Bevallen in een frans ziekenhuis

Toen wij in januari 2022 zwanger raakte, zaten we midden in onze emigratie plannen naar Frankrijk. In april vertrokken we. De eerste echo’s kreeg ik in Nederland. Maar eenmaal in Frankrijk ging ik direct onder zorg in het ziekenhuis van Cahors. Waar ik ook zou gaan bevallen en uiteindelijk op 19 oktober 2022 beviel van onze dochter Ines. 

Het is in Frankrijk niet gebruikelijk om thuis te bevallen. En hoe graag ik dit ook wilde. Ik was uiteindelijk blij dat we in het ziekenhuis waren. Het was drie kwartier rijden en Ines was een sterrenkijker. Toen we daar s nachts heen reden, riep ik in de auto al om een epidural. 

Ik kon de weeën zelf niet dragen. Ik mocht ook in bad. Maar ik kon door de pijn niet stilzitten voor een controle. Dus vroeg al piepend om een epidural. Het leek wel een rusische kogelstootster die m kwam zetten. En zij was ook enorm streng dat ik nu stil moest zitten anders kon ze die prik niet zetten. Toen heb ik de verloskundige voor me fijngeknepen. En daarna werd het al gauw pijnloos. 

 Ik had al vrij snel 8 cm ontsluiting. Maar doordat ze met haar armpje voor de uitgang lag, kwam ze er lastig uit. Als sterrenkijker kreeg ze nog wat extra tijd om te draaien en dit deed ze uiteindelijk wel toen ik tegen haar sprak.

Het werd uiteindelijk wel een knip en de gynaecoloog moest haar helpen met haar armpje. Soms breken ze het armpje. Maar Ines besloot op dat moment toch mee te bewegen. En daar was ze dan. Met ook nog de navelstreng om haar nek. Ze namen haar even mee en Marik ging bij haar kijken. Hij vond haar zo mooi.

Ik was nog beduusd van wat er net gebeurd was. En de placenta moest er nog uit. En ik werd nog gehecht. 

Niet veel later werd ze op mijn borst gelegd. 

Ik merkte dat ik heel onrustig werd van alle draadjes aan me. Ik kon niet wachten om naar de kamer te gaan. Dat vond ik allemaal erg lang duren. 

We mochten zo’n 5 dagen blijven. Kraamzorg is er niet in Frankrijk. Je blijft in het ziekenhuis en wordt daar verzorgd. Krijgt goede maaltijden en de controles die een verloskundige of kraamzorg normaal doet, gebeurd in het ziekenhuis. Een dag later kwam zelfs de gynaecoloog nog even langs om te kijken hoe het ging. Hij was onder de indeuk van de bevalling. Want eigenlijk stond ik al op de planning voor een keizersnede als ze niet snel zou komen. Zijn verwachting wat dat ik wel snel zou herstellen. 

Dat vond ik zelf toch langer duren. 

Ook al was deze bevalling medisch in het ziekenhuis vond ik dat ik alle tijd kreeg om haar te laten draaien en voor een groot deel op natuurlijke wijze te baren. 

Het heeft me 1,5 jaar gekost om dit verhaal hier te delen. Maar ik voelde nu eindelijk die behoefte om dat te doen 😃

Inmiddels is Ines alweer bijna 18 maanden!