Bevallen, dit is wat ik dacht.

Deze blog ga ik schrijven omdat ik zelf stiekem keer op keer moet lachen als ik terug denk aan mijn bevalling. Dit betekent overigens niet dat de bevalling zo’n pretje was maar mijn gedachten tijdens deze bevalling zijn dat wel.

Het is zondag 14 februari, inmiddels verlies ik al een aantal dagen druppels urine of vruchtwater. Om dit uit te sluiten besluit ik die zondag toch maar om even het ziekenhuis te bellen. Ik ben inmiddels 39+3 dagen zwanger en ik kan dan ook vrijwel direct mezelf melden in het ziekenhuis. Ik neem mijn man mee, ook al is dit tegen de regels ivm Corona, maar ik ben 39+3 en ik acht de kans groot dat het toch echt vruchtwater is. Een uur later melden we ons in het ziekenhuis en worden vrijwel direct een ziekenhuiskamertje ingeleid. Daar worden de diverse testen afgenomen om uit te sluiten of het inderdaad vruchtwater is en of alles goed gaat met de baby. Op de valreep dien ik nog in een bakje te plassen om een blaasontsteking uit te sluiten. Dit doe ik netjes en wil de urine weg gaan zetten, en ja hoor PATS mijn vliezen breken volledig. DRUK OP HET RODE KNOPJE roep ik naar mijn man, alsof er iets vreselijks gebeurd. Ondertussen gaat mijn gedachte: Gatverdamme wat is dit vies, ik heb maar 1 broek en onderbroek bij. De vluchttas staat nog in de auto. Bah ik blijf maar vruchtwater verliezen. - Ik kijk mijn man aan, en ik zie dat hij aan me ziet wat ik denk, en we lachen hardop. Dit kan ook echt alleen maar ons overkomen. De verpleger komt binnen enkele minuten binnen en helpt me, met een handdoek tussen mijn benen, het bed weer op.

Vrijwel direct na het breken van de vliezen voel ik weeën opkomen. De verpleger komt opnieuw de kamer binnen en meld ons dat we naar een andere kamer gaan. Ik had nog steeds geen schone broek of onderbroek, er was immers nog geen tijd geweest om de vluchttas te halen uit de auto. Daar ga ik dan, met een veel te klein handdoekje over mijn, je weet wel, in mijn blote kont naar de andere kamer. Ik weet zeker dat iedereen die achter ons liep een volle maan heeft gezien.

Aangekomen op de verloskamer krijg ik te horen dat de arts-assistent zo langs gaat komen. We wachten eventjes en niet veel later is daar de arts. Ze vond dat ik nog wel relaxt was en wil graag de weeën verder op gang helpen. Verder op gang helpen? Ik heb nu al pijn! Maargoed wat weet ik ervan? Dit is immers mijn eerste vaginale bevalling dus zal het aan de pro’s over moeten laten. Er worden wee opwekkers gegeven met een minimale dosering gezien ik eerder een keizersnede heb gehad. Toucheren wilde de arts-assistent liever niet gezien het risico op infecties, want ook uit het afgenomen kweekje eerder die middag bleek dat ik al eerder vruchtwater verloor. De arts-assistent geeft aan dat haar dienst er bijna op zit en ze me over zal dragen aan haar collega, deze zal over 30minuten bij me zijn om het verdere ‘plan de campagne’ te bespreken.

Daar zitten we dan, ik ga bevallen en dat nog wel op 14 februari of zal ik dat niet redden en wordt het 15 februari? Het is inmiddels 14:30. Ik ben zenuwachtig en voel dat ik een grote boodschap moet doen dus snel nog even naar het toilet! Ik ga het bed uit en wil naar het toilet lopen maar jeeeetje wat heb ik opeens een beenweeën ik kan bijna niet meer staan. Pieeeeeep, dus ik heb niet alleen buik maar ook beenweeën denk ik bij mezelf, fijn heb ik weer, kan er ook wel bij. Ik strompel met behulp van mijn man naar het toilet en weer terug mijn bed in. De weeën zijn opeens zo heftig en ik probeer me aan het puf riedeltje te houden en begin met knijpen in de handen van mijn man. Het is 16:30 voordat de dienstdoende arts-assistent zich voor komt stellen. De arts-assistent gaat me toucheren en vraagt hoe het met de pijn gaat. Haar conclusie is twee centimeter ontsluiting, mijn conclusie is heeeel veel pijn en ik wil graag een ruggenprik. De weeën kan ik inmiddels niet meer wegpuffen en de één na de andere wee doet zich aan, in rug en been. Ik denk alleen maar; is dit normaal? Hoort dit zo? Ervaren alle vrouwen dit? Ben ik een watje? Zijn die weeën altijd zo heftig? De arts-assistent verteld me nogmaals dat ontsluiting bij een eerste vaginale bevalling 1 cm per uur duurt. Daar gaan mijn gedachtes weer. Nog 8 uur?! Ik wil die ruggenprik! Ze verteld me dat er op dit moment iemand in de ok is voor een ruggenprik maar dat ik daarna opgehaald zal worden. Ik voel een soort van opluchting, tot dat....

Het bleef maar duren, ik vroeg aan mijn man hoe lang het geleden was dat ze aan mijn bed stonden. Ongeveer een half uurtje. Een half uur was ik aan het wachten met een weeënstorm die maar bleef komen. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken, hoe ik moest liggen waar ik in moest knijpen. Een kwartier later komt de verpleegkundige binnen ze verteld dat er een spoedje tussen is gekomen en dat ik zal moeten wachten maar daarna als eerste aan de beurt zal zijn. Ik baal als een stekker en in mijn gedachtes vervloek ik alles bij elkaar. Ik zeg, gekscherend, tegen mijn man ‘die keizersnede was veel makkelijker!’. Maar veel tijd is er niet om te praten want de pijn was te hevig aanwezig. Het is 17:30 de verpleegkundige en arts-assistent komen tegelijk binnen, ein-de-lijk was ik aan de beurt voor mijn ruggenprik. Er wordt nog even getoucheerd. Daar gaat mijn wens voor een ruggenprik want inmiddels zat ik op 5/6cm ontsluiting. Ik werd gek! GODVERDOMME schreeuw ik, geef me die morfine! Daar moet natuurlijk nog vanalles over verteld en uitgelegd worden, enige wat ik dacht was schiet nou maar op, ja ja dit heb ik al 3 keer gehoord, duurt lang! Want inmiddels lag ik al vanaf 16:00 op mijn rug te creperen op het ziekenhuis bed zonder enig moment om tot adem te komen. Ik kon mezelf niet meer bewegen en lag er letterlijk bij als een aangespoelde walvis, en ja ook dit schoot door mijn hoofd toen ik daar lag. Onderuitgezakt en ongemakkelijk op het bed maar bewegen lukte me niet, ik had te veel pijn. Een kwartier later om 17:45 komt de verpleegster opnieuw binnen met de morfine en apparatuur om me aan te sluiten. Een paar minuten later volgt de arts-assistent. Ik heb het idee dat ik lichte persweeën heb en geef dit aan. Het wordt wat weggewuifd en ik moet maar op mijn zij gaan liggen zodat ik de weeënstorm beter op kan vangen, ik wilde dit niet maar deed het toch, geen kracht om nee te zeggen of tegen te sputteren. Ze helpen me draaien want ik kon zelf niet bewegen door de beenweeën. Ik lig op mijn zij en weet niet wat me overkomt! Het lijkt alsof heel mijn ingewanden naar buiten geperst worden. Van onder, van boven! Ik krijg paniek... en roep nog een keer, kronkelend op bed, dat ik persweeën heb. Heel veel denk ik niet meer op dit moment, alleen dat iemand me NU moet helpen en dat de baby er NU uit moet. De verpleegkundige en arts-assistent vertellen me nogmaals hoe ik moet puffen: puf-puf-puf. Enige wat ik al een aantal uren kon was PUUUUF!!! En dat is dus ook het enige wat ik doe. Inmiddels moet ik terugdraaien, dit doe ik opnieuw met hulp, en wordt opnieuw getoucheerd. De arts-assistent weet niet wat ze meemaakt want ik was in 15 minuten van 5/6cm naar 10 cm ontsluiting gegaan. Opeens gaat alles snel. Er is geen tijd meer om de morfine aan te sluiten. En ik denk; is dit een grap? Waarom overkomt dit me nu weer? Ik moet dit dus doen zonder enige vorm van pijnstilling? Ik wil persen NU!!

De baby krijgt iets op haar hoofd geplakt om haar hartslag in de gaten te houden, ik krijg nog een katheter om mijn blaas te legen. Deze minuten zijn het heftigste van allemaal want ik had nog steeds geen pijnstilling en de persweeën moest ik inhouden. Maar dan, eindelijk, om 18:03 mag ik persen. Ik voel enkel en alleen nog maar weeën en PERS! Maar dan.. Holy Mother, wat is dit!!!?? The ring of fire... oké ze is er bijna, denk ik en hoor ik de arts-assistent zeggen, nog een keer persen, daar is haar hoofd! Mijn man huilt van geluk, ik ben wazig, en ik pers nog een keer. Haar lichaampje volgt en om 18:13 is ze daar. Na een super snelle, helse bevalling, onze schitterende alles betoverende dochter Bobbi Maen. ❤️

Oh en dan is er nog part 3, het deel waar weinig vrouwen je iets over vertellen. Dat deel van de nageboorte en het hechten. Die nageboorte stelde in mijn geval niks voor. Het was nog een mini persje en daar was het huisje van onze baby. Gek genoeg dacht ik niet: Gatverdamme! Maar vond ik het mooi om te zien en hebben we er zelfs nog een foto van gemaakt. Overigens was dat wel de maximale liefde voor de placenta daarna mocht hij de ‘prullenbak’ in. Wat daarna volgt had iemand me wel even mogen vertellen. Dat hechten! Jongens, jongens! Oke het wordt verdoofd zover het mogelijk is maar die verdoving werkt voor geen meter. De arts-assistent is 1,5uur bezig geweest met hechten en al die tijd lag Bobbi heerlijk op me maar bij elke hechting verschoot ik toch weer even. Zegt die arts-assistent: focus maar op je kindje. Dat zou ik uiteraard graag willen maar jij zit me heel de tijd te prikken alsof het niks is! Wanneer het hechten erop zit wordt je gewoon je bed uit gesommeerd om te gaan douchen. Uiteraard heel fijn want je bent hardstikke vies maar het tempo waarin alles gaat en dat je dit dus ook gewoon allemaal doet en kan na een bevalling is bewonderenswaardig. En dan, waar ik graag mee af wil sluiten is dit. Dames of je nu een keizersnede of een natuurlijke bevalling hebt gehad. Het is en blijft prachtig dat we dit kunnen met ons lichaam. Die mannen hadden na de eerste wee al opgegeven! Ben trots!