Snap
  • stortbevalling
  • Schouderdystocie
  • angst
  • snellebevalling

Snel, pijnlijk en angstig! Bevallen in 2,5 u…

Een marathon lopen duurt langer..

20 november ben ik uitgerekend. Ik hoop dat je ietsje eerder komt, aangezien ik mijzelf voortplant. Lopen kan je het niet meer noemen. 

De zwangerschap verliep super. Net als bij onze eerste dochter wel in het ziekenhuis, vanwege een hoge bloeddruk, maar die blijft met de medicatie gelukkig goed. 

Op vrijdag 18 november begint het te rommelen, we mogen naar het ziekenhuis. Ik heb 2 centimeter ontsluiting én weeën: yes het gaat beginnen! 

Een poosje later moeten we aan de monitor om te checken of alles goed verloopt. Helaas zit er geen vooruitgang in en moeten we thuis verder afwachten. 

De gehele dag blijven weeën komen en gaan. Totdat ik zaterdag merk dat ze minder worden. Op zondag zijn ze helemaal verdwenen. Dus hup, terug naar het ziekenhuis. 

Ik heb nog steeds 2 centimeter. Ze willen wachten tot de kleine meid zich meldt.

Aangezien mijn bloeddruk zo goed blijft willen ze me liever niet inleiden. Hier ben ik het mee eens. Maar: ik wil wel graag een uiterste datum plannen, want mijn buik is zó groot dat ik vermoed dat onze kleine ook groot gaat zijn. Dit was volgens de gynaecoloog niet zo, ze zou een gemiddeld kindje zijn. 

Op aandringen wordt er voor een week later een inleiding ingepland. Duimend en ananas etend naar huis hoop ik dat ze zichzelf nog meldt deze week. 

Maandag 28 november

Het is zover. Ik word ingeleid. De kleine meid heeft geen zin om zelf te komen. Om half 11 starten we met  weeënopwekkers en voel ik lichte krampen. Dit zet door. Een uur later zit ik in een weeënstorm waar je 'u' tegen zegt. Pff, het idee dit uren te moeten doen breekt me op!

De verloskundigen kunnen mijn weeën niet goed meten en na wat onderzoeken zetten ze de oxytocine uit. Mijn lichaam heeft de weeën zelf overgenomen, dus de opwekkers zijn niet meer nodig. Gelukkig worden de weeën snel wat handzamer. Dus hup, in bad om te ontspannen!

Ik zit nét in bad als ik een ontzettende persdrang voel. Misschien moet ik wel naar de wc, dus Bas helpt me het bad weer uit. Als een aangespoelde walrus schuifel ik naar de wc. Nee ik hoef toch niet. Dus hup, het bad weer in.

We roepen de verloskundige en die meet 8 centimeter. Nog even wachten dus...  

Maar, ik voel gewoon dat ze eraan komt. Dus 5 minuten later komen ze weer meten en ja hoor: 10 centimeter. Ik mag meepersen, yes! Ze is er bijna!

Dan opeens voel ik een hand in mijn rug: 'Je moet nú op handen en knieën'. Ik word naar voren gegooid en hoor alleen maar: 'Ze zit vast!' De hele kamer loopt vol met mensen. Ik raak volledig in paniek. Een angst die ik nog nooit eerder gevoeld heb.

Gelukkig gaat het snel en hebben ze haar schouders vlot los gekregen. Haar schoudertjes bleven haken, maar de verloskundige heeft topwerk geleverd en haar snel los gekregen.

Helemaal blauw en stil wordt ze meegenomen en dan ineens begint ze enorm te krijsen, het mooiste geluid in tijden!

'Ze doet het!' roep ik.

Maudi Hinke Wolf 28.11.2022 13:03 4234 gram en 53 cm ❤️

Zo trots op ons grote meisje! 

Trending op Mamaplaats: "Mijn beste vriendin heeft een relatie en kind met mijn vader"

Wauw! Even spannend, maar wat ontzettend fijn dat 'ze het doet' haha. En 2,5 uur, dat is nog eens tempo maken! Ben benieuwd hoe het nu gaat. Liefs, Laura

1 jaar geleden

Lief! In mijn volgende blog zal ik vertellen hoe het gaat! Gelukkig ook doet ze het nu super ❤️

1 jaar geleden

Mijn bevalling duurde 6 min😅🤣

1 jaar geleden

Wat een angstig einde zeg. Gelukkig is alles goed gekomen ❤️