Bevallingsverhaal van Maaike en dochter Maisy❤️

Hoi, mijn naam is Maaike. 

Moeder van Lizzy ( 4 ) en van Maisy ( 6 maanden )

6 maanden geleden bevallen van Maisy. Het was een zware zwangerschap. Veel ziek geweest. Vond het vreselijk en was totaal niet mijzelf. De afspraken waren altijd prima en ik zou in het ziekenhuis bevallen. Dit was om 2 redenen. Omdat ik medicatie vrijwillig slik voor adhd en voor medische redenen omdat de placenta operatief verwijderd moest worden bij de vorige bevalling van Lizzy.

Het was vrijdagochtend, mijn man was al naar het werk. Mijn wekker ging om mijn oudste naar school te brengen. Ik draai mij om in bed en ik merk het gelijk. Mijn vruchtwater is gebroken, strompelend loop ik naar de badkamer met het idee van ‘ straks valt mn baby op de grond ‘. Geen idee waarom ik dat dacht.. 

Ondertussen bel ik mijn man op, HET IS BEGONNEN MIJN VRUCHTWATER IS GEBROKEN KOM MAAR WEER TERUG. Ik denk dat ik op dit moment voor degene die dit leest dramatisch klink. Maar er is altijd een angst, een angst dat iets helemaal verkeerd afloopt. 

Vervolgens bel ik de vk op en die is heel rustig. En dan zucht ik alweer. Ik ben in de veronderstelling dat ik gewoon al word opgenomen. Nee hoor ik moet gewoon wachten tot ik weeen krijg en anders de volgende morgen opgenomen moet worden.

Ik mezelf tot rust brengen en mij er bij neergelegd. Het duurde maar en het duurde maar. Ik denk verdomme wat duurt dat lang. Ik vond het ook gewoon een heel eng idee dat ik geen vruchtwater meer had en dat ik maar moest wachten. 

Vervolgens is mij man naar mij ouders gegaan om wat te brengen voor mijn oudste dochter want die sliep daar en had nog wat nodig. 

En dit is wel het hilarische, voordat mijn man wegging hadden we gauw een lagmhagun besteld. Weetje wel zo’n turkse pizza met vlees en salade. Heerlijk!

Terwijl mijn man naar mijn ouders ging dacht ik, weet je wat ik ga gewoon even de was doen helemaal naar zolder lopen. En toen…

Moest ik plassen en ik verloor de prop met bloed! Ik dacht yes!! Tegelijkertijd begonnen de krampjes te komen! Ik dacht whoeee spannend!

Ik ging douchen en had mijn man onder het douchen gebeld enop de speaker gezet. Hij zou direct weer terugkomen. En wat denk je tegelijkertijd komt de kebab! 

En we dachten allebei die moeten we echt snel opkanen want we hebben betaald en als het allemaal begint hebben we nog niks gegeten! Mijn man keek me aan tijdens het eten. En zegt, ik heb je nog nooit zo snel iets zien eten🤣! Die blik van hem was echt het einde.

Toen belde mijn man de vk want die zou meegaan naar het zk. Hij belde 3x geen gehoor. Ik zei bel het ziekenhuis maar dan gaan we alvast en dan kan ze zo achter ons aanrijden.

Het zieke huis vond dit niet nodig en zei wacht maar tot je vk er is. En dan kan ze eerst kijken hoeveel cm ontsluiting je hebt! Maar we konden onze vk niet bereiken in totaal hebben we 6 keer gebeld en het zk had besloten dat er iemand van ver weg moest komen, waar we een uur voor zouden moeten wachten.

Wat een ellende en wat een slechte zaak!

Uiteindelijk na een kwartier komt gauw onze eigen vk en vertelde: GEEN BEREIK TE HEBBEN GEHAD DOOR DE GOED GEÏSOLEERDE HUIZEN.

Ik was alleen met mezelf bezig, ze keek hoeveel cm ontsluiting ik had en het waren er 4! Ze belt het zk op en ze zeggen.. het is vol hier. Dus ze moet naar Hardewijk.

De weeen begonnen steeds heviger te worden, mijn schoonmoeder zou meegaan maar door de corona mocht ze niet mee naar Hardewijk.

Inmiddels rijden we op de a28 en ik krijg al persweeen dit was echt een ellende. Mijn tante zei tegen mij denk maar aan je oma want die had elf kinderen. Ik heb voor mijn gevoel heel lang aan haar gedacht en mij geprobeerd te verzetten. Maar ik kon niet meer, de vk zei als het niet meer gaat dan moet het in de auto aan de kant vd snelweg. En ik dacht dit gaan we echt niet doen. Wat ontzettend gevaarlijk!

Mijn man bleef rustig, en hij zei nog een kwartier en dan zijn we er. Ik voelde letterlijk haar hoofdje en het enige wat ik aan het doen was, was het tegen houden.

We stonden bij het ziekenhuis en niemand wist waar we zijn moesten. Ik zei tegen mn man ren naar de hoofdingang en roep dat dit een noodgeval is. 

Nou uiteindelijk stond de vk naast ons en we liepen naar de parkeerplaats en ik was al helemaal in de war! Ik was alleen maar in mijn hoofd bezig; voor mijn gevoel. Om te overleven. Terwijl mijn man aan het kijken is waar we zijn moesten. Komt er echt weer een dikke vette perswee! Ik viel op de grond buiten en schreeuwde en huilde het uit! Ik dacht ik ga dood of mijn kindje! Wat voelde ik mij in de steek gelaten. Ik voelde me zo verloren. Mijn vk begon tegen mij te schreeuwen zodat ik wss weer op aarde kwam. Ze zegt je moet staan, ik zeg ik kan niet staan want het komt en ik kan het echt niet meer tegenhouden!

Kom op denk aan je kindje zei ze! Sta op! Mijn man zag dat ik op de grond lag en vervolgens tilde ze me beiden op en hing tussen hun in als een oorlogslachtoffer. Vervolgens staan we in de lift. Ik huilde en zei ik kan niet meer ik omhelsde de vk en jammerde en huilde. En toen zei ze laat het maar gaan. 

Ik werd opeens wakker en zei, dat kan helemaal niet want ik heb een hele strakke broek aan.

We lopen strompelend de afdeling op en er staat een broeder op de gang met ze handen open van wat is dit.

Ik dacht oh ik geef je een klap, maar ik schreeuwde SCHIET OP IK BEN ZWANGER.

De zuster kwam aangehold, kom maar ik heb alles al klaar liggen. 19:38 lag ik op bed en om 19:40 was Maisy al geboren.

Ik voelde mezelf erg sterk en had wel gelijk het gevoel dat mijn lichaam echt wel heel sterk was en is. Maar mijn hoofd. Ik was echt high on life, niet vanwege pijnstilling want dat mocht niet meer baten. Maar meer de gebeurtenis en de heftigheid ervan. Had ik echt wel twee weken lang het gevoel alsof ik een hersenschudding had. Verhalen kon ik bijna niet volgen en drukte ook niet. Gelukkig hadden we een hele lieve kraamverzorgster die ons echt werkelijk waar overal bij hielp!

Het verhaal begint over ongeveer 5 weken toen, weer verder met een ziekenhuis opname omdat er ruim 5 cm aan placenta resten in mijn baarmoeder nog zat.

Het is verwijderd, ze konden tijdens de curretage niet alles verwijderen. En daarom moest het nog een keer doormiddel van een kijk operatie.

Ik ben blij dat alles goed is gegaan met Maisy en dat ik 2 keer nog een opname had. Had ik liever dan dat er wat was met mijn kleine frummel!

Het is goed gekomen, maar het was wel heel veel en de angst dat er niemand is om je te helpen en dat het zover moest komen om buiten op te grond te liggen en dat mijn bevalling zo is gegaan. Kan ik nog steeds niet begrijpen en het is nog iets van dat moment dat je je zo hulpeloos en verloren voelt. Dat vergeet je je hele leven niet weer.

Liefs Maaike.

Trotse Mamma van 2 hele gezonde dochters!