Augustus 2019 - Aurelie is geboren.
De bevalling van Aurelie was, voor mij toch, eentje met stress en angst. En vooral, jammer genoeg, een zwart gat. De roze wolk had ik niet.
Op 39w zaten er eiwitten in mijn urine. Ik moest om de dag naar het ziekenhuis om dit te laten opvolgen. Ik was er mentaal klaar voor om haar eindelijk te ontmoeten. Maar op het einde van de week was alles plots weer oke. Dus bleef ze nog even zitten. Ergens jammer, maar ook een teken dat ze het daar goed had. Ik was ook heel de zwangerschap ervan overtuigd dat ik niet ging uitdragen... Toen ik 5 dagen overtijd was, begon de gynaecoloog over inleiden. Wat vond ik dat spannend. Ik wou haar zo graag ontmoeten en had het vorige week verwacht, maar wanneer ik te horen kreeg dat ik de volgende avond moest binnen komen, vond ik dat ontzettend spannend. We vertelden dit aan niemand.
In het ziekenhuis kreeg ik pilletjes opgestoken om mijn baarmoeder te laten verweken. Dit om 21u en om 4u. Nadien sliep ik niet meer. Om 10u werden mijn vliezen gebroken en ik vroeg meteen om een epidurale. Wat was (ben) ik bang voor de pijn! Het ging rustig aan en ik lag daar maar wat. Om 17u30 kwamen ze me vertellen dat de kans er in zat dat het pas voor de volgende dag zou kunnen zijn. Ik bleef al een tijdje steken op 6 cm. Oohnee, nog langer?! Maar een uurtje later kreeg ik persdrang en had ik plots de 10 cm bereikt. De arbeid kon beginnen. En ik vond het vreselijk. Ik had het gevoel dat ik mijn weeën niet goed voelde (ik had ook nog maar net 2x epidurale bijgekregen omdat ze niet verwacht hadden dat het persdrang was). Mijn benen deden pijn en ik wou haar er gewoon uit. Ik heb geklaagd, gezaagd en geroepen, hoewel ik dat laatste echt niet wou doen. Na meer dan een uur persen, in mijn beleving wel een halve dag, was ze er. Eerst nog wel even paniek. Want de navelstreng zat om haar hoofdje. Hier besefte ik het gevaar nog niet. Ik was zelfs vooral boos. Ik moest een uur lang alle moeite van de wereld doen om te persen, vaak zelfs een vierde keer wat me vaak niet lukte en echt uitputte. En nu moest ik plots stoppen met persen als ze het vroegen?! Ik was wel bang toen Aurelie niet meteen weende, maar gelukkig deed ze dit al snel. Ik had veel bloed verloren, maar zat op een roze wolk. De borstvoeding ging vanzelf. Ik werd verzorgd, zij werd opgevolgd.
Om 22u30 kwamen we op de kamer. Ik begroette onze gezinnen en dan vertrokken ze al snel. Nadien ging het licht bij me uit. Ik weet nog dat de vroedvrouw me vroeg of het ging. 'Ja hoor, alles oke' antwoordde ik, zoals ik altijd ben. Maar ze keek naar me en zei: 'Ik ken je nog niet, maar ik weet dat het niet gaat. Je moet je niet sterk houden'. En toen viel ik flauw. En nog eens, en nog eens. Zelfs het tutje in de tas zoeken, liet me weer wegdraaien.Ik was echt slap op dat moment en de wereld kon zelfs vergaan...
Enkele onderzoeken, lakens verversen, een echo, ... Ik herinner me er bitterweinig van. Aurelie werd van de kamer gehaald en bij de couveuses gelegd, zodat ik kon recupereren. En zo beleefde ik de eerste dag met haar in een roes. Ik was doodmoe, kon me amper rechthouden en beleefde alles van in mijn bed. Zelfs het eerste badje maakte ik vanop afstand mee, zo slecht voelde ik me. Dat vind ik nog steeds jammer. Maar niets aan te doen. Het gaat niet altijd zoals er op tv getoond wordt. De tweede nacht deden ze Aurelie weer weg zodat ik kon recupereren en bijslapen. Dat slapen deed me wel deugd en ik had er echt nood aan. De derde nacht lag ze wel bij mij, maar ze had het moeilijk. Van 3u tot 7u hielden we alles uit de kast: een tutje, een badje, knuffelen, ... Er werd zelfs gezegd om ze naast me in bed te voeden zodat ik ondertussen kon slapen, iets wat ik op dat moment totaal nog niet kon. Uiteindelijk werd ze weer weggenomen, zodat ik wat kon slapen. Nog steeds hartverscheurend vind ik dat, maar ik besef wel dat het nodig was. En na 3 nachten verlieten we het ziekenhuis en ik voelde me helemaal niet klaar. Ik ging naar huis, met mijn dochter, maar we hadden nog geen enkele nacht samen doorgebracht. Paniek...