Bye bye zwangere buik, hello baby! Deel 1

7 weken geleden alweer.. op het moment van schrijven is ons kleine meisje al 7 weken bij ons, vult ze ons hart al 7 weken met liefde. Zoals ons geboorte kaartje zegt: lief, klein, uniek, bijzonder ons eigen wonder. Ook is mijn tijd als kraamvrouw nu voorbij, dat betekend (hopelijk) iets minder huilbuien, meer energie krijgen en langzaam aan een ritme leren kennen met de kleine. Maar dat betekent ook dat ik op de helft van mijn verlof na de bevalling zit en dat ik straks mijn kleine meisje naar de opvang en de opa's en oma's ga brengen. Dit idee staat me toch nog een beetje tegen, ik heb enorm veel zin om te werken hoor, maar die kleine meid achter laten man wat gaat dat moeilijk zijn!

Maar goed 7 weken terug, 24 januari om precies te zijn is om 17.40 ons kleine wondertje geboren, Milou. Er waren wat complicaties na de bevalling met Milou en mij, en ik wil jullie graag alles vertellen maar dat zal wederom in meerdere blogs zijn. Anders wordt het een lange zit voor jullie haha!

Oké we beginnen op 23 januari, de dag dat mijn ballon geplaatst wordt, vol spanning gingen Carlo (mijn man) en ik naar het ziekenhuis. Ik had al 1 cm ontsluiting en de baarmoedermond was halverwege verstreken. Ze plaatsten de ballon katheter en ik kreeg een intense kramp, ook werkte mijn lichaam meteen die ballon eruit. Wat bleek? Ik had gewoon een soort wee als reactie op die ballon want er was 2cm ontsluiting, nou hup een nieuwe ballon erin, nog even aan de CTG en dan naar huis. We moesten iets langer aan de monitor omdat onze kleine meid besloot even lekker te gaan slapen na de ballon plaatsing hahah eigenwijze dame nu al.

Thuis was ik gespannen en lette op alles, wat zou het fijn zijn als het toch vanzelf begint. En rond 19u kreeg ik al wat regelmatige krampjes, en rond 22u moest ik ze al wat wegpuffen. Gezellig hebben we samen nog een disney film gekeken (ja echt, je moet toch iets als je gespannen bent) Maar de weeen zette verder niet door, dus de volgende ochtend, op 24 januari, om 06u gebeld naar de afdeling en ze hadden plek voor ons. Wat betekent dat we dus als papa en mama terug naar huis gaan een deze dagen!

Snel nog even goed ontbijten want ik heb wel wat krachtvoer nodig voor de bevalling, en ineens was ik ook bang. Kan ik dit allemaal wel aan? Hoe ga ik reageren op de pijn? Gaat alles goed komen, is die kleine meid gezond? Alles is ingepakt, 100x nagekeken of alles klaar stond en nog even het wiegje op de goede plek gezet. En ons bed afgehaald, want ik wilde immers thuis in een schoon bed aankomen, maar door de spanning nooit meer opgemaakt!

Aangekomen in het ziekenhuis blijkt dat ik al op 3cm zit, dus ze proberen mijn vliezen te breken. Echter lukt dit niet, dus in overleg met mij plaatsen ze een elektrode op haar hoofdje in de hoop dat ze spontaan breken, wel wordt ik meteen aan de weeen opwekkers via het infuus gelegd. Niet veel later breken mijn vliezen spontaan en begint het 'echt'.... bye bye zwangere buik en hello baby!

Over een paar dagen volgt het vervolg van mijn bevalling en de complicaties daarna! Wil je op de hoogte blijven hoe het met mij en de kleine meid gaat volg me gezellig op instagram! Hier begin ik langzaam aan weer wat actiever te worden!

Tot snel lieve lezers