Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • keizersnede
  • spoedkeizersnee
  • Bevallingsverhaal
  • csectionawerenessmonth

C-Section Awareness Month 2021

Mijn inleiding eindigde in een spoedkeizersnede

Sinds de komst van Josefine schrijf ik eigenlijk nooit meer over mijn eerste bevalling, van Benjamin. In het kader van de c-section awareness month deel ik graag mijn verhaal met jullie.

Het was op 28 oktober 2017, de dag van de inleiding. Ik had zwangerschapsdiabetes en mocht daardoor niet langer dan 41 weken dragen. De dagen ervoor waren heel spannend want ik kon natuurlijk altijd nog spontaan gaan bevallen. Ik moest me om 8.00 uur ‘s ochtends op de afdeling melden, mijn moeder was ook mee. Ik had al 2cm ontsluiting dus mijn vliezen konden worden gebroken en ik kreeg een infuus met weeën opwekkers die elk halfuur werden verdubbeld.

Het opvangen ging eigenlijk heel goed, ik kreeg zelfs complimentjes van de op dat moment aanwezige gynaecologe en om 13.00 uur had ik al 5cm ontsluiting! Toen kwam de dienstwisseling en ging eigenlijk alles mis. De weeën werden steeds heftiger en op een gegeven moment kon ik ze ook niet meer aan met het morfinepompje. De gynaecologe die het op had gepakt nam mij niet serieus, ik kwam in een weeënstorm terecht en was dus écht niet te spreken! Ondertussen had ik wel al 9cm ontsluiting, het was inmiddels 16.00 uur. Klein probleempje wel: de baby was nog niet ingedaald! Ik moest in verschillende posities proberen de weeën verder op te vangen: zittend, liggend en zelfs op handen en knieën maar neehoor “mevrouw heeft nog geen heftige weeën.” 

Om 18.30 uur werd er weer getoucheerd, maar helaas, de baby was nog steeds niet ingedaald en ik had nog steeds 9cm. De baby kon zelfs nog weer helemaal omhoog worden gedrukt... Ondertussen nog steeds in de zware weeënstorm maar de gynaecologe besloot dat ik nog moest doorpuffen tot 20.00 uur en verhoogde nogmaals de weeën opwekkers. Er werd een katheter geplaatst, wat ik absoluut niet wilde, maar om er zeker van te zijn dat mijn (volle) blaas niet in de weg zat was het een soort van laatste hoop dat het de baby misschien liet indalen dus ik stemde er mee in. Daarnaast werd er nu ook al gepraat over een mogelijke keizersnede, mocht het zover komen zouden ze sowieso een katheter geplaatst hebben.

20.00 uur en nog steeds geen progressie. Ontsluiting nog steeds niet verder dan 9cm en ook nog steeds geen ingedaalde baby. Ik lag op dit moment op mijn zij met een zuurstofkapje omdat de hartslag van de baby wegzakte. Toen ook mijn hartslag wegzakte werd het spoed! De o.k. werd snel gereed gemaakt en ik werd in een ‘o.k. jurk’ gehesen. Met spoed moest ik naar de operatiekamer, ondertussen nog steeds in de heftige weeënstorm en nu kreeg ik het zelfs stervenskoud! Ik heb het nog nooit zo ontiegelijk koud gehad! Mijn moeder kon niet mee naar binnen. Ik werd met 6 man (3 links en 3 rechts) opgetild en op de operatietafel geplaatst. Nu moest ik voorover zitten om mijn rug bol te maken en ontspannen, tijdens een wee werd de ruggenprik gezet. Deze heb ik dus niet gevoeld. 

Snap

Nu zakte de weeën direct weg, wat een verademing vond ik dat! Ik kon eindelijk ontspannen, ik had geen pijn meer. Ik mocht ervoor kiezen om mee te kijken via het doorzichtige doek, maar dit leek mij niet fijn dus het doek was dicht. Ik had het nog steeds zo ijskoud, er werd een buis aangesloten die warme lucht op mij blies en er werden wat controles gedaan: ik voelde niks meer tot mijn oksels, enkel wat getrek en geduw aan mijn buik. 

Snap

20.55 uur ik hoorde een baby huilen en er rolde gelijk tranen over mijn wangen! Daar was hij dan! Mijn baby was geboren! ‘Gefeliciteerd!’ Zei de gynaecoloog. Hij werd even boven het doek omhoog gehouden zodat ik hem kon zien, waarna hij op de controletafel werd schoon gemaakt en gecheckt. Zijn vader mocht de navelstreng verder afknippen en mocht hem als eerst vasthouden terwijl ik, na de geboorte van de placenta, ondertussen weer netjes werd dicht gehecht. Toen kreeg ik mijn baby op mijn borst omdat hij het koud kreeg. Ik schrok direct! ‘Het is niet goed... Zijn hoofd!!’ Ook de artsen waren verbaast over het hoofdje van mijn baby; zo’n punthoofd hadden ze nog nooit gezien en gaf meteen de oorzaak aan van het niet indalen: het paste niet!

Snap

We mochten naar de zogenaamde uitslaapkamer toe tot de verdoving was uitgewerkt. Opnieuw werd ik door 6 man opgetild, ditmaal samen met de baby in mijn armen, op weer een normaal ziekenhuisbed. ‘Maar ik wil helemaal niet slapen!’ Zei ik nog. Gelukkig hoefde dat natuurlijk helemaal niet. Er werden weer controles uitgevoerd om te zien of de verdoving al was uitgewerkt. Ik begon steeds meer mijn benen weer te voelen en mocht mijn baby voor het eerst aanleggen aan de borst. Toen kwam mijn moeder kennis maken met mijn baby: ‘dit is Benjamin!’ Zei ik trots! Daarna gingen we naar de kraam afdeling. Hier moest ik 3 dagen blijven omdat ik natuurlijk flink moest herstellen. 

Ik lag plat op mijn rug, de verwachting dat ik “eindelijk als de baby er uit is weer op mijn buik kon slapen” werd een grote teleurstelling! Zelfs Benjamin de borst geven was te pijnlijk omdat hij dan toch op mijn buik moest leunen dus samen met de lactatiekundige besloten we dat voeden in de rugbybouding het beste was voor ons. Lachen deed pijn, hoesten, voorover leunen, zitten en bewegen kon ik al helemaal niet. Het voelde als 1 grote leegte. Alsof ik 1 groot gat had in mijn buik. Je voelt letterlijk dat je spieren zijn doorgesneden en dus geen kracht meer gezet kan worden.

De volgende dag mocht de katheter eruit, waar ik hem eerst überhaupt niet wilde zag ik er nu tegenop dat hij werd verwijderd want dat zou betekenen dat ik naar de wc moest voor een plasje. Dat was dus ook gelijk het volgende, ik werd rustig dankzij het verstelbare bed in een zit positie gebracht. Samen met de kraamzuster mocht ik langzaam gaan staan. We liepen naar het toilet, zodra ik duizelig werd moesten we even pauze nemen. 

Elke dag in het ziekenhuis kreeg ik injecties met bloedverdunners in mijn benen, dit ter voorkoming van trombose. Ook omdat je na een keizersnede dus geen druk kan zetten (want je voelt letterlijk niks als je druk zet omdat je spieren zijn doorgesneden!) kreeg ik “poepzakjes”. Een soort (hele zoute!) poeder die ik samen met water of limonade moest drinken zodat de ontlasting zacht werd en het dus niet pijnlijk was op het toilet. Verder moest ik een spiegel van paracetamol opbouwen en werd ik natuurlijk elke dag meerdere keren gecheckt op koorts, bloeddruk, suiker en noem maar op.

Ik keek naar mijn buik, daar zat een hele grote bruine pleister. Ik was zo bang voor wat ik zou aantreffen onder de pleister! Deze moest er trouwens ook gelijk af, zodat ik een schone kreeg en laat ik nou altijd doodsbang zijn voor de pijn van het verwijderen van pleisters!! Maar het moest en ik had nog een scheutje oerkracht over dus het was zo gepiept. Daarna mocht ik gaan douchen, gelukkig was er een douchestoel (ook omdat ik niet te lang kon/mocht staan).

Ik heb gehuild, de hele douche lang. Ik was tenslotte net mama geworden en moest er gelijk al zoveel voor inleveren. Ik voelde me ontzettend kut en gelukkig tegelijk: mijn lichaam was “kapot” maar ik had de mooiste baby ter wereld! Zo trots was ik nog nooit geweest. 

Na 3 dagen ziekenhuis in totaal, mochten we dan eindelijk naar huis. We woonden toen op een bovenwoning dus ik was tot de laatste dag nog gewend om trappen op en af te rennen. Dit deed ik dus eigenlijk ook weer gelijk! Want ondertussen kon ik alweer wat beter bewegen. Slapen kon nog steeds niet op mijn buik, of zij. Alleen op mijn rug in een half zittende houding. De kraamverzorgster checkte elke dag mijn wond en deze moest ook elke dag goed verzorgd worden. Op een gegeven moment begon het wat te ruiken naar wondvocht, ik vergeet nooit meer hoe mijn kraamverzorgster mij uiterst serieus nam en werkelijk ging ruiken aan mijn wond toen ik haar vertelde dat het leek alsof het begon te stinken... Maar het was serieus bijna ontstoken dus toen moest ik het meer gaan luchten en dat was nogal een uitdaging want ook met een keizersnede bloed je ontzettend na en droeg ik dus de aller grootste oma onderbroeken die er bestaan in combinatie met kraamverband. Door de grootte van de onderbroek kon ik het dus niet echt luchten. Dat betekende dus dat ik deze ‘s nachts niet kon dragen en daarom naakt op een celstofmatje moest slapen. Je kunt je vast wel indenken wat een gedoe dat was... 

Na 6 weken rustig aan doen en accepteren dat mijn huishouden gedaan werd, ging mijn wekker af! De 6 weken waren voorbij! Ondertussen had ik wel alweer wat conditie opgebouwd door elke dag steeds een stukje verder te wandelen, daar kon ik echt van genieten maar de 6 weken waren nu voorbij, ik kon eindelijk weer eens zelf gaan stofzuigen... Dacht ik... Dream on! Die 2 minuten stofzuigen waren direct een aanslag op mijn lichaam. Ik kon dus nog helemaal niet stofzuigen en “zwaar” huishouden doen. 

Ik heb lang uit willen zoeken naar het waarom. Waarom kon ik niet normaal bevallen? Hoezo paste het niet? Benjamin was geen reus. Ik werd niet serieus genomen tijdens de weeënstorm en het voelde alsof het misschien, als ik wel serieus werd genomen, toch anders had kunnen gaan. Nu heb ik mij getroost met de gedachte dat het komt omdat mijn lichaam nog niet toe was aan bevallen. Mijn bevalling is opgewekt en ik denk dat het daarom niet vorderde. De natuur was er simpelweg gewoon nog niet klaar voor! Maar de werkelijke, medische reden heb ik nooit meer kunnen achterhalen. 

Nu, 3 jaar later en een tweede spontane (vaginale) bevalling rijker heb ik het verschil tussen beide bevallingen ervaren en moet ik eerlijk zeggen dat de aanslag op mijn lichaam zoveel malen groter was met de keizersnede als met de gewone bevalling! Het verschil zit hem bij mij in “ik kan werkelijk he-le-maal niks meer” en “ik sta op en loop vrolijk weer naar huis”. Maar uiteraard, is het herstel van elke bevalling en vrouw anders! Ik kijk in ieder geval wel met trots terug naar de litteken die ik heb van de bevalling van Benjamin en ik ben toch dankbaar dat ik een (spoed)keizersnede heb gehad want anders had het heel anders af kunnen lopen.

Snap