Als je hoofdpijn hebt neem je toch ook een dagalgan

Hier lig ik dan.. ik probeer er nog even van te profiteren om wat te kunnen rusten nu mijn weeën wat gezakt zijn. Al gaat dat niet zo makkelijk als gedacht. Doordat ik aan de monitor hang, kan ik niet te veel bewegen. Want elke keer als ik me verleg zijn we de hartslag kwijt en moet de vroedvrouw komen om onze baby haar hartslag terug te zoeken. Ik probeer dus zo lang mogelijk in dezelfde positie te blijven liggen. Daarnaast wordt er om het uur even in mijn vinger geprikt om mijn suiker te controleren. Om de 4u krijg ik antibiotica. Daarnaast krijg ik via een infuus vocht, glucose en weeënopwekkers. Hierdoor komt er regelmatig iemand binnen om even te kijken of alles nog oké is. Het lijkt wel of elke keer mijn ogen bijna toevallen er iemand de kamer binnenkomt. 

Maar de tijd gaat zo ook wel goed voorbij. Als ze rond de middag mijn ontsluiting nog eens komen opmeten en ik blijk nog maar 4cm te hebben ben ik een beetje teleurgesteld. Ik had gehoopt dat ik al veel verder stond. We zijn ondertussen toch al bijna 10u verder. Er wordt beslist dat ze mijn vliezen gaan breken. Maar omdat onze kleine spruit haar hoofdje nog te veel beweegt, word er overlegd om op de gynaecoloog te wachten. Uiteindelijk komt ze er iets na 1 door. Ik kijk er een beetje tegenop. Weet niet goed wat ik kan verwachten. Waarom heeft ze zelfs een breipriem bij??? Al word het snel duidelijk dat deze niet gebruikt wordt om rustig een beetje te breien.. Maar als het vanaf nu beter vooruit gaat heb ik het er voor over. Al blijkt het makkelijker gezegd dan gedaan. Stevige vliezen. Maar na 15 minuten porren, friemelen, opnieuw proberen lukt het dan eindelijk. Het voelt raar, heel raar. Alsof ik een enorme hoeveelheid plas en dit niet tegen kan houden. Maar opgelucht dat ik ervan af ben. Want laten we eerlijk zijn. Dit is geen pretje. 

Vanaf nu voel ik de weeën terug komen. De combinatie van het breken van mijn vliezen en de weeënopwekkers begint duidelijk te worden. Ik probeer de weeën zo goed als ik kan op te vangen. Ademen ademen ademen is het enigste dat ik kan denken, ik tel tot 10 elke keer opnieuw. Ik knijp in het hand van mijn vriend en onderga. Ik begin last te krijgen van mijn onderrug… is dit een goed teken? Zou de ontsluiting goed vorderen? Of is het omdat ik al bijna 12u in bed lig? Omdat ik al bijna heel de dag dezelfde houding heb? Als de vroedvrouw even komt kijken en het blijkt dat mijn ontsluiting nog maar 5cm is beslis ik om epidurale te vragen. Het is ondertussen 18u30. Ik heb lang getwijfeld of ik wel epidurale wil nemen. Maar Ooh wat ben ik blij dat ik toch besloten heb om het te doen! Zoals mijn zus al zei: als je hoofdpijn hebt neem je toch ook een dafalgan? De prik zelf is even ambetant, maar vanaf dan voel ik me ineens stukken beter. Ik heb nieuwe moed gevonden. We gaan ervoor! De pijn in mijn onderrug neemt af en ik kan terug een goed gesprek aangaan met mijn vriend. 

Tegen 22u besluiten we om alle 2 nog wat te proberen rusten. Ik heb 6cm ontsluiting dus het lijkt nog wel even te duren. Door de spanning duurt het even voor mijn vriend in slaap valt en als hij goed en wel vertrokken is, krijg ik een drukkend gevoel. Zou dit het zijn? Na enkele minuten twijfelen beslis ik toch de vroedvrouw te bellen. Ja, 10cm. Hier gaan we. Sorry lief, hopelijk waren de 20minuutjes lang genoeg om de rest van de tijd door te komen..