eerste nacht na de bevalling was erg vermoeiend. Om de 2 uur moesten we wel wakker worden omdat Sophie moest drinken maar ook het apparaat die aangaf dat een medicijn op was ging om het uur wel een keer af. De verpleging hielp zoveel als ze konden. Mijn man kwam elke keer die gekke stoel uit en deed met alle plezier alles voor Sophie. Hij luisterde naar elke tip en sloeg dit ook op. Hij kon dagen later nog vertellen welk gewicht ze had op een bepaalde dag en tijdstip. Ik heb dit als iets heel bijzonders ervaren. Hij nam direct de natuurlijke rol van papa op zich. En dat staat hem zo goed.
Na de heftige nacht mocht eind van de ochtend eindelijk de ballon, die tijdens de operatie geplaatst was, eruit. Dit gingen ze stapje voor stapje doen. Ze begonnen met het verwijderen van de helft van het vocht wat ze geplaatst hadden in de ballon. Ik moest 2 uur afwachten of er geen bloedingen ontstonden. Ik ben hier echt enorm zenuwachtig voor geweest. Ik was zo bang voor bloedingen en pijn. Deze angst heb ik best lang gehouden. Ook bij thuiskomst nog. De 2 uur ging best snel voorbij. De angst werd alleen maar groter. Want de ballon moest er nog helemaal uit. Er kwamen 4 vrouwen binnen die de ballon kwamen verwijderen. 1 hield de katheter in de gaten en de andere trok stapje voor stapje het 10 meter lange lint uit mijn onderste. Door de angst trilde ik enorm. Mijn hele lichaam verstijfde ondanks dat het geen pijn deed. Maar de angst was zo groot. Het duurde even voordat het lint er uit was. Tussen door moest ik af en toe hoesten omdat het een beetje verkleefd aan mijn baarmoeder vast zat en door het hoesten deed het geen pijn als ze er aan trokken. Na 10 minuten was de ballon en alle watten er helemaal uit. Ik was erg opgelucht. Ik lag al meer dan 30 uur op bed i.v.m. de katheters. Nu was 1 er gelukkig uitgehaald. Nu de laatste nog zodat ik eindelijk kon douchen.
Sophie deed het super. Groeide elke dag een beetje en nam alle voedingen aan die haar gegeven werd. Ze is zo sterk. Sophie is tussendoor nog onder het echo apparaat geweest met haar hoofdje. Omdat ze zo klein is en haar schedel formaat ook zo klein was wilden zeker weten dat er geen infectie in haar hoofd zat. Maar ook hier was Sophie zo sterk.
Ondertussen zouden we de 2e nacht met Sophie in gaan. Mijn HB waarden waren die dag zo laag dat ik alsnog 2 zakken bloed kreeg. Ik had een waarde van 3.2
Ik baalde er zo van. Weer slangetjes aan mijn infuus. Maar ik had ze echt nodig. Ze gaven heel duidelijk aan dat ik wel het eerste uur goed in de gaten moest houden of ik niet ziek werd. Je krijgt namelijk wel iemand anders zijn bloed in je lichaam. Gelukkig ging alles goed. De volgende ochtend had ik alweer een waarde van 4.9. Vanaf nu moest mijn lichaam het zelf gaan doen. Dit kon nog wel eens weken gaan doen duren.
Op dag 3 mocht eindelijk de blaas katheter eruit. Er was een kans dat we eindelijk naar huis mochten. Ik kon eindelijk onder de douche, Want ik was na de bevalling nog niet uit bed geweest. Ik kon eindelijk wat rond gaan lopen. En ook steeds meer zelf wat met Sophie gaan doen.
We hadden nog 1 goedkeuring nodig van de kinderarts. Sophie deed het super maar de arts wilde graag de aankomende nacht aankijken of ze een hogere melk dosering aankon. Het bleek dat te klein geboren baby’s bij een bepaalde dag vaak een terugval krijgen en hij wilde het zekere voor het onzekere nemen. Wij hadden besloten dat mijn man samen met mijn zoon een nacht thuis zou slapen. Hij wilde thuis alles een beetje op orde maken voor het geval wij wel de volgende ochtend naar huis mochten. Ze hebben er gelijk een mannen avond van gemaakt. Heerlijk samen op de playstation en pizza’s eten.
‘s Morgens heel vroeg kreeg ik al door dat wij naar huis mochten. Sophie had net als elke andere nacht alles goed doorstaan. Toppertje is het ook. De verpleging had contact opgenomen met Naviva voor een warme overdracht. Zij kwamen ons halen om half 11. En met de informatie die zij van de verpleging kreeg mochten wij met haar begeleiding eindelijk naar huis als gezin.
