De dag dat we je mogen ontmoeten maar gelijk afscheid van je moeten nemen - 29-12-21 - deel 3

Ik bleef maar rillen van de kou en de misselijkheid ging ook niet weg. Alles kwam eruit tot het enkel gal was. Gelukkig kwam de verpleegkundige langs en die zag hoe ellendig ik erbij lag. Ze zei gelijk, we gaan hier wat aan doen want dit is niet normaal! Ik werd aangesloten aan van alles en nog wat. Zuurstof, pijnstilling en een goedje om de misselijkheid te drukken. Dat laatste hielp gelukkig en heb niet meer hoeven overgeven. Kleine nipjes drinken en kleine hapjes yoghurt. Dat lukte gelukkig maar man wat voel ik me ellendig. 

Om kwart voor 9 werden de volgende pillen ingebracht. Een tegenvaller want ik had nog steeds maar 1 cm en langzaam begon ik me in te stellen dat dit wel eens een lange rit kon worden. De morfine werd verhoogd want de pijnen werden heftiger en meer. Het zuurstof werd nu in m’n neus gedaan want alles was te hoog, alles piepte om me heen. Bloeddruk verkeerd, hartslag sky high, zuurstof in mijn bloed te laag en nog steeds dat rillen. Inmiddels had ik dus ook 40 graden koorts en kreeg ik nog meer pijnstilling toegediend dat de koorts zou moeten drukken. Ik heb me eerlijk waar nog nooit zo ellendig gevoeld. Zowel fysiek als mentaal. 

Er werd verteld dat 4 cm ontsluiting al genoeg zou kunnen zijn maar we zijn nog maar op 1 cm. Nick voelde zich compleet machteloos en probeerde te helpen waar hij kon. 

Na de pillen van kwart voor 9 werden de krampen erger. De pijn in m’n rug kon ik niet omschrijven en het enige wat ik kon was op mijn linkerzij liggen, morfinepompje in m’n hand en m’n heupen heen en weer wiegen. Dat was het fijnste. Ik dacht als ik nou gewoon even kan slapen dan heb ik weer wat energie en kan ik er tegenaan. Tijdens het wiegen rolde de tranen over m’n wangen. Ik kon niet meer. Ik kon niks meer zeggen, wilde niemand om me heen hebben en heb ergens ook gezegd laat me alsjeblieft. 

Op een gegeven moment zei ik tegen Nick ik moet plassen wil je op het knopje drukken? Er kwam een andere verpleegkundige want die steeds bij me kwam kijken werd geroepen voor een bevalling. Ik zei ik moet plassen maar wil m’n bed niet uit. Er werd een po onder geschoven en ik probeerde te plassen maar er kwam niks. Weer zei ik laat me maar, het zal alle medicatie wel zijn. De verpleegkundige stemde daarmee in en ze liep weg.

Weer wiegend op m’n zij in het bed. Ik kon niet meer liggen maar wilde niet opstaan. Ik wilde niet meer op m’n zij maar m’n rug was geen optie. De koorts liep nog op naar 40,6 graden en het rillen was op het toppunt. Toen deed ik m’n ogen wijd open en keek Nick aan.

Ik begon te huilen en zei volgens mij komt hij. De paniek was hoorbaar in m’n stem en ik huilde hard. Nick had vanaf dat moment paniek en stond op, keek even en zag inderdaad wat zitten. Ik hoorde hem zeggen op de gang. Help iemand, kom nu, hij komt, hulp help! Ik weet niet of hij het echt zo zei in de paniek of dat ik maar halve zinnen hoorde. Door een verpleegkundige op de gang werd gezegd ja maar jullie hebben niet op het knopje gedrukt waarop Nick zegt het kan me niet schelen jullie moeten NU komen! 

Op dat moment kwamen er mensen naar binnen rennen, ik zag de verpleegkundige en de gynaecoloog van eerder maar er waren ook andere mensen bij. De paniek sloeg toe. Dit is het moment. Ik raak je nu kwijt en ik heb je straks niet meer bij me. Ik begin hard te roepen. Nee nee nee ik wil hem niet kwijt. Ik wil dit niet en begin paniekerig te gillen. Artsen die tegen me zeggen hij is er bijna, je moet persen. 

In de hectiek vind ik Nick en kijk hem in z’n ogen. Op dat moment is alles stil en totaal op mute. Het is alsof hij met z’n ogen zegt, het is goed mopje, laat hem maar gaan. 

Op dat moment voel ik een soort rust en ik begin te persen. In 1 keer persen werd je geboren. Hij is er werd gezegd. Hij is geboren helemaal compleet en de vrachtzak is nog heel! Wat is hij mooi! Maar het enige wat ik hoorde was de stilte. Geen huiltje of krijs, oorverdovend stil. En ik raakte in een soort roesje.

De vruchtzak werd doorgeprikt en ons zoontje werd eruit gehaald. Hij werd op m’n buik gelegd en ik kon je voor het eerst zien. Dit moment kan ik niet beschrijven. Al het verdriet en de pijn, alle ellende wat we hebben meegemaakt in de afgelopen weken, verdwenen in die ene seconde dat jij op m’n buik werd gelegd. Het enige wat ik voelde was liefde. Ik stroomde over van liefde voor mijn doodgeboren zoontje. 

Nick wilde graag de navelstreng doorknippen en dat is allemaal gelukt. Ik kon je alleen maar bewonderen. Ik zag je voetjes en je handjes. Je neusje en je oortjes. Ik was opslag verliefd. 

Ik werd even uit mijn bubbel gehaald door de gynaecoloog. Hij zei we gaan even kijken of we de placenta eruit kunnen krijgen. Hij duwde op mn buik en trok aan de navelstreng. Dit voelde heel vreemd en ik kan het ook echt niet uitleggen. Gelukkig kwam de placenta, na een aantal keer trekken en hard duwen op mn buik, er in 1 keer uit. Er werd nog met een echo gecontroleerd maar ik was schoon. Wat een opluchting! Ik hoef niet ook nog is naar de operatiekamer om het te verwijderen.

En toen waren we met z’n drieën. Papa, mama en ons zoontje. 

Welkom lieve mooie Kyan. Wat ben je mooi! Onze liefde gaat oneindig ver en zal er altijd zijn. 

De tranen waren er niet meer, heel gek. Alleen maar liefde voor ons te stille zoontje. We bewonderen je millimeter bij millimeter. Je hebt de kolenschoppen van papa en het kleine wipneusje van mama. Echt een kindje van ons. 

De verpleegkundige komt langs om te kijken hoe het gaat. Ik ril nog steeds heel erg en de koorts is nog steeds boven de 40 graden. Maar heel eerlijk, het maakt me niet uit. Ik heb onze mooie lieve Kyan vast en hij is er. Hij ligt op mn borst en ik kan alleen maar naar hem kijken. 

Dan word er gevraagd of we afdrukjes van zijn voetjes en handjes willen en we stemmen ons daarmee in. Hij word meegenomen door de lieve verpleegkundige en het is goed. 

Ik word door een andere verpleegkundige gehaald om te douchen. Het staan gaat me opzich goed af. Ik ril alleen nog als een rietje en m’n benen zijn zo slap als wat. En dan zit je op zo’n stoeltje, naakt en je voelt het bloed eruit stromen. Het liefste wil ik dit eigenlijk gewoon zelf doen maar ik laat het allemaal maar gebeuren. Inmiddels word Kyan terug gebracht en krijgen we de afdrukjes te zien. Zo lief! Inktafdrukken en gips. Dit is zo dierbaar en ben haar heel dankbaar.

Als ik klaar ben met douchen en ben aangekleed in iets schoons ga ik zitten op het andere bed en help de verpleegkundige met Kyan in zijn zorgvuldig uitgekozen pakje te leggen. Het is een mooi wikkeldoekje, grijs met witte sterretjes. Die past mooi bij het dekentje in zijn mandje. Nadat Kyan is aangekleed leggen we hem in het mandje en dekken we hem toe. Ik kan hier uren naar kijken en wil hem alleen maar aanraken. Ik fluister tegen hem en hoop dat hij me hoort. 

We hebben ongelofelijk lang moeten wachten op het papierwerk wat ze hadden. De geboorteakte, het ontslag van het ziekenhuis. Bewijs dat Kyan in het ziekenhuis blijft en later word opgehaald en ga zo maar door. 

Eindelijk komen ze met alles rond half 3 snachts en dan is het moment dat ik het mandje dicht moest doen. De pijn en het verdriet kwam in 1 klap terug. Ik moet je nu achterlaten. Ik moet weg van jou en jij blijft hier. Huilend van de mentale pijn heb ik je mandje dicht gedaan en fluister tot snel lieve schat. Ik werd in een rolstoel gehesen met de tas op m’n schoot. Nick duwt de rolstoel door de lege gangen en ik kan alleen maar huilen. 

Mijn hart, mijn buik en mijn handen leeg.