Bevallingsverhaal Pim deel 2

Ik heb de vorige keer mijn zwangerschap beschreven. 

De verloskundige komt binnen en kijkt naar de maandverbandjes vol met vruchtwater en bevestigd dat het vruchtwater. Ze vroeg of ik krampen had. Ik zei nee. Ze zei rust goed uit en bel als er iets veranderd. En daar ging ze weer. 

We hebben daarna heel de dag een beetje onze gedachten verzet. 's middags heb ik lekker een dutje gedaan. Om 17.00 uur kwam ik beneden en toen begonnen opeens de weeën. Maar niet opbouwend maar gelijk heel heftig en elke 3 minuten. Uiteindelijk heeft mijn man frietjes in de pan gegooid. Domste keuze was die frietjes op te eten, aangezien ik super misselijk werd toen ik ze op had. Om 18.30 uur hebben we de verloskundige opnieuw gebeld.  En jawel hoor ik had al 8 cm ontsluiting. Binnen no time zat ik op de 10 cm. Ik mocht gaan persen maar de kleine was een sterrenkijker waardoor ik hem niet veel naar beneden kreeg. Om 20.30 uur zei de verloskundige als de baby om 21 uur nog niet is, dan gaan we naar het ziekenhuis. Ik voelde dat het niet ging lukken dus zei ik op barse toon dan wil ik nu want na 1,5 uur en er zat geen schot in de zaak. 

Zo gezegd zo gedaan. Ik was best opgelucht eigenlijk. Uiteindelijk in het ziekenhuis bleek dat ik geen goede weeën had waardoor het dus niet ging lukken. Ik had bijna geen persdrang. Toen begon de heksenketel pas echt. De wilde een infuus prikken maar dat lukte niet. Inmiddels stonden er 10 mensen naast mijn bed. Geen idee waarvoor ze allemaal dienden maar goed ze waren er. Ze verdoofden me en gaven me een knip. Ze lieten een grote schijf zien, mevrouw ik ga uw baby met een vacuümpomp halen want hij krijgt het nu wel zwaar. Ik dacht prima joh. Maar jeetje geen idee dat het zo'n rot gevoel was. Blijkbaar was de verdoving net zwaar genoeg want ik heb alles gevoeld. de knip en het inbrengen van het ding. Ondertussen werd er aan elk van mijn armen geplukt en aan mijn benen. Ze waren nog bezig met een infuus na 24 keer prikken zat hij eindelijk goed. 

Zelfs met de vacuümpomp had meneer er geen zin in. Hij zat wel lekker. Uiteindelijk om 22.15 uur werd er gezegd nog 2 keer persen en dan gaan we naar het OK. Ik werd bang en heb alles gegeven. Ik wilde niet onder het mes. Uiteindelijk met behulp van de vacuümpomp (waar ze heel hard aangetrokken hebben) en op mijn wilskracht is ons kleine mannetje geboren. Ik was op slag verliefd. Ondanks dat zijn hoofdje een beetje raar er uit zag was het mooiste jongetje op aarde. Maar toen merkte ik dat de onrust in de kamer weer begon. De Gynaecoloog keek een beetje bezorgd. Ik had een fluxus ik voelde me dom. Geen idee waar hij het over had.  Maar later begreep ik dat ik veel bloed verloor. Wat natuurlijk niet goed voor me was. Toen het grote deels over was. Kwam ik een beetje tot rust. Toen zei hij ik ga je nog verdoven en hechten. Ik ging door de grond, opnieuw voelde ik alles. Jeetje wat was dat gemeen. Maar alle clichés zijn waar, het is het dubbel en dwars waard. 

Gelukkig ging het met Pim allemaal helemaal goed. Hij deed het ook in de kraamtijd zo goed. Zijn hoofdje was zo weer normaal gegroeid.