De bevalling van Harvey

Terugkijkend, Harvey’s bevalling vond ik een mooie bevalling.

Het startte precies toen ik 39 weken zwanger was. De aanloop er na toe herinner ik me wel als erg vermoeiend.

Mijn verlof begon met 35 weken en toen kreeg ik al gelijk veel last van pijnlijke voorweeën en met 37 weken kwam ik met weeën al in het ziekenhuis. Bij de controle bleek ik 3 cm te hebben maar eenmaal in het ziekenhuis namen mijn weeën af en werd ik weer naar huis gestuurd. Ook thuis kwamen de weeën niet meer op gaan. Het voelde als een enorme teleurstelling maar ook als een opluchting omdat ik nog maar 37 weken zwanger was.

Nog eens 2 weken volgde met pijnlijke voorweeën en meerdere controles in het ziekenhuis. Ik was er behoorlijk klaar mee maar ze wilde niet ingrijpen omdat de baby het nog prima deed.

Maar gelukkig was dan daar eindelijk de woensdag voor de bevalling. S’ochtends voelde ik veel pijn en mochten we weer op controle komen in het ziekenhuis. We werden voor een tijdje aan de monitor gelegd maar ook dit keer namen de weeën weer af. Na 4u ziekenhuis verblijf stuurden ze ons weer naar huis. De gynaecoloog wilde me nog wel toucheren voordat we gingen om er hopelijk voor te zorgen dat de weeën eens een keer zouden doorzetten. Dat vond ik helemaal goed want nu werd er eindelijk actie ondernomen vanuit het ziekenhuis.

Overdag gebeurde er niet veel dus besloten we om s’avonds nog een wandeling met Oliver te maken en op tijd naar bed te gaan, mocht het misschien dan toch s’nachts gaan doorzetten.

Toen we thuis eenmaal Oliver in bed hadden, wilde ik graag gaan douchen. Kijken of bij het douchen mijn weeën zouden doorzetten. Voor mijn gevoel werden de weeën wat sterker.

Rond een uur of 10 gingen we dan toch proberen om te gaan slapen. Nog even plassen voor het slapen... en toen schrok ik van de hoeveelheid bloed die ik was verloren. Voor de zekerheid belde we met het ziekenhuis. Het ziekenhuis had ons graag bij hen dus maakte we ons weer klaar om te gaan en belde we mijn ouders zodat ze bij Oliver konden slapen. Tegen Jeff zei ik nog ‘En dit keer laten we ons niet wegsturen want het is nú toch echt begonnen hoor, ik voel het!’

Rond 23.30u kwamen we aan in het ziekenhuis. Na de eerste controles zat ik nu op 3-4cm maar helaas waren mijn weeën nog steeds niet sterk. Omdat het al laat was wilde ze ons niet meer naar huis sturen en mochten we gelukkig blijven!

We probeerden wat te gaan slapen. Na een onrustige nacht kwamen ze rond 5.00u in de ochtend controleren hoever mijn ontsluiting was. En eindelijk zat ik op 5cm! De verloskundigen zeiden nu ‘we sturen je nu echt niet meer naar huis, je bevalling is begonnen’. Wat was ik blij dat het eindelijk zo ver was!

Gelukkig kreeg ik een morfinepompje want inmiddels was ik erg moe van de pijn en rusteloze nacht en wilde ik energie sparen voor het zwaarste gedeelte wat me nog te wachten zou staan.

Door het pompje kreeg ik wat meer rust en tussen de weeën door viel ik nog makkelijk in slaap. Om 7u kwamen ze weer controleren en toen had ik 7 cm ontsluiting. Het liep super! Ze besloten mijn vliezen te breken én toen begonnen de weeën héél erg pijnlijk te worden. Al gauw vroeg ik om een ruggenprik. De gynaecoloog zei heel lief ‘we gaan even kijken wanneer ze kunnen komen’ en eigenlijk wist ik toen al genoeg.

De gynaecoloog kwam snel terug en zei dat een ruggenprik niet meer mogelijk was. Het ging opeens allemaal zo snel dat ik lichtelijk in paniek raakte. Om half 8 zat ik al op 8 cm ontsluiting. De gynaecoloog hielp me rustig te blijven en sleepte me door de persweeën heen. Om half 9 zat ik op 9 cm en mocht ik bijna mee gaan persen. Wat gingen die laatste 3 cm snel! Al gauw mocht ik gaan persen en na 10 min persen was Harvey Jax precies om 9:00 geboren!!!