De Bevalling van Beer

Bevallingsverhaal Beer.

Op vrijdag 9 februari mochten wij ons melden om 10 uur in het geboorte centrum Venlo.

Ik had een spoedplaats gekregen voor de keizersnede. Er was dus geen vaste tijd gepland voor ons, we moesten ons gewoon om 10 uur melden en dan zouden we die dag ergens ertussen gepland worden wanneer er een plekje was. Eenmaal binnen ging het heel snel, we mochten gelijk door naar onze kamer en daar moest ik gelijk het operatiehemd aan en werd ik klaar gemaakt voor de keizersnede.

Ik was helemaal overdonderd ook al was ik zo goed voorbereid. Het kwam ineens allemaal zo dichtbij en ik was toch wel erg nerveus. Gelukkig was iedereen heel erg lief en is Mitch vrijwel geen moment van mijn zijde geweken.

Hij wilde zelfs graag erbij blijven terwijl ik de ruggenprik kreeg en normaal gesproken willen ze de vaders er niet bij hebben omdat die nogal eens flauw schijnen te vallen. Maar bij ons ging het allemaal goed.

Daar lag ik dan helemaal klaar om kleine Beer straks te ontmoeten. Een paar minuten nadat ze de ruggenprik hadden gezet gingen ze testen of ik echt niets meer voelde. Ze gingen met een grote pincet knijpen in het gedeelte wat helemaal verdoofd zou moeten zijn. Helaas ik voelde helemaal aan de linkerkant van mijn buik nog steeds de prikjes. Ze vertelde me dat ze nog een paar minuutjes zouden wachten en dan nog een keer zouden proberen. Na die paar minuten voelde ik het nog steeds. Shit het gaat niet lukken dacht ik, nu moeten ze kleine Beer onder volledige narcose eruit halen en kan ik het dus allemaal niet zien gebeuren. Meteen ( stresskip die ik ben ) kreeg ik paniek. Huilen huilen, gelukkig waren ze allemaal weer heel lief en stelde ze me meteen gerust dat het waarschijnlijk gewoon nog een klein stukje huid was en gaven ze me daar nog een plaatselijke verdoving in. God zijdank want nu kon ik dus gewoon wakker blijven en mijn zoon geboren zien worden.

Ik heb dus alles bewust mee gekregen. Ik zal je de details besparen, maar ik heb alles voelen bewegen en ik heb aan iedereen daar live verslag gegeven van wat ik voelde. Mijn vriend zei ook tegen me je bent net een live verslaggever. Maar dit was voor mezelf, zo kon ik zelf rustig blijven want het is nogal wat als er zo aan je lijf getrokken en geduwd wordt. Opeens was het moment al daar, het blauwe doek dat voor mijn hoofd gespannen was werd weg gehaald en ik zag onze Beer eruit gehaald worden. Zo prachtig zo onwerkelijk, want ik hoefde niets te doen. Dat was bij de eerste bevalling wel even anders.

Ze vroegen meteen aan mijn vriend wat de kleine zijn naam was. Maar hij was zo overdonderd dat hij het niet kon zeggen dus zei ik het maar. Beer Benjamin was geboren.

Na een korte check mocht hij gelijk bij me liggen in mijn armen. Wat was dat een prachtig moment en op deze manier merkte ik ook weinig meer van het dichtmaken want ik was alleen maar naar dat lieve kleine mannetje aan het kijken. Maar na een paar minuten bleef Beer maar zachtjes kreunen. Ik was er niet gerust op, hij leek zich niet helemaal lekker te voelen en we gaven dit ook door. Hij mocht toch nog eventjes blijven liggen bij me tot ik bijna klaar was en toen hebben ze hem meegenomen om echt even goed te bekijken en hem aan te kleden.

Toen mochten we samen naar onze kamer gaan. Wauw wat was dat toch allemaal even heftig geweest. We kozen ervoor om eerst even met zijn drietjes bij te komen en na een uurtje belden we onze ouders met het nieuws dat alles goed was gegaan en dat ze later op de middag langs mochten komen zodat we eerst nog eventjes bij konden komen.

Het eerste moment dat Mees de kleine Beer zag was een prachtig moment. Een moment wat voor altijd in je geheugen gegrift staat en er nooit meer uit verdwijnt. Gelukkig hebben we het gefilmd en kunnen ze het later terug kijken, Vooral als mees straks een keer boos is op zijn kleine broertje Beer, dan kunnen we nog zeggen kijk, toen was je heel blij met hem.