De hel die mijn keizersnede heet deel 1 (niet lezen als je nog mag :-) )

Goede morgen, zeg ik tegen de vriendelijke zuster die mij bij de ingang van de afdeling verwelkomt. Het is dinsdag 16 oktober 2018, de dag van keizersnede. Samen met mijn man, twee tassen en de nu nog lege maxi cosi worden wij naar een hele mooie kamer in het LUMC gebracht. Mijn eerste keizersnede was in Woerden maar zij zijn helaas gestopt met de kraamafdeling en vanwege mijn syndroom, CCD, was dit de beste keuze. 

Voor de keizersnede moest er bloed geprikt worden en ik geef aan dat ik het spannend vind en moeilijk te prikken ben. De lieve zuster zegt dat zij haar collega gaat halen en dat zij een infuus gaat plaatsen en daar direct bloed uithaalt om te onderzoeken voor de keizersnede. Samen komen ze terug met zo'n mooi gevuld kartonnen bakje met groen lint, naalden en buisjes om te vullen. Vol goede moet beginnen zij bij hand één en al snel zeggen zij na drie keer prikken dat ze toch de andere hand gaan proberen. Bij die hand proberen ze ook diverse plekken maar het lukt niet. De taak van het infuus prikken gaan ze doorgeven aan de medewerkers van de ruimte voor OK waar ik voor de keizersnede kom te liggen. Zij prikken na een paar keer toch raak aan de binnenkant van mijn elleboog en hebben genoeg bloed voor het onderzoek. 

Mijn man legt het pakje klaar in het bedje en wij wachten op het teken dat ik mijn mooie blauw jurk aan mag trekken. Van opa en oma krijgen wij een berichtje dat Julia daar heerlijk heeft geslapen en checken nog even welke kleding zij aanmoet als zij naar het ziekenhuis mag komen. Deze doorgeslagen moeder had kleding voor Julia en Jenthe die machten. Toch super leuk voor de eerste foto's! 

We krijgen het seintje en mogen naar de OK. In de ruimte voor de OK tref ik een hele leuke dame die mijn hand in een bak warm water hangt om week te worden zodat zij beter kan prikken. Na ongeveer 10 minuten komt ze terug en prikt gelukkig in één keer het infuus. Wel verteld ze dat ze begrijpt dat  het boven niet lukte want ik heb een dik olifanten huidje. Mooi, weten wij dat ook weer. Op de OK mag ik op tafel gaan zitten en tegen de verwachting in mag mijn man ook mee. Omdat ze de vorige keer een zenuw raakte tijdens het prikken en ik toen schopte met mijn been uit reflex ben ik bang dat dat weer gebeurd en wil ik er iemand voor mij staat. Ik vraag of dat gebeurd en zij geven aan dat als ze gaan prikken er iemand voor mij komt staan. 

Ze zijn achter mijn rug bezig en ik wordt onrustig.  Ik hoor ze berekenen hoeveel verdoving ik moet krijgen en heb het idee dat ze prikken. Dat is niet zo, want zij testen alleen waar ze moeten prikken. Omdat ik dat niet weet vraag ik weer of er iemand voor mij komt staan. Weer antwoorden ze dat ze dat gaan doen. 

Het is zover er staat iemand voor mij, mijn man zit op een stoel links voor mij en ze prikken in mijn rug. Ik ga liggen en voel dat de verdoving gaat werken. Bij de eerste testen merk ik al dat links minder verdoofd voelt. Ze geven aan dat dat kan en dat het langer duurt voordat die kant verdoofd. Inmiddels voel ik mij niet lekker worden en krijg een heerlijk middel ingespoten waardoor gelijk weer opklaar. Ze geven aan te beginnen en direct voel ik dat de verdoving niet goed zit aan de linkerkant. Ik geef het aan maar de anesthesist zegt dat ik rustig moet worden en dat de verdoving wel goed zit. Hoe dit afloopt lees je in deel 2!