Bevallen... mijn persoonlijke verhaal (deel 1)

Ik ging naar het ziekenhuis met minder leven gevoel in mijn buik. Ik had de kleine man al zo goed als de hele dag niet gevoeld. Eenmaal aan de CTG begon de kleine natuurlijk druk te bewegen en was ik dan ook volledig gerustgesteld. Voor de zekerheid maakte ze ook nog een echo en nam ze de maten van zijn buikje en benen op. Hoofdje kon helaas niet omdat die er verkeerd voor lag. Ik had mijn jas alweer aan om naar huis te gaan terwijl de verloskundige nog even de maten in de curve zou zetten. Ze kwam terug de kamer in met een bepaalde blik wat mij mijn jas weer uit deed trekken. De curve schoot ineens omhoog. Een beetje verbaasd was ik aan het luisteren terwijl woorden als fors, macrosomie en zwangerschapsdiabetes naar voren kwamen. Ze stelde voor om 1 maart bloed te laten prikken om te testen of ik suiker aan het opbouwen was, wat volgens haar aannemelijk zou zijn. 

Op 1 maart heb ik bloed laten prikken. Ik moest om 09:00, 11:00 en 15:00 er zijn, drie keer dus. Waarvan diegene in de ochtend nuchter moest. De dag erna had ik een afspraak in het ziekenhuis in Lelystad om de uitslag te bespreken en een inwendig onderzoek te krijgen. Tijdens deze afspraak kwam dan ook naar voren dat mijn ochtendwaarde iets verhoogd was. Na inwendig onderzoek bleek dat ik 1 cm ontsluiting had en liet ze de keuze voornamelijk aan ons over. óf doorlopen en wachten tot de bevalling natuurlijk begint, óf inleiden. Ze adviseerde hierbij wel dat de baby nu al wel dusdanig groot leek op de echo dat er mogelijk meer complicaties kunnen voorkomen als ik bijvoorbeeld door zou lopen tot 40+ weken. Ik was al voorbij de 38 weken en het was dus een volledig veilig termijn om in te laten leiden. Hierop viel dan ook onze keuze. 

Op 3 maart was het zover. Ik mocht naar het ziekenhuis om een ballon te laten plaatsen. Hierna zou ik weer naar huis mogen en was het een kwestie van afwachten. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis hebben ze toch besloten om geen ballon te plaatsen. Dit omdat de baby nog niet was ingedaald en ze bang waren dat de ballon de baby nog hoger zou 'duwen'. Het alternatief was een hormoonveter. Deze werd om 09:30 geplaatst en zou er om 21:30 weer uitgehaald moeten worden. Helaas moet je met deze hormoonveter wel in het ziekenhuis blijven. Ha, grappig! Want we hadden dus helemaal niks bij ons. Goede voorbereiding, want de vluchttas was thuis zelfs nog niet eens compleet. Ik dacht namelijk oh, dat doe ik vandaag nog wel even. Michael moest dus naar huis om alle spulletjes bij elkaar te zoeken en ook meteen voor één of meerdere nachtjes verblijven in het ziekenhuis. 

Heel veel afwachten op deze dag, maar er gebeurde niks. Rond het avondeten kreeg ik wel wat harde buiken en rommelde het wat maar niet overduidelijk. Het ziekenhuis personeel zei dat de hormoonveter nog ongeveer 2 uur doorwerkt nadat die verwijderd is. Dit zou dus betekenen dat die ongeveer werkt tot 23:30. Toen het eenmaal 23:30 was, verdwenen de harde buiken als sneeuw voor de zon en voelde ik mij kiplekker. Ik besloot om te gaan slapen en morgen maar af te wachten. Als ik drie cm ontsluiting zou hebben kunnen ze de vliezen breken en wie weet hoe het dan verloopt! 

03:00 's nachts werd ik wakker. Ik was misselijk en moest overgeven. Huh, dat is gek! Ik begon me behoorlijk beroerd te voelen met veel overgeven. Niet echt prettig met een dikke zwangere buik kan ik je vertellen. Ik had een beetje bloedverlies en drukte op het knopje van de verloskundige. Zij legde me nog een keer aan de CTG en hieruit zag je bij mijn weeën activiteit met enige regelmaat wat 'hobbeltjes' verschijnen. Spannend, zou het dan nu toch semi-spontaan beginnen? Michael sliep thuis en ik besloot om hem zo lang mogelijk te laten slapen. Om 05:30 trok ik de misselijkheid niet meer en voelde me zo beroerd. Ik bleef overgeven. Ik belde Michael of die wou komen. Om 06:30 zouden ze ook mijn controle doen m.b.t. ontsluiting enzovoorts. Michael was er nog niet toen de controle gedaan werd. Maar ik had gewoon al 5 cm ontsluiting! Ze vroeg of ik mijn man nog een keer wou bellen want ze verwachte wel dat de baby snel zou komen!