3 jaar geleden
De geboorte van Ivy & Lynn
Zo goed als het kon werd ik voorbereid op alles wat er zou komen. Maar echt voorbereid op de impact van een vroeggeboorte, nee dat ben je nooit. Ik wist nog niet eens precies hoe een keizersnede nou in z'n werk zou gaan. Die uitleg had ik nog niet gehad en toen het moment daar was, was nergens meer tijd voor. Ik kon er ook niet lang over nadenken, ik werd in slaap gebracht en werd wakker met een lege buik.
Daar lag ik dan in Amsterdam. Omdat we het nu per dag gingen bekijken werden er al wat voorbereidingen getroffen. Ik kreeg longrijpingsspuiten in mn billen om de baby's een grotere overlevingskans te geven mochten ze toch opeens geboren moeten worden.
Mijn moeder bleef die periode veel bij me. Mijn relatie had ik op dat moment verbroken. Door mijn hormonen kon ik hem al vroeg niet meer om me heen verdragen, arme jongen. En ik had wel even genoeg aan mijn hoofd. 10 dagen lang kwamen verpleegsters me elke avond aansluiten aan de ctg. Vaak moesten ze een halfuur op de knieën naast mijn bed blijven zitten zodat we allebei de kopjes van de ctg vast konden houden. Het gebeurde nogal vaak dat ze een halfuur lang 2x dezelfde baby hadden geregistreerd en dan moest alles weer opnieuw.
Na die 10 dagen kwam er telefoon vanuit Leuven. Ik mocht terug. Met de ambulance kwamen ze me halen en brachten ze me naar het andere ziekenhuis. Ik had volledig bedrust sinds mijn opname dus dit was het veiligste vervoermiddel. Een week lang kwamen verschillende familie leden nog langs, werd ik in een rolstoel gezet en reden we even naar buiten, daar was een vijver met eendjes. Het was ten slotte midden in de zomer dus buiten bij de vijver kon ik nog wat genieten van het mooie weer.
In die week in Leuven kreeg ik ook meerdere echo's en werd het gewicht van de kindjes geschat. Ik kreeg een rondleiding op de afdeling neonatologie zodat ik een beeld kreeg van hoe een kindje met dat gewicht er ongeveer uit zou zijn. In plaats van elke avond kreeg ik daar 2x per dag een ctg en dat was maar goed ook. Op zondag avond 29 juli 2012 was ik 29.5 weken zwanger. Op de ctg bleek dat baby A het moeilijk kreeg, te moeilijk. Ze kwamen met 6 man de kamer binnen en rolden mijn bed door de gangen van het ziekenhuis heen. Ik mocht nog iemand bellen die naar het ziekenhuis zou komen. Om 20.15 belde ik mijn moeder en om 20.26 is Ivy geboren. 20.27 volgde Lynn.
Ik besefte pas wat er precies ging gebeuren toen we de ok opreden. De hele ok was gevuld met mensen, een team aan specialisten voor elk kindje. De chirurg vertelde me snel wat ze gingen doen, begon me uit te kleden en tegelijk kreeg ik een kapje op mijn neus. Tel maar tot 10 zeiden ze. Ik werd volledig onder narcose gebracht, wachten tot een ruggenprik was ingewerkt was geen tijd voor.
En zo werd mijn geplande keizersnede opeens spoed en beviel ik nog 2 weken eerder dan gepland van mijn kindjes. Ze wogen slechts 1070 en 1300 gram en waren 37 cm lang.
Ik werd naar de vercouver kamer gebracht, daar stonden mijn moeder en haar vriend al op me te wachten. Ik voelde aan mijn buik en het besef van alles wat er was gebeurd had ik nog even niet. We kregen te horen dat ze allebei in leven waren en dat ik later die avond nog mocht gaan kijken.
Ik werd met bed en al tussen de twee couveuse ingezet. Ze lagen aangesloten aan verschillende machines en apparaten die op dat moment voor ze ademden en ze in leven hielden. "Voor nu zijn ze stabiel maar we moeten de eerste 72 uur afwachten". Dat waren de woorden van de neonatologie verpleegkundige. Ze moest ons nu eenmaal voorbereiden op alles wat nog mis kon gaan. En dat was een hele waslijst.
Ik besloot borstvoeding te willen geven en begon diezelfde avond/nacht nog te kolven. De ochtend daarna lichtte ik papa in dat ze waren geboren en zo begon ons avontuur op de afdeling neonatologie