4 maanden geleden
De bevalling: gepoept in het vruchtwater
Deel 2: De weg naar een postnatale depressie en terug
6 februari 2022, 3 dagen voor mijn uitgerekende datum. Het was een uur of 17:00 en ik zat aan tafel mijn nagels te doen. Wegens Corona waren alle salons dicht en ik wilde er natuurlijk op en top uit zien voor mijn bevalling en de eerste ontmoeting met onze dochter. De hele tijd had ik last van harde buiken, die steeds erger werden en zelfs pijn gingen doen. Rond 17:30 ben ik stiekem begonnen met timen. Ik zei expres niks tegen mijn partner, want ik wilde hem geen loos alarm geven, zoals de afgelopen weken al was gebeurd.
Na een uurtje heb ik toch maar aangegeven dat ik dacht weeën te hebben. Samen hebben we nog even een was opgehangen, hij heeft gekookt en rond 20:00 besloot ik de verloskundige te bellen. Ik zou terugbellen als het regelmatiger werd. We zijn op de bank gaan zitten, hebben onze ouders op de hoogte gebracht en waren aan het wachten op meer.
Ondertussen had ik rugweeen die niet heel regelmatig kwamen maar wel heel intens waren. Rond 06:00 in de ochtend heb ik toch maar weer de verloskundige gebeld. Ik had de hele nacht niet geslapen, de krampen waren erg genoeg om mij wakker te houden. Om 07:00 kwamen mijn schoonmoeder en de verloskundige binnen. Ongeveer 1 cm ontsluiting. Wat een domper. Al 12 uur zoveel pijn en energie verloren voor niks dacht ik. Om 10:00 kwam de verloskundige weer terug en ook toen was er niks veranderd. Dit bleef zo doorgaan tot ik om 14:00 echt tegen het plafond schoot van de pijn en mijn energie op raakte.
De verloskundige stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Ik wilde het heel graag nog even thuis proberen maar na een uur ben ik toch maar meegegaan. Gelukkig maar, want eenmaal in het ziekenhuis bleek toen ze mijn vliezen braken dat onze nugget in het vruchtwater had gepoept.
Binnen een uur had ik mijn ruggenprik en kon ik eindelijk even bijkomen. Inmiddels was het al 23:00 en had ik 4-5 cm ontsluiting. Het vorderde eindelijk, maar langzaam vond ik. Tot ik om 01:00 riep tegen mijn schoonmoeder: ik moet denk ik even poepen… daar waar je het overal hoort, op het moment zelf ging er bij mijn geen belletje rinkelen. De verloskundige kwam kijken en jahoor, 9 cm ontsluiting. Ik mocht langzaam alvast even meeduwen om te voelen hoe het was. Na 40 minuten persen werd onze dochter Yade Noëll geboren om 02:51. Een soepele uitdrijving en een prachtige baby met apgar score 10.
Achteraf gezien is dit het moment waarop ik kon merken dat het niet goed zat. Yade lag op mijn borst en ik was alleen maar bezig met de placenta, al het bloed, waarom leek ze nog paars, (ze was prachtig roze) waarom gebeurd er zoveel. De placenta kwam op tijd, ik verloor niet teveel bloed en om 06:30 mochten we als gezin van 3 naar huis. Daar was het wachten op de kraamzorg. Ik raakte compleet in paniek: ik heb een baby, ik weet helemaal niet wat ik moet doen en jullie sturen me in het donker naar huis terwijl de kraamzorg pas om 10 uur komt!
