Bevallen met 19 weken deel 1

26 april 2014. De eerste Koningsdag en voor ons een dag, waar wij elk jaar onze dochter Anna herdenken. Want op die dag werd zij met 19 weken geboren. 

Na een kleine drie maanden proberen,  bleek ik al zwanger te zijn. Ontzettend eng, maar wat hadden we er zin in en wat keken we er naar uit. Jammer genoeg ging een buikgriep over in zwangerschap-kwalen. En ben ik tot ongeveer 16 weken ziek geweest. Met 18 weken verloor ik opeens bloed, maar alles bleek oké te zijn. Waarschijnlijk een bloedvaatje..

Het voorjaar kwam er aan en het uitzoeken van de kamer en een kinderwagen was begonnen. De eerste Koningsdag was bijna en alles kleurde oranje. Bij ons in het dorp werd koningsnacht gevierd met een “gondelvaart” achter ons huis langs. Die avond stonden wij vol verwachting in de achtertuin, toen ik moest gaan zitten. Ik had last van harde buiken en zelfs het zitten moest met mijn benen uit elkaar. Een belletje ging niet rinkelen. Dus ik ben maar naar bed gegaan. Die nacht werd ik wakker en kwamen de “harde buiken” sneller na elkaar. Even dacht ik aan weeën, maar dat wuifde ik weg, omdat ik pas 19 weken zwanger was. Toen ik die ochtend naar het toilet ging voelde ik haar zakken. En met mijn vingers voelde ik de vruchtzak. Ik ben direct op de bank gaan liggen en riep naar boven dat Danny moest komen. Daarna belde ik gelijk de verloskundige. Ik hoorde op de achtergrond de gezelligheid van de koningsdagmarkt. Ik legde mijn verhaal uit en het enige wat ze zei is “blijf liggen, ik kom er nu aan”. Eigenlijk wist ik toen al dat er iets fout zat, maar toch wil je er niet aan denken. 

Zeer snel stond de verloskundige in de woonkamer. Na een kort inwendig onderzoek, keek ze mij aan en zei ze “je bent aan het bevallen en dat is veel te vroeg. Jullie kindje gaat dit niet overleven”. Het enige wat ik kon was huilen. Maar er kwam ook een soort oerkracht los. Ik moest rustig worden, anders zou onze dochter misschien uit me kunnen vallen. De ambulance was onderweg, dus Danny zorgde voor de praktische dingen. De verloskundige zei nog, neem een fototoestel mee en zorg dat je een oplader mee hebt. Ik dacht toen nog, een fototoestel? Maar ik ben haar eeuwig dankbaar. Want het zijn nu de foto’s waar wij houvast aan hebben. 

In het ziekenhuis aangekomen werd ik geïnstalleerd in een kamer en aangesloten op de ctg. Er werd nog een echo gemaakt, maar die bevestigde alleen wat de verloskundige al verteld had. Ons kindje wordt binnen nu een drie dagen geboren en waarschijnlijk overleefd ze de bevalling niet. 

Wat waren we sterk samen, ondanks dit intense verdriet. Het was ook heel spannend. Wat stond ons te wachten.. en dan zo’n stom dilemma. Ga je op zo’n feestelijke dag familie en vrienden bellen? Of gaan we dit met z’n tweeën doen? Uiteindelijk hebben wij beide onze ouders gebeld. Danny’s vader zat op dat moment in Afrika voor werk. Mijn ouders en de moeder van Danny kwamen gelijk naar het ziekenhuis. Aan de ene kant mijn moeder en aan de andere kant Danny’s moeder die mijn hand vasthield. De weeën bleven komen en werden ook steeds heviger. Op een gegeven moment voelde ik dat ik moest persen. Onze ouders zijn toen op ons verzoek de kamer uitgegaan. Zo konden wij samen met de verloskundige dit bizarre “avontuur” aangaan. 

Trending op Mamaplaats: Rouwproces: "Ik merk opeens dat mijn kind ook rouwt"