Bevalling verhaal

Bevallen, bevallen, bevallen. 

Elke dag bevallen er vrouwen. Verschillende leeftijden en toch blijft het iets uniek. Elke bevalling is uniek en iedereen ervaart het anders. Zo doende was ik erg benieuwd hoe ik mijn 2de dochter ter wereld zou brengen. Hiervoor had ik namelijk een geplande keizersnede gehad. Ik wist niet wat mij te wachten stond. Ik schatte het in als iets heel pijnlijk. De droom van een spontane vaginale bevallen stond helaas op instorten. Na een bloeding op 20weken kreeg ik de diagnose van een placenta previa. Mijn droom bevalling zag ik in duigen opgaan. Elke 2 weken die metingen hoe het nu zat met de placenta. Na veel gehuil , hoop en bidden kreeg ik op 38 weken de verlossende woorden na een intensief gesprek met mijn gyneacologe in uz gent. ‘ je mag het proberen, MAAR als er een bloeding optreed gaan we gelijk over naar een keizersnede. Het beste is ook spontaan. inleiden wil ik niet doen. Hooguit met een ballon maar alleen als het echt nodig is ‘. De woorden die mijn geluk en angst in 1 opslag beiden omhoog liet schieten. YES ! Vanaf toen was het volop wachten en vertrouwen op mijn lichaam. Kom aub spontaan was ik wat ik elke dag hoopte. Ik liet mijn lichaam doen en vertrouwde volledig op mijn lichaam. Elke dag kwamen wel wat weeën opzetten. Maar helaas tig keer vals alarm. Wat een bummer... na 5 keer naar uz gent te rijden was het duidelijk. Alleen maar vals alarm. Deze baby waar ze zo bang voor waren dat de 35 weken niet zou gehaald hebben. Ging naar de uitgerekende datum 40 WEKEN !!! Oké baby... kom nu maar. Alle trucjes die ik kon vinden heb ik geprobeerd. Toen ik de 41 weken aantikte wist ik dat het geen zin had en ik beter zou wachten. Toen kreeg ik ook de datum van de inleiding te horen. Ik keek er zo tegen op. 26 maart ? Lijkt dat goed voor jou? ‘ natuurlijk niet’ dacht ik elke keer. Maar ze moest wel ooit komen toch. Het stond dus vast. 26 maart om 19u mag jij je melden. Vol spanning en dubbele gevoelens ging ik naar huis. Het is zover... het duurt nu echt niet lang meer

26 maart

Het is de dag. Ik word wakker en besef dat de harde buiken weer zijn begonnen. Fijn... maar ondertussen was ik het wel gewend. Ondanks dat ze niet aangenaam voelde was ik ervan overtuigd dat het niet zou doorzetten en weer vals alarm zou zijn. Ik stond op en ging douchen. De harde buiken bleven maar ik dacht dat het wel lag aan de spanning die ik had, ik moest nog zoveel doen. Ik begon met de was, bakte ondertussen een brood en nog eten. Om 10 uur besefte ik dat de harde buiken niet alleen onaangenaam waren maar dat ze misschien best wel regelmatig kwamen. Ik begon maar tussen door de timen. Hmmm.... half uur er tussen. Dit lijkt me nergens op uit de draaien. Ik stopte met timen en deed weer alles in het huishouden. Om 13u veranderde het en leek het sneller te komen. Ik ging weer timen en merkte dat het 10 minuten tussen zat. Toch had ik dit naar mijn gevoel het al ervaren en was ik er van overtuigd dat dit wellis weer vals alarm kon zijn. Ondanks dat moeilijker was mijn hoofd erbij te houden bleef ik verder doen. Eten stond klaar en veel lust had ik niet. Vast de spanning toch... ik ging maar even naar bed om wat uit te rusten. Maar al snel begon ik weer te timen en werd het duidelijk... 5 minuten er tussen. Onaangenaam... moet het pijnlijker worden? Ja toch? Dit hoor ik zovaak. Misschien nog even wachten? Het was ondertussen 16 uur. Om 19u moest ik me toch aanmelden. Kan beter wachten dan toch? Het is vast toch weer vals alarm... maar nee. Ik besloot toch vroeger te gaan. Was het niks dan waren we er tenminste al. We pakte onze spullen toen ik vertelde dat we misschien toch beter konden vertrekken. We moesten evengoed nog half uur rijden. We brachten de oudste dochter naar de vriendin en we vertrokken. 

17u20 

We komen aan in UZ Gent. De hele rit heb ik mezelf rustig kunnen houden door muziek te luisteren. Af en toe een goede puf tussendoor. Maar naar mijn gevoel niks extreem. Het vals alarm gedeelte bleef dus wel zitten. We werden zoals elke keer warm onthaald. Ik mocht in bed liggen en de ctg werd omgebracht. Daar zagen ze activiteit en gingen ze over naar ontsluiting checken. Ik zat al gek genoeg op 3cm. Het was dus wel begonnen. Wat voelde ik me dom dat ik het verschil niet merkte ! Na bespreking met de art wouden ze nog ballon plaatsen. Ondanks dat het niet nodig was hebben zr onder advies wel gedaan. ‘ verwacht geen wonderen’ hoor ik haar nog zeggen. Je kan gemakkelijk hier nog tot morgen avond liggen. Ik verwachtte dus lange dagen en eventueel nachten. Ondertussen was het 22:00u. De krampen begonnen vaker op elkaar te komen. Het leek alsof ik geen tussen pozen had. Veel woelen, denken, puffen,... . Plassen vond ik nog ergste. Uit bed gaan en plassen deden nog meer pijn. Als ik eenmaal terug in bed was gesukkelt wat eerder op een marathon leek was ik kapot moe. maar slapen zat er niet veel in. Ik woelde vooral. Af en toe voelde ik een hevige kramp, maar naar mijn gevoel bleef die pijn het zelfde en werd het niet altijd pijnlijker. Vast geen weeën. Laat maar... dit vordert niks. 01:00 vroedvrouw komt binnen en vraagt of ik een epidurale wil. Ik kijk haar bizar aan en vraag me af waarom ze dit vraagt... ik zeg verbaasd dat ik het nu kan wegpuffen. Nog steeds val ik niet in slaap. 03:00 komt weer de vroedvrouw binnen. Ze vraagt hoe het gaat en ik zeg dat het wel goed is. Ze herhaald of ik een epidurale wens en ik antwoord het zelfde als ervoor. Zr kaarte aan dat als ik het niet meer zou uithoiden dat ik het moet vragen. Ik knikte en ze verlaat de kamer. Ik ben ondertussen weer in het denken vergaan. ‘ waarom vragen ze het steeds ! ‘ om 04:00 ongeveer val ik in slaap. Geen diepe slaap maar naar mijn gevoel rust ik en slaap ik. Om 06:00 werd ik wakker door de gyneacoloog en vroedvrouwen die binnenkomen. Ik schrik een beetje en ik voel de spanning opkomen. Ze vragen of ik koffie wil, hoe de nacht verliep.. gewoon standaard dacht ik. ‘ we gaan eens kijken hoeveel ontsluiting je hebt ‘ ik laat ze begaan... ‘ wow dat is goed verlopen je zit op een 8cm ! ‘ ik kijk ze aan alsof ze chinees praten ‘ NU AL ??? ‘ als ze achteraf zeiden ‘ grapje ‘ had ik het zo gelooft. 

We gaan je vliezen breken. 

Mijn ochtend stond ineens een beetje anders voorgesteld. Ineens wou ik toch even dat koffie’tje. Maar dat mocht in een klap dus niet meer. We waren nog aan het wakker worden toen mijn vliezen braken. Dat was een gek gevoel dacht ik nog. Net een ballon in mijn buik die knapte. Het vrachtwater spatte overal en mijn hele onderkant werd warm. Vanaf toen ging het heel snel. In 5 min zonder degelijk veel pijn te hebben ging ik over in 10min. Helaas hadden ze ondertussen ondekten dat de navelstreng van onze dochter uitzakte en deze in de uitgang lag. De paniek sloeg toe. Ik stond niet meer stil bij alles alleen dat ik een erorme persdrang kreeg. Ik werd volop naar de Ok gebracht want ik zou een spoedkeizersnede krijgen. Ik herinner me nog dat ze zeiden ‘ niet persen ‘ haar handen zaten letterlijk IN mij. Ze hielden mijn dochter haar hoofd tegen. Zodat deze niet op de navelstreng zou duwen. Ik herinner me nog dat ik zei dat ik amper perste. Ze kwam gewoon en ik hoefde er niet eens zoveel moeite voor de doen! Terwijl ze alles klaarmaakte voor de spoedkeizersnede en ineens zeker 20 artsen/ verpleegkundigen/ gyneacologen rond me stonden sloeg te paniek toe. Wat gebeurd er. Is alles oke met de baby? Ga ik dood ? Zoveel vragen zo weinig antwoorden. ‘ we gaan je in slaap doen ‘ was laatste dat ik hoorde. Ondertussen zag ik hoe ze volop de hartslag van onze dochter zochten maar niet leek te lukken. De verpleegster zat nog steeds met haar hand het hoofdje tegen te houden. Ik viel in slaap met de angst dat ze het niet vonden. 

Zwart

Ik zie zwart, ik krijg mijn ogen amper open. Met wat wel leek op veel moeite zie ik blur. Ik lig op de recovery... geen baby... niemand hier die ik ken. Alleen die enorme pijn aan de snee is wat ik me herinner. ‘ hoe voel jij je ‘ vraagt een vriendelijke verpleegster aan mijn bed. Pijn... heel veel pijn. Ze treuzelt niet en geeft me pijnstilling tot de pijn te doen is. Ik vraag achter mijn baby... waar is ze... net toen ik zeg waar ze is besef ik het laatste beeld. Ik paniekeer en vraag of alles oke is. Ze lacht me vriendelijk toe en zegt dat alles oke is, dat ik me geen zorgen moet maken. En dat de couveuse niet nodig is ( ze was op randje dysmatuur geschat ) maar werd gek genoeg veel meer pak aan geboren dan elke keer geschat. Gewoon klein en fijn meisje zegt de verpleegster. Ik lach haar toe en begon tot rust te komen. Ik begon even te beseffen hoe snel ineens alles was gegaan. Toen ik net wat wakkerder was mocht ik dan EINDELIJK naar haar toe. Wat was ze perfect... ik liet haar niet los. Niet nu... nooit niet. Wat hebben wij doorstaan. Placenta previa, hyperemesis gravidarum, bloeding, ziekenhuis opnames, zofran, sondevoeding,... maar hier lig je dan. Na 41weken en 5 dagen. In mijn armen. Gezond... 

Ons avontuur begint

Achteraf vroeg ik me wel af... waarom heb ik het nooit pijnlijk ervaren die weeën. tenminste niet zo pijnlijk als ik had verwacht. Het waren dus echte weeen. Waarop vroegen ze anders elke keer voor een epidurale. Het was namelijk wel de bedoeling dat die er ging komen. Nooit verwacht dat uiteindelijk te laat ging zijn. Ik heb mijn bevalling mooi ervaren. Mijn lichaam deed wat het moet, geen bloedingen gehad. Alleen die navelstreng... wat stom... als die er niet was geweest was dit zo een makkelijke bevalling geweest. Toch ben ik heel te vreden. Heb alles bewust meegemaakt. Toen de vroedvrouw zij dat haar hoofdje al half eruit zat al die tijd schrok ik... ik had echt niet dat idee. 

Maar 

Eindgoed al goed. 

Olivia werd geboren met een verbazende 3 250 gram 

49cm na 42 weken 5 dagen.