De geboorte van Lara

Het was begin december 2017 toen we te horen kregen dat Lara nog steeds in stuit lag. Zoals je misschien al hebt gelezen heb ik twee keer een uitwendige versiepoging gehad, maar mochten deze allebei niet baten. Ik ging een keizersnee krijgen. En dat was misschien wel mijn grootste nachtmerrie.

Mijn hele leven droomde ik al van kinderen en ik had altijd een prachtig beeld bij bevallen. Dit kwam mede doordat mijn moeder 3 keer thuis is bevallen en dit alle 3 de keren enorm soepel is verlopen. Ze heeft er nooit langer van 4 uur over gedaan en van weeën, knippen en hechten weet ze nauwelijks iets. Ik hoopte dus ook op zo'n droombevalling. Heerlijk thuis in mijn vertrouwde omgeving bevallen. Fijn ontspannen in een bad en dan met de allerfijnste verloskundigen (want mijn verloskundigen zijn echt de allerbeste!) aan mij zij bevallen. Geen medicatie, geen poespas, maar gewoon de natuur haar gang laten gaan.

Dat zat er dus niet in. Als we de natuur haar gang hadden laten gaan was de kans erg groot dat zowel Lara als ik er niet waren geweest. Ik wilde heel erg graag een stuitbevalling proberen, maar ook dit kon en mocht niet. Ze lag namelijk met haar voeten op de uitgang, waardoor er geen ontsluiting zou kunnen ontstaan en ze dus eigenlijk niet naar buiten zou kunnen. Een keizersnee was nog de enige optie. 

Ik vond het echt heel erg moeilijk om dit te verwerken. Je weet in je achterhoofd wel dat de gezondheid van je kindje en jou veel belangrijker zijn dan de manier waarop ze geboren wordt, maar vertel dat maar aan iemand met zoveel hormonen. Ik was er echt kapot van, maar gelukkig kon ik het even later al wat beter bevatten en relativeren.

Begin januari kregen we de geplande datum te horen. Deze hielden we lekker voor onszelf, waardoor ook onze familie flink in spanning zat. Uiteindelijk is Lara met 39 weken en 5 dagen geboren en oh wat was ze daar nog niet aan toe! Ik ging de bevalling overigens heel erg relaxed tegemoet. Ik had een hele fijne anesthesist en gynaecoloog en voelde me veilig in hun handen. Ik was bang voor de ruggenprik, maar dat vond ik echt easy peasy. Ik gaf me over aan het medische team en was klaar om onze baby te ontmoeten!

Een paar minuten nadat de operatie was begonnen (want ja, een keizersnee is een serieus zware buikoperatie) kwamen ze bij de baby. Het doek ging naar beneden en de arts wilde haar uit mijn buik tillen, maar het lukte niet. Ze zat vast en had nog geen zin om los te komen. Hij kreeg geen grip op haar en  het duurde erg lang voor hij haar goed kon pakken. Voor mij was dat een teken dat ze nog langer bij mij had willen blijven. Maar helaas wilden ze in het ziekenhuis niet wachten tot de bevalling zich natuurlijk aankondigde. Het was dan een spoedkeizersnede geworden en dat geeft voor moeder en kind meer risico en stress. 

Na bijna 2 minuten wroeten kwam ze eindelijk los en hield de arts een prachtige blauwe pop omhoog. We hebben een dochter! Maar wel een dochter die het nog niet zo goed doet. Een dochter met alleen hartactie. Een apgarscore van 2. Niet te best dus. Gelukkig was het medische team heel rustig en beheerst en hebben wij ons geen moment druk hoeven maken om de gezondheid van ons meisje. Nadat ze haar wat extra lucht hadden gegeven en wat hadden opgewreven werd ze mooi roze en zette ze het op een krijsen. Lara is geboren en ze doet het goed! Ze werd bij me gelegd en we konden direct fijn van haar genieten.

Totdat ze gynaecoloog begon met hechten. Want omdat alles wat langer had geduurd raakte mijn verdoving uit te werken. En geloof mij als ik zeg dat het niet prettig is om met een uitgewerkte verdoving en een open buik te liggen. Mijn toestand kelderde achteruit en Lara werd bij me weggehaald en in de couveuse gelegd, terwijl de anesthesist werd gebeld om te vragen welke medicatie ik bijgespoten mocht krijgen. Ik verging van de pijn, stond stijf van de adrenaline en voelde me heel heel heel erg slecht tot ik uiteindelijk extra medicatie kreeg. Het duurde allemaal maar een paar minuten, maar voor mijn gevoel duurden die minuten wel uren. Wat een hel was dat.

Toen alles netjes was gehecht mochten we naar de uitslaapkamer, waar ik genoot van een heerlijk waterijsje (ik had nog nooit zo'n trek in een waterijsje gehad en deze was me toch lekker!}. Even later mochten we naar onze kamer waar we nog 2 dagen in alle rust (en pijn) van elkaar hebben mogen genieten. Onze dochter is geboren met een keizersnee, maar dat maakte niet uit. Ze is er, veilig en wel, en we mogen van haar genieten. Elke dag opnieuw.